στο Κρεοπωλείο της Τρόικας η Μαζικό Κίνημα Τώρα

Στο Κρεοπωλείο της Τρόικας η Μαζικό Κίνημα Τώρα?

Ειναι απολύτως βέβαιο πια πως το πράγμα ξέφυγε εντελώς από τους όποιους σχεδιασμούς των Κυβερνώντων.

Στην εικόνα που θέλουν να στήσουν πώς "η Χώρα καταστρέφεται και για να μην καταστραφεί αυτοκτονήστε όλοι ομαδικά ",προσπάθησαν να βάλουν και τους Επαγγελματίες οδηγούς φορτηγών σε αυτή την λογική αλλά ...δεν έπιασε..

Οι χουντικές αποφάσεις περί "επιστράτευσης" και "τα βυτιοφόρα του Στρατού θα κάνουν τον ανεφοδιασμό" δεν έπιασαν ως φαίνετε μα ούτε και θα πιάσουν ,γιατί το πιο πιθανό πρώτα από όλα είναι να κολλήσουν στο διαλυμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό ,που ουδέποτε επανίδρυσε ο Καραμανλής αλλά και που συνεχίζει να διαλύει με παροιμιώδη επιτυχία ο Γ. Παπανδρέου,που όλα δείχνουν πως έχει πλέον χάσει την μπάλα σε όλα τα επίπεδα και από την άλλη ο Στρατός πέραν των περιορισμένων δυνατοτήτων του θα έπρεπε αν μη τι άλλο ,να έχει μία τέτοια οργάνωση ,που δέν υπάρχει ούτε για δείγμα.Eτσι το μόνο που κέρδισε η κατοχική Κυβέρνηση ,ήταν μια μαύρη σελίδα στην πολιτική Ιστορία ,ωςκυβέρνηση "επιστράτευσης".

Εκτός αυτών ,προϋπόθεση θα ήταν κάποιοι να κάνουν τα ..."τσιράκια" της Τρόικας και της κατοχικής ετούτης Κυβέρνησης, αλλά ποιός Στρατιωτικός να το κάνει και γιατί όταν και ο ίδιος είναι πληττόμενος από αυτήν; Αντιθέτως δεν θα έπρεπε , να σαμποτάρει με τον τρόπο του την προσπάθειά τους να καταστεί απεργοσπαστικός μηχανισμός ;Αυτή τη στιγμή τόσο ο στρατός , όσο και οι υπόλοιποι κρατικοί φορείς, δέχονται εντολές από μια τυπικώς ελληνική κυβέρνηση, που στην πραγματικότητα είναι κατευθυνόμενη απ'εξω.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε εμφανή πανικό και είναι παγιδευμένη σε έκτακτες συνθήκες μήνα Αύγουστο για να μοιράσει πετρέλαιο και βενζίνη και να επιτάξει χιλιάδες φορτηγατζήδες. Αυτό και να συμβεί, και να λειτουργήσει δηλαδή, δεν πρόκειται να αλλάξει την κυβερνητική ήττα, που προέρχεται ήδη από την άρνηση των φορτηγατζήδων να υποκύψουν.

Οι φορτηγατζήδες έχουν ήδη μια πρώτη νίκη και μαζί με αυτούς όλοι μας. Προκαλούν τον πρώτο πανικό στην κυβέρνηση, επιφέρουν ένα ισχυρό κτύπημα στην αίσθηση του «αήττητου» που είχε μέχρι σήμερα ο Παπανδρέου, με τις ισχυρές "τροϊκανές" και "παπαγαλο-μιντιακές" πλάτες.

Σήμερα οι φορτηγατζήδες, ως μπροστάρης των μεσαίων στρωμάτων έπαιξαν «τα ρέστα τους» και κέρδισαν έναν πρώτο μεγάλο πόντο.

Μόνο οι πλήρως αλλοτριωμένοι από το σύστημα δεν θα αισθάνθηκαν ένα αίσθημα νίκης μόλις άκουσαν ότι «η απεργία συνεχίζεται».

«Σαν έτοιμοι από καιρό», έβαλαν στο τραπέζι την μόνη δυνατότητα που έχουμε για να επηρεάσουμε την κατάσταση των πραγμάτων, πριν σαρωθούν από την παγκοσμιοποίηση και το ΔΝΤ τα πάντα,μαζί με τις ζωές μας.Κι εδώ μπαίνει το πιό ουσιαστικό ερώτημα...

Δεν θα έπρεπε ; Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ,σε αυτήν εδώ την συγκυρία να κατέβουν σε κινητοποιήσεις, παράλληλα ,μαζί με τους φορτηγατζήδες και Ομοσπονδίες και σωματεία που πλήττονται βάναυσα ,όπως εκείνο της ΓΕΝΟΠ/ ΔΕΗ ,η οποία ΔΕΗ σε παράλληλο χρόνο βγαίνει στο σφυρί και διαμελίζεται σαν σφαχτό προς πώληση στην "βιτρίνα" του Κρεοπωλείου της Τρόικας σε έναν αγώνα ενιαίο -κοινό ,ενωτικό και δυνατό; Μήπως η ίδια λεπίδα δεν περικόπτει το μέλλον όλων;

Αλλά και των υπολοίπων ΔΕΚΟ των Νοσοκομείων ,των εκπαιδευτικών και όχι μόνο ,όλων ,που αντιμετωπίζουν ούτε λίγο ,ούτε πολύ, την ίδια ακριβώς μοίρα του σφαχτού; Aλλά κι όλων γενικώς των εργαζομένων οι οποίοι μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν από τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα;

Τι περιμένουμε;

Μόνη λύση στο τραγικό μέλλον που μας έχει ετοιμάσει το «σφαγείο» της Τρόικας, ένα κοινό μαζικό ενιαίο κίνημα αγώνα ,σαν μια γροθιά, βασισμένο στην λογική της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας ,της αδελφοσύνης και του όλοι για έναν κι ένας για όλους .

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει ,μα ούτε κι άλλος χρόνος.

Σταμάτης Θεοδωρόπουλος για την ISKRA

Κυβέρνηση για ΔΕΗ :Δεν αποδέχεται την πώληση , αλλά.... το συζητά η κυβέρνηση

Την πώληση σε ιδιώτες του 40% των “φθηνών” ενεργειακών πηγών της ΔΕΗ, δηλαδή των λιγνιτικών και των υδροηλεκτρικών μονάδων της, προμηνύουν οι διαρροές περί της ύπαρξης “προσαρτήματος” στο Μνημόνιο, ουσιαστικά “Μνημονίου νούμερο 2”, της τρόικας, που προβλέπει με σαφή τρόπο την ιδιωτικοποίηση των μονάδων αυτών.

Ωστόσο, το “κρυφτό” ανάμεσα στην κυβέρνηση, την τρόικα και στους εργαζομένους, με τελικό αποδέκτη τους καταναλωτές και ωφελημένους τους ιδιώτες επενδυτές, συνεχίζεται, προτάσσοντας το γνωστό πρόσχημα των “υποχρεώσεων” έναντι του Μνημονίου.

Παρά τις μετριοπαθείς δηλώσεις των υπουργών ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται ρητά στο Μνημόνιο ή ότι δεν έχει τεθεί επισήμως από την τρόικα και την εκφρασθείσα άρνηση της κυβέρνησης για πώληση λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ, κανείς δεν το αποκλείει κατηγορηματικά. Αντιθέτως, μένουν τελικά όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και στην “ευχέρεια” της τρόικας μέσω "εξειδικεύσεων" και των σχετικών διαπραγματεύσεων.

Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου κατά τη συνάντησή του με εκπροσώπους της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, που διήρκησε έως αργά το βράδυ της Πέμπτης, δεν έπεισε ούτε τους εργαζόμενους, διαχωρίζοντας ουσιαστικά επίσημες και ανεπίσημες θέσεις και συζητήσεις, αλλά μιλώντας και για “εξειδίκευση” των όσων προβλέπονται στο Μνημόνιο για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο υπουργός ανέφερε ότι η πρόταση ή “σύσταση” της τρόικας περί πώλησης του 40% των λιγνιτικών και των υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ δεν έχει τεθεί σε πολιτικό επίπεδο, επιχειρώντας να χαμηλώσει τους τόνους και επανέλαβε την επίσημη θέση της κυβέρνησης που είναι αρνητική, επικαλούμενος και τις σχετικές παλαιότερες δηλώσεις της αρμόδιας υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) Τ. Μπιρμπίλη.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, ο υπουργός είπε στους εκπροσώπους των εργαζομένων ότι τα όσα θίγονται στο Μνημόνιο (άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρισμού, διαχωρισμός δικτύων-δραστηριοτήτων, αναδιάρθρωση τιμολογίων κ.τ.λ.) υπόκεινται σε εξειδίκευση από τους δανειστές, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διευκρινίσεις.

Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες που φέρεται ότι διαρρέουν από κοινοτικές πηγές, η τρόικα εμφανίζεται να έχει έτοιμο “προσάρτημα” στο Μνημόνιο με σαφείς στόχους και χρονοδιαγράμματα για την πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ και μάλιστα έως τον Μάρτιο του 2011. Ουσιαστικά, φέρεται να υπαγορεύει τον ιδιοκτησιακό διαχωρισμό, ενώ στο πλαίσιο της σχετικής Οδηγίας 72 υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές για το άνοιγμα της αγοράς.



Η τρόικα στο ΥΠΕΚΑ



Παράλληλα, χθες το πρωί ο γενικός γραμματέας Ενέργειας του ΥΠΕΚΑ Κ. Μαθιουδάκης συναντήθηκε με τους εκπροσώπους της τρόικας, που έθεσαν το θέμα της πώλησης του 40% των συγκεκριμένων μονάδων.

Ο κ. Μαθιουδάκης μιλώντας στην “Αυγή” επιβεβαίωσε ότι κατά τη συζήτηση υπήρξε πρόταση της τρόικας περί πώλησης του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο γραπτό, επίσημο ή ανεπίσημο, κείμενο. Όπως ανέφερε, η σχετική πρόταση “δεν μας βρίσκει σύμφωνους”, καθώς υπάρχει και σειρά τεχνικών, οικονομικών και άλλων θεμάτων που δεν την καθιστούν εφικτή. Σε κάθε περίπτωση, ανέφερε, οι συζητήσεις για την τήρηση της υποχρέωσης εφαρμογής της Οδηγίας 72 για την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρισμού συνεχίζονται, όπως και οι σχετικές διεργασίες σε τεχνικό επίπεδο που ήδη έχει ξεκινήσει στο ΥΠΕΚΑ.

Στο μεταξύ, η ΔΕΗ σε ανακοίνωσή της διέψευσε κατηγορηματικά δημοσιεύματα που έφεραν τη διοίκηση της επιχείρησης να έχει υποβάλει προς την πολιτεία οποιαδήποτε πρόταση για το άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.



ΓΕΝΟΠ



Από την πλευρά των εργαζομένων κατέστη σαφές ότι δεν είναι αποδεκτή εκποίηση μονάδων της ΔΕΗ και σε περίπτωση που αλλάξει στάση η κυβέρνηση θα “κατεβάσουν τους διακόπτες”.

Σε ανακοίνωση-προειδοποίηση που εξέδωσε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ χθες το απόγευμα επισημαίνει ότι επειδή “οι κύριοι της τρόικα που συζητούν με την ελληνική αντιπροσωπεία έθεσαν θέμα πώλησης λιγντικών και υδροηλεκτρικών μονάδων, με κάθε σοβαρότητα προειδοποιούμε την κυβέρνηση να μην υποκύψει σε αυτές τις παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις”. Όπως αναφέρεται, σε όλα υπάρχουν όρια “και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να την ξεπουλήσει”. Οι εργαζόμενοι υπογραμμίζουν ότι “για ό,τι συμβεί την ευθύνη δεν θα τη φέρουμε εμείς” και τονίζουν ότι “δεν φοβόμαστε τη φυλακή” προϊδεάζοντας για δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις

Σφαχτά στο Κρεοπωλείο της Τρόικας η Μαζικό Κίνημα ΤΩΡΑ!

Είναι απολύτως βέβαιο πια πως το πράγμα ξέφυγε εντελώς από τους όποιους σχεδιασμούς των Κυβερνώντων, και στην εικόνα που θέλουν να στήσουν πώς "η Χώρα καταστρέφεται και για να μην καταστραφεί αυτοκτονήστε όλοι ομαδικά ",προσπάθησαν να βάλουν και τους Επαγγελματίες οδηγούς φορτηγών σε αυτή την λογική αλλά ...δεν έπιασε..
Οι χουντικές αποφάσεις περί "επιστράτευσης" και "τα βυτιοφόρα του Στρατού θα κάνουν τον ανεφοδιασμό" δεν έπιασαν ως φαίνετε μα ούτε και θα πιάσουν ,γιατί το πιο πιθανό πρώτα από όλα είναι να κολλήσουν στο διαλυμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό ,που ουδέποτε επανίδρυσε ο Καραμανλής αλλά και που συνεχίζει να διαλύει με παροιμιώδη επιτυχία ο Γ. Παπανδρέου ,που όλα δείχνουν πως έχει πλέον χάσει την μπάλα σε όλα τα επίπεδα και από την άλλη ο Στρατός πέραν των περιορισμένων δυνατοτήτων του θα έπρεπε αν μη τι άλλο ,να έχει μία τέτοια οργάνωση ,που δέν υπάρχει ούτε για δείγμα.Eτσι το μόνο που κέρδισε η κατοχική Κυβέρνηση ,ήταν μια μαύρη σελίδα στην πολιτική Ιστορία ,ως κυβέρνηση "επιστράτευσης".
Εκτός αυτών ,προϋπόθεση θα ήταν κάποιοι να κάνουν τα ..."τσιράκια" της Τρόικας και της κατοχικής ετούτης Κυβέρνησης, αλλά ποιός Στρατιωτικός να το κάνει και γιατί όταν και ο ίδιος είναι πληττόμενος από αυτήν; Αντιθέτως δεν θα έπρεπε , να σαμποτάρει με τον τρόπο του την προσπάθειά τους να καταστεί απεργοσπαστικός μηχανισμός ;Αυτή τη στιγμή τόσο ο στρατός , όσο και οι υπόλοιποι κρατικοί φορείς, δέχονται εντολές από μια τυπικώς ελληνική κυβέρνηση, που στην πραγματικότητα είναι κατευθυνόμενη από έξω. Είναι υποχρεωμένος να υπακούσει; Ο όρκος του στρατιωτικού είναι να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους. Εδώ τώρα το ΔΝΤ μας λέει ότι δεν υπάρχει Σύνταγμα.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε εμφανή πανικό και είναι παγιδευμένη σε έκτακτες συνθήκες μήνα Αύγουστο για να μοιράσει πετρέλαιο και βενζίνη και να επιτάξει χιλιάδες φορτηγατζήδες. Αυτό και να συμβεί, και να λειτουργήσει δηλαδή, δεν πρόκειται να αλλάξει την κυβερνητική ήττα, που προέρχεται ήδη από την άρνηση των φορτηγατζήδων να υποκύψουν.
Οι φορτηγατζήδες έχουν ήδη μια πρώτη νίκη και μαζί με αυτούς όλοι μας. Προκαλούν τον πρώτο πανικό στην κυβέρνηση, επιφέρουν ένα ισχυρό κτύπημα στην αίσθηση του «αήττητου» που είχε μέχρι σήμερα ο Παπανδρέου, με τις ισχυρές "τροϊκανές" και "παπαγαλο-μιντιακές" πλάτες.
Σήμερα οι φορτηγατζήδες, ως μπροστάρης των μεσαίων στρωμάτων έπαιξαν «τα ρέστα τους» και κέρδισαν έναν πρώτο μεγάλο πόντο.
Μόνο οι πλήρως αλλοτριωμένοι από το σύστημα δεν θα αισθάνθηκαν ένα αίσθημα νίκης μόλις άκουσαν ότι «η απεργία συνεχίζεται».
«Σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι», έβαλαν στο τραπέζι την μόνη δυνατότητα που έχουμε για να επηρεάσουμε την κατάσταση των πραγμάτων, πριν σαρωθούν από την παγκοσμιοποίηση και το ΔΝΤ ο τρόπος και οι αρχές ζωής μας.
Δεν θα έπρεπε ; Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ,σε αυτήν εδώ την συγκυρία να κατέβουν σε κινητοποιήσεις, παράλληλα ,μαζί με τους φορτηγατζήδες και Ομοσπονδίες και σωματεία που πλήττονται βάναυσα ,όπως εκείνο της ΓΕΝΟΠ/ ΔΕΗ ,η οποία ΔΕΗ σε παράλληλο χρόνο βγαίνει στο σφυρί και διαμελίζεται σαν σφαχτό προς πώληση στην "βιτρίνα" του Κρεοπωλείου της Τρόικας σε έναν αγώνα ενιαίο -κοινό ,ενωτικό και δυνατό; Μήπως η ίδια λεπίδα δεν περικόπτει το μέλλον όλων;
Αλλά και των υπολοίπων ΔΕΚΟ των Νοσοκομείων ,των εκπαιδευτικών και όχι μόνο ,όλων ,που αντιμετωπίζουν ούτε λίγο ,ούτε πολύ, την ίδια ακριβώς μοίρα του σφαχτού; Aλλά κι όλων γενικώς των εργαζομένων οι οποίοι μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν από τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα;
Τι περιμένουμε;
Μόνη λύση στο τραγικό μέλλον που μας έχει ετοιμάσει το «σφαγείο» της Τρόικας, ένα κοινό μαζικό ενιαίο κίνημα αγώνα ,σαν μια γροθιά, βασισμένο στην λογική της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας ,της αδελφοσύνης και του όλοι για έναν κι ένας για όλους .
Άλλoς δρόμος δεν υπάρχει,μα ούτε κι άλλος χρόνος.

Ρατσισμός Made in France :Ο Σαρκοζί διώχνει τους Ρομά από τη Χώρα

Εντολή για τη διάλυση 300 καταυλισμών Ρομά στη Γαλλία και την απέλαση όσων από τους κατοίκους τους διαπιστωθεί ότι βρίσκονται παράνομα στη χώρα έδωσε χτες ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, σε μια απόφαση που, αν και έχει τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκαλεί ήδη έντονες αντιδράσεις. Η κυβέρνηση χαρακτήρισε τους τσιγγάνικους καταυλισμούς "εστίες εγκλήματος", αλλά οι επικριτές των σχεδίων Σαρκοζί μιλούν για επιχείρηση αποκλεισμού και εξάλειψης μιας εθνοτικής μειονότητας στη χώρα.

"Μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, οι μισοί από τους παράνομους καταυλισμούς θα έχουν διαλυθεί, δηλαδή περίπου 300", εξήγγειλε ο υπουργός Εσωτερικών, Μπρις Ορτφέ, ύστερα από κυβερνητική συνεδρίαση για το συγκεκριμένο θέμα, ενώ η ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Προεδρικό Γραφείο περιγράφει τους καταυλισμούς αυτούς ως "εστίες λαθρεμπορίου, βαθύτατα σοκαριστικών συνθηκών διαβίωσης, εκμετάλλευσης παιδιών για επαιτεία, πορνεία και έγκλημα".

Η εντολή Σαρκοζί έρχεται ως απάντηση στις ταραχές που ξέσπασαν την περασμένη εβδομάδα στην πόλη Σεντ Ενιάν στην Κοιλάδα του Λίγηρα, όταν περίπου 50 Ρομά αντέδρασαν στη δολοφονία 22χρονου ομοφύλου τους από αστυνομικό, επιτιθέμενοι στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής οπλισμένοι με τσεκούρια και σιδηρολοστούς, κόβοντας δέντρα και πυρπολώντας αυτοκίνητα. Ο αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε τον νεαρό επειδή δεν σταμάτησε για έλεγχο. Τον περασμένο χρόνο περίπου 10.000 Ρομά απελάθηκαν από τη Γαλλία.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε τη συγκατάθεσή της στην απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να προχωρήσει στη διάλυση των καταυλισμών Ρομά και την απέλαση προς τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία όσων από τους κατοίκους τους βρίσκονται παράνομα στη χώρα. "Οι ευρωπαϊκοί νόμοι για την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών δίνουν το δικαίωμα στα κράτη-μέλη να ελέγχουν στο έδαφός τους και να καταπολεμούν την εγκληματικότητα", υπογράμμισε τυπικά ο εκπρόσωπος Τύπου της Βίβιαν Ρέντινγκ, Ευρωπαίας επιτρόπου αρμόδιας για τη Δικαιοσύνη και τα Θεμελιώδη Δικαιώματα των Πολιτών.

Από την πλευρά της, η ρουμανική Μη Κυβερνητική Οργάνωση Romani Criss κατήγγειλε την απόφαση της Γαλλίας υποστηρίζοντας ότι παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πέντε πολυεθνικές θα συμβουλεύουν και η κυβέρνηση θα εκτελεί...

Με επιθετικότητα και αφορισμούς κατά της αριστεράς ο υφυπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης, προσπάθησε να κρύψει ότι φέρνει τις πολυεθνικές ελεγκτικές εταιρείες σε ρόλο συμβούλου του Δημοσίου. Απαντώντας, μάλιστα, σε ερώτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, υποστήριξε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος διότι "ο ρόλος τους είναι συμβουλευτικός" και δεν αποκτούν "καμία αρμοδιότητα ελέγχου, ούτε υποκαθιστούν τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας".

Όμως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ του απάντησε ότι "στην ουσία τίθεστε υπό την κηδεμονία τους. Δεν ξέρετε ότι αυτές έχουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ από ό,τι η οποιαδήποτε κυβέρνηση της χώρας; Ότι μπορούν να κάνουν φύλλο και φτερό αυτή την κυβέρνηση και να την οδηγήσουν εκεί που θέλουν;". Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση υπέγραψε στις 2 Ιουλίου σύμβαση με τον ΣΟΛ και τις πολυεθνικές Grand Thornton, Deloitte & Touche, Ernst and Young, KPMG και PriceWaterhouse Coopers. "Οι περισσότερες από αυτές βρίσκονται υπό δίωξη στις Ηνωμένες Πολιτείες", τόνισε ο Π. Λαφαζάνης και πρόσθεσε ότι "αυτές, μαζί με τις εταιρείες πιστοληπτικής διαβάθμισης, έχουν βασική ευθύνη για την παγκόσμια οικονομική κρίση".

Ο υφυπουργός απάντησε κατηγορώντας τις "εναπομείνασες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ" ότι "δεν έχουν απαλλαγεί από το μεταπολεμικό σύνδρομο της συνωμοσίας", ενώ έκανε λόγο για τη "συνήθη δαιμονοποίηση της αριστεράς για καθετί το ιδιωτικό". Ο Φ. Σαχινίδης "επειδή δεν διαβάζει ιστορία, το μόνο που ξέρει είναι να κατηγορεί την αριστερά, αλλά δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά επαναλαμβάνεται ως χειρότερη τραγωδία, όχι ως φάρσα", απάντησε ο Π. Λαφαζάνης, συνιστώντας στον υφυπουργό να ξαναδιαβάσει πότε η Ελλάδα ετέθη υπό κηδεμονία από τον Χαρίλαο Τρικούπη μέχρι το 1932 με τον Βενιζέλο και μετά με τον Μεταξά. Εκνευρισμένος ο Φ. Σαχινίδης έκανε λόγο για γραφικότητες εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ...

Ηλίας Ιωακείμογλου: Οι απαιτήσεις του κεφαλαίου οδηγούν σε μακροχρόνια κρίση

Τα χρηματοοικονομικά προϊόντα, όπως και το χρήμα, αποτελούν δικαίωμα επί της μελλοντικής παραγωγής, δικαίωμα επί του μελλοντικού εισοδήματος που πρόκειται να παραχθεί από την πραγματική οικονομία, δηλαδή από την εργασία και τα μέσα παραγωγής που αυτή θέτει σε κίνηση προκειμένου να παραχθούν εμπορεύματα. Τα χρηματοοικονομικά προϊόντα αποτελούν "πλασματικό κεφάλαιο" (κατά την έκφραση του Μαρξ) του οποίου η συσσώρευση αποσυνδέεται από την συσσώρευση του πραγματικού κεφαλαίου, της πραγματικής παραγωγής που παράγει τα εισοδήματα που τελικά θα μοιραστούμε.

Αυτή η ιδιότητα των χρηματοοικονομικών προϊόντων, του πλασματικού κεφαλαίου, των χάρτινων ομοιωμάτων του πραγματικού κεφαλαίου, αποτελεί το θεμέλιο της σημερινής κρίσης: Η συσσώρευση όλων αυτών των χρηματιστικών τίτλων που κλήθηκαν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο στη διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών, βρέθηκε τελικά σε αναντιστοιχία με την προσδοκώμενη μελλοντική παραγωγή της πραγματικής οικονομίας. Πιο συγκεκριμένα, το δικαίωμα επί της μελλοντικής παραγωγής που αντιπροσωπεύουν τα χρηματοοικονομικά προϊόντα και το συσσωρευμένο πλασματικό κεφάλαιο, διογκώθηκε σε τέτοιο βαθμό - ιδιαίτερα χάρη στα χρηματοπιστωτικά παράγωγα- ώστε υπερέβαινε πλέον το ύψος της προσδοκώμενης μελλοντικής παραγωγής, το ύψος του μελλοντικού εισοδήματος που είναι ικανή να παράξει η πραγματική οικονομία. Από τη στιγμή που αυτό έγινε αντιληπτό, είχε ξεκινήσει η κρίση.
Δεν υπάρχει τίποτα στην ελεύθερη λειτουργία του καπιταλισμού που να εξασφαλίζει την αρμονική μεγέθυνση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας και του παραγωγικού τομέα της οικονομίας, τίποτα που να συγχρονίζει την συσσώρευση του πραγματικού κεφαλαίου και του πλασματικού κεφαλαίου. Αντιθέτως, αποτελεί πλέον δεδομένο της οικονομικής ιστορίας ότι εάν υπάρχει μια σχέση μεταξύ της συσσώρευσης του πραγματικού και του πλασματικού κεφαλαίου, αυτή είναι μια σχέση που παράγει ανισορροπία. Διότι, η υψηλή κερδοφορία των χρηματοοικονομικών προϊόντων αποτελούσε, επί δεκαετίες, το 1εναλλακτικό όφελος (opportunity cost) των επενδυτικών σχεδίων της πραγματικής οικονομίας: με άλλα λόγια, για να υλοποιηθεί μια παραγωγική επένδυση, έπρεπε να έχει προσδοκώμενη κερδοφορία συγκρίσιμη με τις αποδόσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η ίδια η ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα, λοιπόν, με τα υψηλά και εύκολα κέρδη που προσέφερε, ήταν η αιτία της βραδείας συσσώρευσης κεφαλαίου στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας. Μοιραία, ο χρηματοπιστωτικός τομέας αναπτύχθηκε ταχύτερα από τον παραγωγικό τομέα, και μαζί με αυτόν η απαίτηση του πλασματικού κεφαλαίου επί της μελλοντικής παραγωγής εμπορευμάτων.
Η παραπάνω περιγραφή, παρά την ορθότητά της, ενδέχεται να δημιουργεί την εντύπωση ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει παρασιτικό χαρακτήρα. Ωστόσο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελεί οργανικό και όχι παρασιτικό στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας διότι επιτελεί μια σειρά κρίσιμων λειτουργιών: συγκεντρώνει και διοχετεύει χρήμα το οποίο δεν χρησιμοποιείται από τους καταθέτες και το διαθέτει ως χρηματικό κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, δημιουργεί χρήμα (κυρίως ως χρηματικό κεφάλαιο) προεξοφλώντας την δυναμική της ανάπτυξης της οικονομίας και της συνακόλουθης αύξησης των εισοδημάτων, επιτρέπει τη γρήγορη μετακίνηση του κεφαλαίου μεταξύ λιγότερο κερδοφόρων κλάδων της οικονομίας σε κλάδους με υψηλότερη απόδοση κεφαλαίου και ευνοεί την τάση εξίσωσης της κερδοφορίας των πιο διαφορετικών οικονομικών δραστηριοτήτων, και δημιουργεί ένα σύστημα διαχείρισης επιχειρηματικού κινδύνου για κάθε μορφή οικονομικής δραστηριότητας, κυρίως μέσω των παραγώγων χρηματοπιστωτικών προϊόντων.
Στην καρδιά αυτού του συστήματος, στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού και των απελευθερωμένων παγκόσμιων αγορών, βρίσκεται η διαχείριση κινδύνου έναντι του ενδεχόμενου να μην επιτευχθεί η προσδοκώμενη κερδοφορία. Ο κίνδυνος προέρχεται από το γεγονός ότι τα χρηματοοικονομικά προϊόντα, όπως και το χρήμα, αποτελούν δικαίωμα επί της μελλοντικής παραγωγής, δικαίωμα επί του μελλοντικού εισοδήματος που μπορεί να παραχθεί ή να μην παραχθεί από την παραγωγή εμπορευμάτων (υλικών ή υπηρεσιών) ως κέρδος. Προέρχεται, δηλαδή, ο κίνδυνος από το γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτα στον τρόπο με τον οποίο παράγονται τα κέρδη (η υπεραξία) που να εγγυάται ότι τα κέρδη αυτά όντως θα παραχθούν. Από όπου και απορρέει η ανάγκη διαχείρισης του κινδύνου έναντι του ενδεχομένου μη επαρκούς αξιοποίησης των κεφαλαίων.
Ασκώντας διαχείριση του κινδύνου, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβλέπει την αποφασιστικότητα με την οποία οι κυρίαρχες τάξεις κάθε εθνικού κοινωνικού σχηματισμού αντιμετωπίζουν τα εργατικά συνδικάτα, απορυθμίζουν την αγορά εργασίας και μειώνουν το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ. Εάν οι «αγορές» σχηματίσουν την εντύπωση ότι οι συνθήκες που επικρατούν σε μια χώρα δεν διασφαλίζουν το μέσο κέρδος ή ότι η επικινδυνότητα είναι αυξημένη ή ότι ο κόσμος της εργασίας δεν υπομένει καρτερικά τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις και τις μειώσεις των μισθών, τιμωρούν την εν λόγω χώρα, είτε με μαζική εκροή κεφαλαίων, είτε με άνοδο των επιτοκίων, είτε με όποιον άλλον πρόσφορο τρόπο.
Πρόκειται για μια υπερεθνική κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας, για έναν μηχανισμό πειθάρχησης των εργαζόμενων τάξεων στις απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας.
Η εργασία, όμως, οργανώνεται κατεξοχήν σε εθνικό επίπεδο και ο εθνικός κοινωνικός σχηματισμός αποτελεί το κατεξοχήν πεδίο αναμέτρησης των δυνάμεων της εργασίας με τον αντίπαλο, άρα και τον κατεξοχήν χώρο παραγωγής αβεβαιότητας για το χρηματιστικό κεφάλαιο και τελικά για το συνολικό κεφάλαιο.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο, λοιπόν, είναι οργανικό και λειτουργικό στοιχείο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Παλαιότερα, η λειτουργία του αποτελούσε την βάση για την συγκρότηση μιας ξεχωριστής μερίδας της αστικής τάξης. Σήμερα, όμως, κάτοχοι χρηματιστικού κεφαλαίου είναι ακόμη και οι βιομηχανικές και οι εμπορικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλου μεγέθους. Όπως είχε δείξει ο Λένιν από παλιά, έχει επέλθει η συγχώνευση της χρηματιστικής με την παραγωγική μερίδα της αστικής τάξης. Όταν, επομένως, αναφερόμαστε στο χρηματιστικό κεφάλαιο, σε τελευταία ανάλυση αναφερόμαστε στο συνολικό κεφάλαιο.

Το αδιέξοδο του καπιταλισμού


Εάν η οικονομική κρίση έχει ως θεμελιώδη αιτία μιαν απαίτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί του μελλοντικού ΑΕΠ, στην οποία η πραγματική οικονομία δεν κατορθώνει να ανταποκριθεί, τότε, υπάρχουν δύο λύσεις: είτε η πραγματική οικονομία θα πρέπει να μεγεθυνθεί με εντυπωσιακούς ρυθμούς αύξησης, είτε η απαίτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των μελλοντικών εισοδημάτων να απαξιωθεί, έστω εν μέρει. Τα στελέχη της κυβερνώσας τάξης σε ολόκληρη την Ευρώπη προτείνουν μία πολιτική που δεν οδηγεί σε καμία από τις δύο παραπάνω λύσεις: αφενός μεν δεν επιτρέπει, η πολιτική αυτή, την απαξίωση των απαιτήσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου διατηρώντας με κάθε θυσία άθικτο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφετέρου δε, προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου ασκείται μια πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας που οδηγεί στην περαιτέρω καθήλωση της πραγματικής οικονομίας σε χαμηλούς ρυθμούς συσσώρευσης παραγωγικού κεφαλαίου.
Πέραν της αναποτελεσματικότητας αυτής της πολιτικής που ασκείται έχει σημασία και η ηθική πλευρά του ζητήματος, διότι το χρηματοπιστωτικό κεφαλαίο που έχει φέρει την παγκόσμια οικονομία, και μαζί με αυτήν τις ζωές μας, σε καθεστώς μέγιστης αβεβαιότητας, σήμερα δεν τιμωρείται, αλλά αποζημιώνεται από τις εργαζόμενες τάξεις έναντι των οποίων θα έπρεπε να απολογηθεί.
Η ασκούμενη στην Ευρώπη πολιτική αποσκοπεί να πεισθούν οι διεθνείς χρηματιστικές αγορές για τις θετικές προοπτικές των δημόσιων οικονομικών των εθνικών οικονομιών, ώστε να υπάρχουν λογικοί όροι δανεισμού του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Πρόκειται για μια πολιτική ύφεσης και επίδειξης ισχύος έναντι των φορολογουμένων, δηλαδή κυρίως των εργαζομένων, για να βελτιώσουμε την εικόνα της χώρας "στις αγορές".
Η πολιτική της ύφεσης θα έχει και διάρκεια, διότι θα επιδιώξει, σε ολόκληρη την Ευρώπη, να επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό επί σειρά ετών. Θα μπορέσει έτσι το κράτος να αποπληρώσει τα χρέη του προς τους μεγάλους πιστωτές του που είναι οι τράπεζες, και τελικά το συνολικό κεφάλαιο, συλλέγοντας πόρους με διαρκώς αυξανόμενη πίεση επί των εισοδημάτων της εργασίας.
Έτσι, το κεφάλαιο, με την μορφή των τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου γενικότερα, δεν τιμωρείται για την κρίση που προκάλεσε, αλλά αποζημιώνεται από αυτούς στους οποίους θα έπρεπε να λογοδοτήσει.
Στα υφεσιακά αποτελέσματα της κρατικής διαχείρισης του χρέους και των δημοσίων ελλειμμάτων στην Ευρώπη, προστίθεται και μια σειρά παραγόντων που ευνοούν την ύφεση στις προηγμένες οικονομίες της Ευρώπης και της Αμερικής:
Πρώτον, ο αυξανόμενος δανεισμός, που αποτέλεσε την κυριότερη κινητήρια δύναμη της οικονομικής μεγέθυνσης επί εικοσαετία, δεν φαίνεται πιθανό να αναλάβει τον ίδιο ρόλο και στο μέλλον (παρά τις προσπάθειες των τραπεζών να καινοτομήσουν με νέα χρηματοοικονομικά προϊόντα). Τα νοικοκυριά ακολουθούν μακρά πορεία αποπληρωμής του χρέους τους. Το ίδιο ισχύει στις επιχειρήσεις του μη χρηματοπιστωτικού τομέα.
Δεύτερον, η εξωτερική ζήτηση δεν μπορεί να εμπνέει ιδιαίτερη αισιοδοξία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ καθώς οι χώρες της Ασίας συνεχίζουν την ανάπτυξή τους αυξάνοντας την εσωτερική ζήτηση κυρίως για φθηνά προϊόντα που παράγουν οι ίδιες. Εάν, ωστόσο, οι χώρες αυτές μπορούσαν να αυξήσουν την ζήτηση που απευθύνουν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, οι συνθήκες για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας θα ήταν κατά πολύ ευνοϊκότερες.
Τρίτον, οι επιχειρήσεις του μη χρηματιστικού τομέα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κερδοφορία τους, προσπαθούν να μειώσουν τις αμοιβές εργασίας. Επειδή, όμως, ο πληθωρισμός κινείται τώρα σε χαμηλά επίπεδα, οι επιχειρήσεις επιδιώκουν τη μείωση, όχι απλώς των πραγματικών αποδοχών, αλλά των ονομαστικών αποδοχών. Τίθεται, έτσι, σε δοκιμασία η ακαμψία των ονομαστικών μισθών, η οποία λειτουργεί ως «άγκυρα» για την οικονομία επειδή δημιουργεί ένα επίπεδο αντίστασης στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και της συνολικής καταναλωτικής ζήτησης.
Τέταρτον, τα προβλήματα ρευστότητας και μειωμένης ζήτησης οδηγούν έναν αυξανόμενο αριθμό επιχειρήσεων του μη χρηματοπιστωτικού τομέα στην πτώχευση και έναν αυξανόμενο αριθμό εργαζομένων στην ανεργία. Μέσω αυτής της διαδικασίας καταστροφής, όχι μόνον μειώνεται περαιτέρω η ζήτηση, αλλά μειώνονται -και αυτό είναι το χειρότερο- το επίπεδο της δυνητικής παραγωγής, το απόθεμα παγίου κεφαλαίου, οι γνώσεις και οι δεξιότητες του εργατικού δυναμικού. Πέμπτον, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, είναι φυσικό να μειώνονται θεαματικά, σε όλες τις χώρες, και οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου του ιδιωτικού τομέα.
Η σημερινή συγκυρία χαρακτηρίζεται, λοιπόν, από την ταυτόχρονη παρουσία περισσοτέρων παραγόντων που ευνοούν την παράταση της οικονομικής κρίσης, κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί σε αλληλεξάρτηση και η ύφεση θα μετατραπεί σε μια σωρευτική διαδικασία αυτοτροφοδοτούμενης επιδείνωσης. Καταρχήν από την πλευρά της ζήτησης: Η συνολική ζήτηση θα επηρεαστεί στην πρώτη φάση της "εσωτερικής υποτίμησης" από τις μειώσεις των μισθών. Προφανώς, ο αυξανόμενος δανεισμός των μισθωτών κατά την περίοδο που προηγήθηκε της χρηματοπιστωτικής κρίσης είχε επιτρέψει σε σημαντικό βαθμό την αποσύνδεση των μισθών από την ιδιωτική κατανάλωση. Από την στιγμή, όμως, που η χρηματοπιστωτική κρίση οδήγησε σε μείωση του δανεισμού, η αγοραστική δύναμη των μισθών έχει ανακτήσει τον σημαντικό της ρόλο στην διαμόρφωση της ζήτησης. Η μείωση των μισθών επιφέρει, λοιπόν, μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Αυτή η αρχική μείωση επηρεάζει αρνητικά την συνολική ζήτηση και μέσω αυτής τις επενδύσεις παγίου κεφαλαίου. Οι επενδύσεις επηρεάζονται αρνητικά από τον χαμηλό βαθμό χρησιμοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στην διάρκεια της εσωτερικής υποτίμησης: επενδύουν λιγότερο όταν αργεί το παραγωγικό τους δυναμικό σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, η συμβολή όλων των συνιστωσών της εσωτερικής ζήτησης θα μειωθεί, η ανεργία θα αυξηθεί και θα μειώσει και αυτή με την σειρά της την εσωτερική ζήτηση και ο φαύλος κύκλος θα αρχίζει από την αρχή.
Εξάλλου, η οικονομία δεν είναι ένα λάστιχο που μπορούμε να το τεντώσουμε και όταν το αφήσουμε να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Μια οικονομία που έχει υποστεί παρατεταμένη μείωση της ζήτησης δεν επανέρχεται στην αρχική της κατάσταση όταν αυξήσουμε, κάποτε, την ζήτηση, διότι, έχει εν τω μεταξύ υποστεί μια σειρά καταστροφών το παραγωγικό και το εργατικό δυναμικό της. Η παρατεταμένη μείωση της ζήτησης επιδρά στην πλευρά της προσφοράς: θα καταστρέψει ένα μέρος του κεφαλαιακού αποθέματος καθώς θα πτωχεύσουν σειρά επιχειρήσεων και ένα μέρος του εργατικού δυναμικού θα απολέσει τις γνώσεις του και τις δεξιότητές του. Αυτό σημαίνει ότι θα μειωθεί ο μέγιστος δυνατός ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας. Η κάθοδος θα συνεχίζεται έως ότου η εξωτερική ζήτηση, οι καθαρές εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών αναλάβουν τον ρόλο του κινητήρα της οικονομίας χάρη στις μειώσεις του κόστους εργασίας και στις μειώσεις των τιμών των εγχωρίως παραγομένων προϊόντων (δηλαδή χάρη στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τιμής). Μπορεί, ωστόσο, να αναρωτηθεί κάποιος πόσα χρόνια θα χρειαστούν έως ότου η οικονομία ανακάμψει μέσα από τις στάχτες της ως εξαγωγική δύναμη. Η Γερμανία που εφάρμοσε μια πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, και είναι παγκόσμια εξαγωγική ισχύς, χρειάστηκε μια δεκαετία.
Στο σημείο αυτό, βέβαια, μπορεί κάποιος να αντιτάξει την λογική του οικονομικού δαρβινισμού περί εκκαθάρισης των μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων και των μη ανταγωνιστικών ανθρώπων ώστε η οικονομία να βρει, τελικά, έναν καινούργιο δρόμο υψηλών επιδόσεων μέσω μιας διαδικασίας "δημιουργικής καταστροφής". Αναμφισβήτητα, αυτό μπορεί να συμβεί, πλην όμως, μετά από μία ή δύο δεκαετίες, όταν οι ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις θα έχουν προσφερθεί θυσία στον Μολώχ της ανταγωνιστικότητας.
Μπορούμε, βεβαίως, απέναντι σε αυτήν την πολιτική της "ελεγχόμενης δημιουργικής καταστροφής" που οργανώνει η άρχουσα τάξη της Ευρώπης, να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Εάν, όμως, δεν αναπτυχθούν μαζικά τα κινήματα, θα πρόκειται για ασκήσεις επί χάρτου.



Αναδημοσίευση από το περιοδικό Ρεύμα

Δημήτρης Καζάκης: Η Ευρωπαϊκή Ένωση «καταναλώνει» τους πολίτες της

Δεν υπάρχει αντεργατικό και αντικοινωνικό μέτρο, από την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του οκταώρου μέχρι τους «απασχολήσιμους» και την επίθεση κατά της κοινωνικής ασφάλισης, από τη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών του κράτους μέχρι το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, από το χτύπημα της εργατικής νομοθεσίας μέχρι την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων και των κατακτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, που πίσω του να μη βρίσκονται συγκεκριμένες κατευθύνσεις και οδηγίες της Ε.Ε.
Το πλαίσιο της Ε.Ε. είναι απαγορευτικό ακόμη και για μέτρα στοιχειώδους ανακούφισης υπέρ των εργαζομένων. Ιδίως σήμερα, μέσα σε συνθήκες έντασης των πολιτικών λιτότητας και δραστικών περικοπών των κοινωνικών δαπανών σε ολόκληρη την Ε.Ε., προκειμένου να στηριχθούν και να διασωθούν οι τράπεζες. Για παράδειγμα, η παραμικρή ουσιαστική αύξηση των μισθών και συντάξεων είναι αδιανόητη στο πλαίσιο του «συμφώνου σταθερότητας» και του «ισχυρού νομίσματος», του ευρώ, το οποίο προϋποθέτει μια διαρκή συρρίκνωση του «εργατικού κόστους». Ακόμη και οι πιο στοιχειώδεις, περιθωριακές βελτιώσεις της ζωής των πιο καταπονημένων λαϊκών στρωμάτων, η ίδια η έννοια κάποιου είδους δικαιοσύνης στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της χώρας, είναι παντελώς ασυμβίβαστες με το καθεστώς της Ε.Ε. και του «ισχυρού» ευρώ.

Το πραγματικό δίλημμα

Μπροστά σ' αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα το δίλημμα που μπαίνει ορθά κοφτά είναι ένα: μέσα ή έξω από την Ε.Ε.; Είναι το δίλημμα που ταλανίζει λαούς και χώρες ήδη από την εποχή της απόρριψης του ευρωσυντάγματος. Πολύ περισσότερο όταν η Ε.Ε. μετεξελίσσεται σε ένα τεράστιο νεκροταφείο οικονομιών, λαών και κρατών, προκειμένου οι αγορές να συνέλθουν από το σοκ του κραχ και της συνεχιζόμενης ύφεσης.

Μετά την απόρριψη του ευρωσυντάγματος το βασικό πρόβλημα των λαών με την Ε.Ε. δεν ήταν πια οι επιμέρους πολιτικές της, αλλά το τι σημαίνει «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» από τη σκοπιά των συμφερόντων των απλών ανθρώπων του μόχθου, το τι σημαίνει από τη σκοπιά της δραματικής επιδείνωσης της θέσης τους, το τι ασφυκτικούς περιορισμούς αντιπροσωπεύει για την κοινωνική δράση τους, για τις δυνατότητες παρέμβασής τους στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στις χώρες τους, το τι σόι ανάπτυξη επιδιώκει και σε όφελος ποιων δυνάμεων. Κι επομένως με ποιον τρόπο είναι υποχρεωμένοι να αντιδράσουν οι λαοί και οι εργαζόμενοι; Να την απορρίψουν και να διεκδικήσουν άμεσα τον απεγκλωβισμό τους απ' αυτή, έτσι ώστε να διευκολύνουν την πάλη τους για τα καθημερινά προβλήματα και την προοπτική της χώρας τους; Ή να υποταχτούν σ' αυτήν, ό,τι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο για την τύχη των ίδιων και των χωρών τους; «Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει: Αποδέσμευση από την Ε.Ε. ή υποταγή σ' αυτή.

Μηχανισμοί καταλήστευσης

Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», όποια μορφή κι αν πήρε, δεν υπήρξε ποτέ το εισιτήριο των λαών και των κρατών για τη διεθνοποίηση της ζωής τους. Δεν γεννήθηκε για να διευκολύνει την επαφή ανάμεσα σε λαούς, αλλά για να αφαιρέσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, να τους αφαιρέσει τη δυνατότητα να παλέψουν ή να διεκδικήσουν την κυριαρχία στη χώρα τους. Γεννήθηκε σε μια εποχή που οι λαοί στην Ευρώπη απειλούσαν άμεσα τις κατεστημένες εξουσίες, διεκδικούσαν στην πράξη την κυριαρχία στη χώρα τους και μέσα από αυτήν απαιτούσαν μια νέα διεθνή οικονομική και κοινωνική ζωή που να βασίζεται στην έμπρακτη αναγνώριση του δικαιώματος κάθε λαού να είναι αφέντης στον τόπο του. Απέναντι σ' αυτές τις λαϊκές απαιτήσεις για μια πραγματική δημοκρατική διεθνοποίηση βρέθηκαν τα συμφέροντα μιας άλλου τύπου διεθνοποίησης της αποικιοκρατίας, της νεοαποικιοκρατίας, των πολυεθνικών και των διεθνών μηχανισμών καταλήστευσης λαών και χωρών του πλανήτη. Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» υπήρξε προϊόν της ανάγκης αυτών των συμφερόντων να συντρίψουν την πάλη για μια διεθνοποίηση της ελευθερίας των λαών και των χωρών τους. Τη μόνη διεθνοποίηση που καταλαβαίνει είναι εκείνη της ελευθερίας των αρπακτικών της αγοράς. Και έτσι συγκροτήθηκε για να θωρακίσει τις εξουσίες απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Να τις θωρακίσει απέναντι στα λαϊκά αιτήματα. Να μεταφέρει τα κέντρα αποφάσεων μακριά από τους λαούς, έξω από την εμβέλεια της παρέμβασής τους. Γι' αυτό και ευθύς εξαρχής το κεντρικό ζητούμενο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» ήταν η αναίρεση της κυριαρχίας των κρατών - μελών, προς όφελος της απρόσωπης κυριαρχίας του διεθνούς κεφαλαίου και των μηχανισμών μιας υπερεθνικής κρατικομονοπωλιακής ολιγαρχίας.

«Η κυριαρχία που χάνεται σε εθνικό επίπεδο», έλεγε ο Τζουλιάνο Αμάτο, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης που γέννησε το ευρωσύνταγμα, «δεν περνά σε κάποια καινούργια οντότητα. Τη διαχειρίζονται οντότητες δίχως πρόσωπο: το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ και ειδικά η Ε.Ε., η οποία βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός κόσμου που αλλάζει στην κατεύθυνση ενός μέλλοντος με πριγκιπάτα δίχως κυριαρχία» («La Stampa», 13/7/2000). Το όνειρο των παλιών αντιδραστικών του 19ου αιώνα για μια Ευρώπη των πριγκίπων και των αρχόντων, όπου κανείς ποπολάρος, κανείς λαός, καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να τους αφαιρέσει την κυριαρχία, σήμερα γίνεται πραγματικότητα από την Ε.Ε. προς όφελος των σύγχρονων βαρόνων του χρήματος, των επενδύσεων και της πολιτικής. Και σήμερα μέσα στην κρίση γίνεται πραγματικότητα, αποκτά σάρκα και οστά, μετατρέποντας την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» σε ανοιχτό «ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό»

Το αίτημα της αποδέσμευσης

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός, δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα το θετικό από το υπερκρατικό τέρας με την ονομασία Ε.Ε., αλλά μόνο δεινά.

Όποιος νοιάζεται πραγματικά για την κατάσταση του λαού και της χώρας δεν μπορεί παρά να υιοθετήσει το αίτημα της αποδέσμευσης. Και όχι μόνο αυτό. Η επικυριαρχία της Ε.Ε. έχει γίνει τόσο απειλητική για την καθημερινή ζωή και δράση του λαού, τόσο καταστροφική για τις προοπτικές της χώρας, που δεν επιτρέπει πλέον σε κανέναν να εμφανίζεται ότι υιοθετεί τα μεγάλα λαϊκά και δημοκρατικά αιτήματα δίχως να ξεκινά από την ανάγκη της αποδέσμευσης. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για δημαγωγούς και επαγγελματίες της υποκριτικής. Η στάση απέναντι στην αποδέσμευση από την Ε.Ε. προσδιορίζει σήμερα τις αληθινές διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό σκηνικό γενικά και στο εσωτερικό της Αριστεράς ειδικά, ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση. Διαχωρίζει τον πραγματικό δημοκράτη από τον αντιδραστικό, τον λαϊκό αγωνιστή από τον επαγγελματία πολιτευτή, τον συνειδητά ταγμένο στην υπόθεση του λαού από τα ποικιλόχρωμα φερέφωνα της υποδούλωσης στα «τετελεσμένα» των μεγάλων αφεντικών.

Το αίτημα της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. δεν αποτελεί από μόνο του λύση για όλα τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού. Όμως είναι η μοναδική αφετηρία πάνω στην οποία μπορεί ο λαός να διεκδικήσει πολιτικές που τον συμφέρουν, ν' ανοίξει τον δρόμο για την πρόοδο του ίδιου και της χώρας του. Η αποδέσμευση από την Ε.Ε. δεν αποτελεί πανάκεια για την αυτόματη λύση όλων των προβλημάτων που ταλανίζουν τον λαό και τη χώρα. Μπορεί να μην αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την απελευθέρωση των εργαζομένων από τα δεινά τους, όμως συνιστά την αναγκαία προϋπόθεση για ν' ανοίξει ο δρόμος της πάλης για μια άλλη πορεία του λαού και της χώρας. Αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για να υπερισχύσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

Είναι σίγουρο ότι η αποδέσμευση από μόνη της δεν πρόκειται ν' ανατρέψει την κυριαρχία του χρήματος και του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα. Δεν πρόκειται να φέρει τον σοσιαλισμό, όπως κι αν τον ονειρεύεται κανείς. Ωστόσο η αποδέσμευση στην πράξη, στην ίδια τη ζωή, δεν πρόκειται ποτέ να έρθει «μόνη της», δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να επιβληθεί ξεκομμένα από διαδικασίες ρήξης με το μεγάλο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Κι αυτό ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις διαθέσεις των δυνάμεων που την υποστηρίζουν. Η αποδέσμευση σήμερα «από μόνη της» συνιστά ένα μοιραίο πλήγμα στο οικοδόμημα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», που στην Ευρώπη έχει πάρει την απολυταρχική μορφή της Ε.Ε. Η αποδέσμευση «από μόνη της» θα ανεβάσει την πάλη για δημοκρατικά, κοινωνικά και εργατικά αιτήματα σε ανώτερο επίπεδο, θα λύσει τα χέρια του λαού από τη μοιρολατρία του «ευρωπαϊσμού», θα φέρει στο επίκεντρο των κοινωνικών αγώνων την άμεση ικανοποίηση των πιο ζωτικών αιτημάτων των εργαζομένων, την έως το τέλος κατάκτηση της δημοκρατίας, τη θεμελίωση πολιτικών ανάπτυξης προς όφελος του λαού, την ανάγκη ανοίγματος της χώρας στη διεθνή ζωή δίχως δεσμά, μαστροπούς και προστάτες.

Δημοκρατικό αίτημα

Το αίτημα της αποδέσμευσης είναι βαθύτατα δημοκρατικό, γιατί συνδέεται άμεσα με την πάλη για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία. Αρνείται τη μετατροπή των εργαζομένων σε υπηκόους, σε υπεξούσιους απρόσωπων εξουσιών που συγκροτούνται και νομιμοποιούνται από την Ε.Ε. Αρνείται τη μετατροπή του λαού σε φτωχό συγγενή, σε ζήτουλα της καλής προαίρεσης ενός συστήματος εξουσίας που δεν τον αφορά και οικοδομείται ερήμην του. Διεκδικεί την κυριαρχία από τα απρόσωπα και ανεξέλεγκτα επίπεδα εξουσιών της Ε.Ε. για λογαριασμό του λαού. Διεκδικεί το δικαίωμα του λαού να είναι αφέντης στη χώρα του, ν' αποφασίζει ελεύθερα για την τύχη και την πορεία που θέλει να ακολουθήσει δίχως καταναγκασμούς, εκβιασμούς και μονοδρόμους. Η ανατροπή του τερατώδους οικοδομήματος της Ε.Ε. αποτελεί απαράβατο όρο για να τεθεί το ζήτημα της ένωσης κυρίαρχων λαών και δημοκρατιών στη βάση της ελεύθερης επιλογής των ίδιων των λαών.

Καμιά προοδευτική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν ξεκινά από το πιο στοιχειώδες: από τη θεμελίωση του απαράβατου δικαιώματος κάθε λαού να καθορίζει ο ίδιος τη μοίρα της χώρας του δίχως εξωτερικούς καταναγκασμούς. Δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτική πρόταση υπέρ των εργαζομένων, ό,τι κι αν ισχυρίζεται, αν δεν ξεκινά από τη χειραφέτηση του λαού και της χώρας από το καθεστώς υποτέλειας, από το καθεστώς υποδούλωσης στην υπερεθνική απολυταρχία της Ε.Ε. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός, λαϊκός ή πολύ περισσότερο εργατικός διεθνισμός που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης σε κάθε λαό, που δεν αγωνίζεται πρώτα και κύρια για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία κάθε χώρας.

Αποδέσμευση τώρα

Το αίτημα της αποδέσμευσης είναι άμεσο, γιατί η τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει ο λαός και η χώρα δεν μπορεί να περιμένει. Η Ε.Ε. οικοδόμησε μια «εικονική οικονομία» του χρήματος, των επιτοκίων και των δημοσιονομικών εις βάρος της πραγματικής οικονομίας της απασχόλησης, της παραγωγής και της εργασίας. Το αίτημα της αποδέσμευσης επαναφέρει τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας στην πραγματική τους διάσταση. Δεν είναι η αξία του χρήματος και οι απρόσωποι ρυθμοί ανόδου ενός εικονικού ΑΕΠ που καθορίζουν την κατάσταση της οικονομίας, αλλά πρώτα και κύρια η δουλειά και οι αμοιβές των εργαζομένων, ο τρόπος που συγκροτείται και αναπτύσσεται η παραγωγή, το πώς και προς όφελος ποιου δουλεύει το κράτος. Η πάλη για την αποδέσμευση προσγειώνει τη συζήτηση για την ανάπτυξη από τη σφαίρα της απρόσωπης αγοράς και των μεταφυσικών «αναδιαρθρώσεων», στα πραγματικά ζητήματα του ελέγχου των βασικών μέσων και πόρων της οικονομίας, του τρόπου κινητοποίησής τους, των κοινωνικών φορέων και των βασικών μοχλών της ανάπτυξης, αλλά και του τρόπου με τον οποίο εντάσσεται η οικονομία στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Το ίδιο το αίτημα της αποδέσμευσης ανατρέπει στην πράξη θέσφατα και περιορισμούς επιβεβλημένους άνωθεν και έξωθεν, υποχρεώνει ν' αντιμετωπιστεί το συνολικό αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας και η θέση της στη διεθνή οικονομική ζωή σε νέες βάσεις, έξω από προκάτ δεδομένα, με πιο πλατιούς και ανοιχτούς ορίζοντες. Δεν μπορεί να χωρέσει στα μίζερα πλαίσια μιας «αντικαπιταλιστικής διαμαρτυρίας», γιατί θέτει αναγκαστικά τους πραγματικούς όρους κίνησης της οικονομίας και της ανάπτυξης στο επίκεντρο της ταξικής πάλης. Κι αυτό ακριβώς είναι που τρέμουν όσοι αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη κοινωνία και τη ζωή ως μια καταθλιπτική δικτατορία του κεφαλαίου, της αγοράς και του ιμπεριαλισμού, έστω και αν τους αρέσει να κρύβονται πίσω από λιτανείες της «Αριστεράς», της «σοσιαλιστικής επανάστασης» και του «κομμουνιστικού ιδανικού».

Η δύναμη του λαού

Η Ε.Ε. αντλεί τη νομιμοποίησή της από την αίσθηση αδυναμίας του λαού, από το πόσο ανυπεράσπιστος νιώθει μπροστά σ' ένα τερατώδες εκτρωματικό υπερκρατικό οικοδόμημα, του οποίου αρκεί μια «ντιρεκτίβα για να μας δέσει όλους χειροπόδαρα», όπως λέγεται συχνά από τους πολιτικούς της υποτέλειας. Τι άλλο υπονοούν όλοι αυτοί οι εγκάθετοι που στις αγωνίες και τις αμφισβητήσεις των λαϊκών στρωμάτων απαντούν με το «όποιος βρεθεί έξω από το μαντρί τον τρώει ο λύκος», ότι «έξω από την Ε.Ε. δεν υπάρχει ζωή» παρά μόνο σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί. Δεν διαθέτουν άλλο επιχείρημα. Δεν υπάρχει τίποτα το θετικό να προτάξουν οι θιασώτες της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» γι' αυτό και σκαρφίζονται τον δήθεν «μονόδρομο» που το κισμέτ μας έχει εξαναγκάσει να διαβούμε, παρά τις καταστροφικές συνέπειες για τον λαό και τη χώρα.

Το αίτημα της αποδέσμευσης βασίζεται στην αίσθηση αξιοπρέπειας του λαού μας, πηγάζει απευθείας μέσα από τους πολύχρονους αγώνες για μια καλύτερη Ελλάδα σ' έναν καλύτερο κόσμο, συνδέεται οργανικά όχι με την αδυναμία του λαού, αλλά με την ακράδαντη πίστη στις δυνάμεις του, με την πεποίθηση ότι ο λαός και η χώρα μας διαθέτουν ό,τι χρειάζεται για μια άλλη πορεία. Το αίτημα της αποδέσμευσης δεν υιοθετήθηκε ποτέ από αντιδραστικές, ακροδεξιές, παλιές και νέες συντηρητικές δυνάμεις. Η μοναρχοφασιστική εθνικοφροσύνη υπήρξε εκείνη που άνοιξε τον δρόμο για την υποδούλωση της χώρας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Ήταν τυχαίο κάτι τέτοιο;

Ο «ευρωπαϊσμός» σήμερα είναι η λογική, ταξική και πολιτική συνέχεια του γνωστού δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν», είναι η σύγχρονη εκδοχή της «πράξης υποτέλειας» με την οποία ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος, είναι η νέα μορφή του δόγματος Τρούμαν και του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας στον τόπο μας, υπήρξε ανέκαθεν το αληθινό περιεχόμενο της πιο γελοίας εθνικοπατριωτικής φανφαρολογίας κάθε αντιδραστικής, εθνικιστικής, φασιστικής κατάστασης που επιβλήθηκε ποτέ στη χώρα μας με σκοπό τον «εξευρωπαϊσμό» της κατά τα πρότυπα και τα συμφέροντα των μεγάλων προστατών.

Αντίθετα το αίτημα της αποδέσμευσης παλιότερα από την ΕΟΚ και σήμερα από την Ε.Ε. γεννήθηκε ως λογική συνέχεια της πάλης του λαού για την απελευθέρωσή του από τα δεινά της υποτέλειας, της τυραννίας και της εκμετάλλευσης. Γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες για δημοκρατία, για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, για ν' απαλλαγούν η χώρα και ο λαός της μια και καλή από τα καθεστώτα υποδούλωσης στους εκάστοτε ισχυρούς. Σήμερα το αίτημα της αποδέσμευσης τίθεται ως θεμελιώδης όρος για την ίδια την επιβίωση του εργαζόμενου λαού, ως βασική προϋπόθεση για την αναβίωση της ελπίδας ότι υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από την υποχρεωτική κάθοδο στον απόπατο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ότι ο ίδιος ο λαός και οι εργαζόμενοι με τις δικές τους δυνάμεις μπορούν να βρουν τις λύσεις στα προβλήματά τους. Το αίτημα της αποδέσμευσης θεμελιώνεται στην πεποίθηση ότι ακόμη και σήμερα, στον σημερινό κόσμο των «δυσμενών συσχετισμών δύναμης», μπορεί ένας λαός να βρει τον δρόμο του, δίχως να περιμένει την «έλευση του Κυρίου» στο πρόσωπο κάποιου χιμαιρικού σοσιαλισμού ή τον «από μηχανής Θεό» στο πρόσωπο κάποιου φιλόδοξου επαγγελματία πολιτευτή. Αρκεί να απαλλαγεί από τη μοιρολατρία και ν' αποκτήσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.

Αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική έκδοση της Εφημερίδας ΠΟΝΤΙΚΙ στις 25-7-2010

ΤΡΟΙΚΑ: "ΠΟΥΛΗΣΤΕ ΤΟ 40% ΤΩΝ ΛΙΓΝΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΥΔΡΟΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ ΤΗΣ ΔΕΗ"

Τελεσίγραφο "ΡΟΥΑ ΜΑΤ" για την πώληση της ΔΕΗ απο την Τρόικα - "Tυχαίο; Δε νομίζω.."

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 30 ΙΟΎΛΙΟΣ 2010 01:51

"Αναγκαίο όσο ποτέ ένα κίνημα για μια ενιαία, σύγχρονη, 100% δημόσια, καθετοποιημένη ΔΕΗ σε όφελος του λαού"

Ετοιμο τελεσίγραφο προς την κυβέρνηση να πουλήσει το 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδωντης ΔΕΗ, ώστε να προχωρήσει ταχέως και με τονβιαιότερο τρόπο η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, έχει η Τρόικα και προτίθεται να το περιλάβει στο αναθεωρημένο Μνημόνιο. Μάλιστα, ζητείται από την κυβέρνηση να λάβει τη σχετική απόφαση έως τονΣεπτέμβριο και να την υλοποιήσει έως τον Μάρτιο του 2011. Η απαίτηση της τρόικας φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, καθώς θα βρεθεί αντιμέτωπη με τουςσυνδικαλιστές της ΔΕΗ, οι οποίοι συναντήθηκαν χθες αργά το βράδυ με τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και θεωρούν casus belli την πώληση μονάδων ηλεκτροπαραγωγής της επιχείρησης αλλά που όμως, δεν έθεσαν κάν θέμα μη κατάτμησης της Επιχείρησης, μιας κατάτμισης που θα φέρει το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό της απ'ευθείας πώλησης, απλώς θα γίνει σε πιο "αργές" ταχύτητες.

ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΗΛ. ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ - ΚΡΙΣΙΜΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΠ

H Κυβέρνηση μελετά άλλες λύσεις τις οποίες θα αντιπροτείνει στην τρόικα, με επικρατέστερη την πώληση ρεύματοςπου θα παράγει η ΔΕΗ σε ιδιώτες, οι οποίοι στη συνέχεια θα το διαθέτουν στην αγορά, ανοίγοντας με αυτόν τον απίστευτο τρόπο ένα κύκλο μεσαζόντων στην διάθεση Ηλεκτρικού Ρεύματος στο Λαό, χωρίς να βάλουν ούτε ένα cent για την παραγωγή. "Δεν πουλάμε" λοιπόν.."χαρίζουμε" από την Κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος νους για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει, μιας και πλέον όλα είναι εξώφθαλμα αλλά και το τι θα συμβεί στα Ελληνικά νοικοκυριά στο άμεσο μέλλον με την φωτιά που θα πάρουν τα τιμολόγια για την καταναλωση αυτού του αγαθού που μετατρέπεται με το βιαιότερο τρόπο σε προϊον και περνάει τζάμπα στα χέρια του Κεφαλαίου, έαν και εφόσον δεχθεί η Τρόικα αυτήν την πρόταση. Εδω γεννάται και το ερώτημα εάν την εν λόγω πρόταση, θα την δεχτεί και η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ που έως την στιγμή γραφής του άρθρου δεν έχει δώσει κάποια απάντηση ,ούτε για το νέο θέμα που προκύπτει(πώληση του παραγόμενου ρεύματος σε ιδιωτικες εταιρείες) αλλά ούτε σε εκείνο του διαχωρισμού της επιχείρησης σε "κομμάτια" παρά έμεινε ,με ανακοίνωση που εξέδωσε, καθαρά και μόνο στο θέμα της απ'ευθείας πώλησης Μονάδων της ΔΕΗ και την οποία παραθέτουμε παρακάτω.Πάντως ότι αυτή θα είναι η πρόταση της κυβέρνησης, διαφαίνεται και από το γεγονός ότι η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας ,την περιέλαβε στη γνωμάτευσή της για την άρση των στρεβλώσεων της αγοράς, ενώ δεν υπήρχε στο αρχικό κείμενο που δόθηκε προς διαβούλευση.

Η ανακοίνωση της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ έχει ως εξής

Επειδή πληροφορούμαστε ότι οι κύριοι της ΤΡΟΪΚΑ που συζητούν σήμερα με την Ελληνική αντιπροσωπεία έθεσαν θέμα πώλησης λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων, με κάθε σοβαρότητα, προειδοποιούμε την κυβέρνηση να μην υποκύψει σ΄αυτές τις παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις.

Σε όλα υπάρχουν όρια. Την επιχείρηση του Ελληνικού λαού δεν θα επιτρέψουμε σε ΚΑΝΕΝΑΝ να την ξεπουλήσει.Εμείς δεν πουλάμε και δεν πουλιόμαστε.Για ότι συμβεί την ευθύνη δεν θα την φέρουμε εμείς.Η ΦΥΛΑΚΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ.Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ.ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ,ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ.

Aπορία δημιουργεί πάντως η έως 30/7 στάση της Κυβέρνησης στο θέμα "πώληση μονάδων ΔΕΗ", αφού μετά την συνάντηση που είχε η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ με τον κ.Παπακωνσταντίνου, αυτό που βγήκε ήταν μΙα διαβεβαίωση πως δεν τίθεται τέτοιο θέμα και πως η Κυβέρνηση δεν προτίθεται να μπει στην λογική πώλησης της Επιχείρησης και αυτή η θέση βρίσκει σύμφωνη και την κ.Μπιρμπίλη και τον κ.Πεταλωτή και αυτά μόλις , λίγες ώρες την "εκδοση" του Τελεσίγραφου από την Τρόικα....τόσο ανυποψίαστοι;!.

"ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ!"

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πριν από μια εβδομάδα περίπου έγινε απολύτως γνωστό πως οι Κοινοτικοί αξιωματούχοι που συναντήθηκαν με την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και τον Γενικό Γραμματέα Κώστα Μαθιουδάκη διεμήνυσαν ότι οι παρεμβάσεις που έχει δρομολογήσει η χώρα στο πλαίσιο του Μνημονίου σε σχέση με την απελευθέρωση της αγοράς είναι απλώς “τσιρότα” – είναι η ακριβής έκφραση που χρησιμοποιήθηκε! – και ότι η αγορά θα πρέπει να ανοίξει άμεσα και με “αποτελεσματικό” τρόπο. “Πουλήστε το 40% των λιγνιτικών και των υδροηλεκτρικών σταθμών της ΔΕΗ!” Mε την φράση αυτή ζήτησαν τα κοινοτικά στελέχη από την ελληνική πλευρά την πώληση μονάδων που έχει πληρώσει ο Ελληνικός Λαός με απίστευτη κυνικότητα, και όχι μόνο δεν σήκωναν επ΄ αυτού κουβέντα αλλά η απαίτηση συνδεόταν ευθέως με την εκταμίευση της τρίτης δόσης της χώρας μας από την Τρόικα! Στην δε παρατήρηση ότι “Στο Μνημόνιο δεν υπάρχει τέτοια δέσμευση”, οι κοινοτικοί – πιο οξεία ήταν η στάση του εκπροσώπου της διεύθυνσης Ανταγωνισμού – αντέτειναν ότι “τα Μνημόνια αλλάζουν και εμπλουτίζονται, τον πρώτο λόγο έχει ο δανειστής που πρέπει να πάρει πίσω τα λεφτά του! Ειδικότερα σε σχέση με τους λιγνίτες, οι κοινοτικοί αξιωματούχοι παρέπεμψαν με έμφαση στην επιστολή της Επιτρόπου Κρόες του 2008, με την οποία τονίζεται ότι η Ελλάδα, πέραν της εκχώρησης μονάδων, θα πρέπει να προχωρήσει και στην ανάπτυξη νέων κοιτασμάτων λιγνίτη (λ.χ. σε Δράμα και Ελασσόνα) τα οποία θα πρέπει να δοθούν σε ιδιώτες.

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΓΕΝΟΠ

Κατά το πρόσφατο παρελθόν η τακτική της Κυβέρνησης να θολώνει τα νερά ώσπου να έρθει η ώρα της "αλήθειας" ,της τελικής απόφασης και των κροκοδείλιων δακρύων είναι πλέον απολύτως γνωστή στους πάντες και οι διαβεβαιώσεις μιας τέτοιας αφερέγγυας Κυβέρνησης δεν θα έπρεπε να καθησυχάζουν κανέναν, όταν μάλιστα η πώληση της Επιχείρησης ζητήθηκε με τόσο επιτακτικό τρόπο και τέτοια απίστευτη κυνικότητα από τους εκπροσώπους των Βρυξελλών κάτι που δείχνει περίτρανα πως το Μνημόνιο που υπέγραψε ετούτη η Κυβέρνηση είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΥΑ ΜΑΤ και πλέον ακόμα και να έχει διαθέσεις σαν κι αυτή για μη πώληση της ΔΕΗ να είναι εντελώς ανύπαρκτη στα μάτια των Κοινοτικών (“τα Μνημόνια αλλάζουν και εμπλουτίζονται, τον πρώτο λόγο έχει ο δανειστής που πρέπει να πάρει πίσω τα λεφτά του!") Από την άλλη, μια Ομοσπονδία εργαζομένων σαν την ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ που είναι επιφορτισμένη να εκπροσωπεί πάρα πολλές χιλιάδες εργαζόμενους και ακόμα περισσότερες χιλιάδες των οικογενειών τους, αλλά και που θα έπρεπε να διαφυλάσσει και τα συμφέροντα ολόκληρου του Ελληνικού Λαού που έχει ανάγκη μια ΔΕΗ, που θα του προσφέρει φτηνό ρεύμα ως αγαθό κι όχι ως προϊόν, θα έπρεπε, πέραν του θέματος πώλησης ή μη, Μονάδων της Επιχείρησης (εδώ θα πρέπει να πούμε ,πως αν πουληθεί ποσοστό της επιχείρησης η βιωσιμότητα της θα είναι αδύνατη, λόγο ιδιαίτερα υψηλού κόστους παραγωγής στηνησιωτική Ελλάδα, που δεν θα μπορεί πλέον να αντισταθμίζει, με τραγικές συνέπειες), δεν ακούσαμε να θέτει καν το θέμα του διαχωρισμού-κατακερματισμού-διαμελισμού, όπως θέλετε πείτε το, αν και αυτό μας ήταν γνωστό πως δεν θα μπεί στο τραπέζι μιας και το Προεδρείο της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ πλην της παρατάξεως της ΕΣΚ (παράταξης προσκείμενης στο ΚΚΕ), φαίνεται πως συμφωνεί εν τέλει με τον διαχωρισμό της Επιχείρησης με την δικαιολογία του "ας είμαστε ρεαλιστές" κι αφήνοντας άναυδους όσους γνώριζαν την πάγια και επί χρόνια (δίκαιη και πρέπουσα για την Ομοσπονδία) θέση της για ΔΕΗ Δημόσια-Ενιαία-Καθετοποιημένη που θα προσφέρει φτηνό ρεύμα στο λαό.

Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΚΦΥΓΗΣ

Κι αφού πήγε η ΓΕΝΟΠ στον Υπουργό Παπακωνσταντίνου για το θέμα της πώλησης ή μη της Επιχείρησης κατά της ταγές των κυνικών κοινοτικών, δεν θα έπρεπε να θέσουν θέμα για τον διαχωρισμό; Ή δεν κατανοούν καν, πως η διάσπαση της Επιχείρησης σε κομμάτια, η δημιουργία θυγατρικών και τα λοιπά ζητούνται για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την πώλησή τους; Κι αν εκείνοι δεν το αντιλαμβάνονται,το αντιλαμβάνεται μια χαρά η ίδια η Κυβέρνησηκαι γι'αυτο μοιράζει με ευκολία "καλό πρόσωπο", λέγοντας πως δεν συμφωνεί με την απευθείας πώληση Μονάδων και προσπαθώντας να ξεγελάσει και να πείσει για την "καλή" της θέληση, όντας σίγουρη πως δεν θα απογοητεύσει κανέναν Κοινοτικό και κανέναν του ΔΝΤ με το δεδομένο επιθυμητό γι'αυτούς αποτέλεσμα, μετά τον διαχωρισμό, ούτως η άλλως όλα θα είναι εύκολα μετά! Αλλά και η ίδια η ΓΕΝΟΠ θα έχει και έναν αέρα νίκης αφού η απ΄ευθείας πώληση δεν πέρασε... αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει το..."ρεαλιστικό", βάση εποχής και "δεδομένων",θα έχει καταφέρει την λιγότερη...ζημιά και δεν θα έχει ούτε εκείνη απογοητεύσε όσους δεν θέλει!! Kαι αυτό κι αν είναι ρεαλισμός και πραγματικότητα. Και μετά τα όσα έχουν συμβεί. Ακόμα κι όταν έρχονται ευθέως οι δανειστές και ζητούν άμεση πώληση, (βιάζονται,που να περιμένουν διαχωρισμούς τώρα..γι'αυτό και το σημερινό Τελεσίγραφο της Τρόικα) συνεχίζουν στην ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ να το βλέπουν ως "ρεαλιστική" κατάσταση ;

Η απάντηση είναι ναι και έρχεται με δήλωση δια στόματος του Γ.Γραμματέα της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ Κ.Κατσαρού (πηγή www.genop.gr) τα σχόλια δικά σας.

Γ.Γραμματέας ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ Κ.Κατσαρός (ΔΑΚΕ/ΔΕΗ) "Πληθώρα δημοσιευμάτων τις τελευταίες ημέρες ασχολείται με το θέμα της πώλησης του 40% των Λιγνιτικών και του 40% των Υδροηλεκτρικών Μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες, γεγονός που έχει δημιουργήσει ιδιαίτερη αναστάτωση και ανησυχία στους εργαζόμενους της Επιχείρησης. Το ζήτημα της απελευθέρωσης ενέργειας, σε επίπεδο Μονάδων Παραγωγής είναι ξεκάθαρο και συναρτάται με τη γενικότερη ωρίμανση της Αγοράς και τη σοβαρότητα των επενδυτών. Σε καμιά περίπτωση η ΔΕΗ δεν εμπόδισε, αλλά αντίθετα επεδίωξε τον ανταγωνισμό με ίσους όρους. Οι ιδιώτες είναι αυτοί που δεν επένδυσαν σε ικανοποιητικό βαθμό. Παρ’ όλα αυτά, ήδη με τις Θερμικές Μονάδες, που έχουν κατασκευαστεί από ιδιώτες, με τα Μικρά Υδροηλεκτρικά, τις ΑΠΕ κοντεύουμε στο 20% της Ενεργειακής πίτας και με τους υπάρχοντες ρυθμούς σύντομα θα φτάσουμε στο όριο της Απελευθέρωσης της Αγοράς Ενέργειας κατά την Ε.Ε. Ευθύνη της σημερινής Κυβέρνησης, στις δύσκολες περιστάσεις που ζει η χώρα, είναι να ξεκαθαρίσει πλήρως το τοπίο και όχι απλά και μόνο μια διαβεβαίωση ότι δεν τίθεται ζήτημα πώλησης Μονάδων της ΔΕΗ. Οφείλει, λοιπόν, η Κυβέρνηση να σταματήσει κάθε είδους διαρροές από κυβερνητικές πηγές και μη (όπως αναφέρεται σε όλο τον Τύπο) που εκμεταλλευόμενες την οικονομική κρίση αναμειγνύουν και εξομοιώνουν τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την Τρόικα και θέτουν ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν με σκοπό την πώληση ενός ποσοστού της παραγόμενης φθηνής ενέργειας της ΔΕΗ, μέσω διεθνών διαγωνισμών, σε ιδιώτες. Τέτοια «επιχορήγηση» αεριτζήδων ιδιωτών δεν πρόκειται να επιτρέψουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι σενάρια τέτοιου τύπου για την πώληση Μονάδων της ΔΕΗ ή αντίστοιχου ποσοστού ενέργειας σε ιδιώτες μάς βρίσκουν κάθετα αντίθετους και κάθε πιθανή προσπάθεια εφαρμογής τους θα αποτελέσει αιτία πολέμου."

Τετάρτη28 Ιουλίου 2010 (Περί Δημόσιας - Ενιαίας-Καθετοποιημένης ΔΕΗ ,ούτε λόγος). Με τον "πύρινο" συνδικαλιστικό λόγο και τονίζοντας μάλιστα (μεταφέρθηκε αυτούσιο) την ...εξαιρετική αυτή φράση ο κ.Κατσαρός λέει το εξής απλό : "Σε καμιά περίπτωση η ΔΕΗ δεν εμπόδισε, αλλά αντίθετα επεδίωξε τον ανταγωνισμό με ίσους όρους. Οι ιδιώτες είναι αυτοί που δεν επένδυσαν σε ικανοποιητικό βαθμό."(!!!!!!) Πιο κάτω αναφέρει ενοχλημένος(γιατί άραγε;) περί εξομοίωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την Τρόικα ,κ.Κατσαρέ έχεται και σήμερα μετά τα Τελεσίγραφα της Τρόικα την ίδια αυτήν άποψη; Εμείς απλά θυμίζουμε πως η απαίτηση συνδεόταν ευθέως με την εκταμίευση της τρίτης δόσης της χώρας μας. Από πού θα εκταμιεύσει η Χώρα μας; Aς απαντήσει ο καθένας μόνος του. Και βέβαια περί διαχωρισμού ....κουβέντα ..λες και δεν υπάρχει... Τυχαίο;.....Δεν νομίζω..!! Αυτό που φαίνεται περίτρανα ,είναι πως με τον προσφιλή της τρόπο η Κυβέρνηση ,προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα και την κοινή γνώμη με τον τρόπο του "ησυχάστε δεν τρέχει τίποτα", μιας και βρίσκεται είδη σε ένα πολύ μεγάλο μέτωπο με την απελευθέρωση των αδειών φορτηγών και βυτιοφόρων υπέρ πολυεθνικών φτιάχνοντας "γηπεδο" για την δημιουργία Καρτέλ στις μεταφορές (σήμερα με την πρόταση που σκέφτεται ,πάει για ακόμα ένα στον Τομέα της Ενέργειας)αλλά ήταν εμφανές και απόλυτα σαφές πως πάρα πολύ σύντομα θα υπάρχαν εξελίξεις στο φλέγον αυτό θέμα . Εξελίξεις που πιθανότατα όπως όλα δείχνουν δεν θα έχουν καλή πορεία μιας και εμπλέκονται εκβιασμοί για την εκταμίευση της τρίτης δόσης και που αποτελούν τα άγραφα του Μνημονίο

.....Μνημονίου εκβιασμοί το ανάγνωσμα.. τους οποίους μόνο κουτοί δεν περίμεναν (και δεν μιλώ για την Κυβέρνηση ,εκείνη γνώριζε εξ'αρχής) και που ήταν θέμα χρόνου. Υποχρέωση ιερή όλων ο αγώνας για ΔΕΗ, Δημόσια 100%, Ενιαία και Καθετοποιημένη ,των εργαζομένων και του Λαού που την στηρίζει από την γέννηση της ,για να απολαμβάνει τα αγαθά της. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

iskra Παρασκευη 30.7.2010

Φορτηγά: Απεργίας συνέχεια

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Τη συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεών τους αποφάσισαν οι ιδιοκτήτες Φορτηγών Δημόσιας Χρήσης, μετά την πολύωρη γενική συνέλευση των ομοσπονδιών τους που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο ΠΕΡΟΚΕ .

«Όλος αυτός ο κόσμος που βλέπετε γύρω σας δίνει ό,τι έχει και δεν έχει για να μην χάσει αυτό που λέγεται περιουσιακό του στοιχείο», δήλωσε ο Γιώργος Τζωρτζάτος, πρόεδρος των Συνδικάτων Χερσαίων Μεταφορών, μετά την ολοκλήρωση της γενικής συνέλευσης.
«Δεν ήρθαμε να κάνουμε μνημόσυνο στις άδειές μας αλλά να πανηγυρίσουμε όπως οι πρόγονοί μας όταν πήγαιναν σε μάχη», επεσήμανε σε άλλο σημείο των δηλώσεών του ο κ. Τζωρτζάτος, εν μέσω έντονων επιδοκιμασιών από τους απεργούς ενώ ευχαρίστησε όσες κοινωνικές ομάδες συμπαραστέκονται στον κλάδο.



Από την πλευρά του ανώτατο στέλεχος του υπουργείου Υποδομών σχολιάζοντας την απόφαση των ιδιοκτητών φορτηγών δήλωσε, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ - ΜΠΕ ότι «η πρόταση της κυβέρνησης ήταν γενναία, κακώς είναι αμετακίνητοι οι μεταφορείς αλλά θα πρέπει να συμμορφωθούν με το σύνταγμα και τους νόμους. Η επίταξη θα εφαρμοστεί μέχρι κεραίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

Σε ό,τι αφορά την πολιτική επιστράτευση, τα φύλλα πορείας, μετά από περίπου 48 ώρες, άρχισαν από το απόγευμα να επιδίδονται μαζικά. Η διαδικασία, σύμφωνα με την Αστυνομία, αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τη Δευτέρα.

Ο Στρατός απεργοσπαστικός μηχανισμός

Σε έκτακτη διυπουργική σύσκεψη πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο Υποδομών (συμμετείχαν Δ.Ρέππας, Θ.Πάγκαλος, Χ.Παμπούκης, Ευ.Βενιζέλος, Μ.Χρυσοχοΐδης, Π.Μπεγλίτης, Ν.Αθανασάκης και Χ.Τσόκας) για την εφαρμογή της επίταξης αποφασίστηκε:

Τα βυτιοφόρα Ιδιωτικής Χρήσης εντάσσονται στο σχέδιο κάλυψης των δημοσίων αναγκών σε συνεργασία με τις εταιρείες πετρελαιοειδών.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις με τα δικά τους μέσα διασφαλίζουν ήδη -σύμφωνα με το υπάρχον σχέδιο- την τροφοδοσία σε καύσιμα κρίσιμων τομέων (αεροδρόμια, μονάδες της ΔΕΗ, Νοσοκομεία, κ.ο.κ). Αρματαγωγά του Πολεμικού Ναυτικού θα συμβάλλουν, εφόσον χρειαστεί, στην κάλυψη των αναγκών των νησιών μεταφέροντας βυτιοφόρα.
Τα στοιχεία όλων των παραβατών διαβιβάζονται στους αρμόδιους εισαγγελείς για την άσκηση ποινικής δίωξης.
Οι προβλεπόμενες στη νομοθεσία διοικητικές κυρώσεις που φθάνουν μέχρι την αφαίρεση αδειών, θα εφαρμοσθούν αμέσως σε βάρος των παραβατών.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας την κινητοποίηση των ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσεως, έκανε την παρακάτω δήλωση:

Η κυβέρνηση, έστω και την ύστατη στιγμή, οφείλει να αποσύρει το απαράδεκτο νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ή, τουλάχιστον, να δηλώσει ότι το "παγώνει", ανοίγοντας έναν ουσιαστικό διάλογο με τους ενδιαφερόμενους και την κοινωνία, προκειμένου να αναζητήσει τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, αλλά και για να αποτρέψει την παράδοση των οδικών μεταφορών σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και σε καρτέλ.

Το ΚΚΕ καταγγέλλει την απόφαση της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει δυνάμεις του στρατού ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Πρόκειται για απόφαση επικίνδυνη και απαράδεκτη. Δείχνει ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ενεργοποιεί όλο το αντιλαϊκό νομικό οπλοστάσιο που έχει συγκεντρώσει η αστική τάξη, με σκοπό να τσακίσει κάθε δράση που στρέφεται εναντίον της βάρβαρης πολιτικής της.

Την ευθύνη δεν την έχουν οι απεργοί, αλλά η κυβερνητική πολιτική που ενισχύει τη συγκέντρωση υπέρ των μονοπωλιακών ομίλων και σε βάρος κυρίως των πιο μικρών ιδιοκτητών. Επιβεβαιώνεται ότι μπροστά σε αυτό τον οδοστρωτήρα δεν απομένει άλλος δρόμος από την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
iskra.gr

Γ. Παπανδρέου: Σώσαμε την Ελλάδα...Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Απολογιστικό τόνο έδωσε στη χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, την τελευταία για το καλοκαίρι, ο Γιώργος Παπανδρέου, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση με τις επιλογές της κατάφερε να σώσει την Ελλάδα. "Αυτό είναι στο DNA το δικό μας", είπε χαρακτηριστικά. Ο πρωθυπουργός υπεραμύνθηκε των πολιτικών που απορρέουν από το Μνημόνιο, ωστόσο δήλωσε ότι "μπορεί το Μνημόνιο να έχει πτυχές που περιόρισαν τις κινήσεις μας, από την άλλη μεριά όμως, αυτά τα οποία κάνουμε, δεν είναι λόγω Μνημονίου. Οι μεγάλες αλλαγές που κάνουμε δεν είναι λόγω του Μνημονίου".

Οι "μεγάλες αλλαγές" δεν είναι λόγω Μνημονίου
Ο κ. Παπανδρέου απέφυγε να αναφερθεί στην απόφαση της κυβέρνησης για επίταξη, λέγοντας απλώς ότι η απελευθέρωση των επαγγελμάτων δεν είναι θέμα του Μνημονίου."Θεωρούμε ότι η απελευθέρωση των επαγγελμάτων είναι κάτι που βοηθά τον νέο άνθρωπο, ανοίγει την αγορά, ανοίγει τη δυνατότητα για καλύτερες υπηρεσίες, ανοίγει τις δυνατότητες για φτηνότερες υπηρεσίες, ουσιαστικά ανοίγει τις δυνατότητες για ανάπτυξη", είπε ο κ. Παπανδρέου. Ζήτησε δε από τους Γ. Παπακωνσταντίνου, Θ. Πάγκαλο και Χ. Παμπούκη να ετοιμάσουν πλαίσιο αρχών για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Στην ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο καυτηρίασε τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, λέγοντας ότι "κάτω από την ταμπέλα είτε του προοδευτικού είτε του φιλολαϊκού, ουσιαστικά είναι οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της χώρας, είτε από τη δεξιά είτε από την παραδοσιακή αριστερά, έχουμε ένα μέτωπο συντήρησης, ένα μέτωπο πολιτικού κατεστημένου".



Ευάγγελος Βενιζέλος: Καλώς ελήφθη η απόφαση για επίταξη



"Καλώς ελήφθη", δήλωσε ο υπουργός Άμυνας για την απόφαση της επίταξης και επιστράτευσης των απεργών, συμπληρώνοντας ότι "θα ήθελα να μην φτάσουμε στην ανάγκη εφαρμογής αυτής της αναγκαστικής και αναγκαίας απόφασης, γιατί πρέπει όλες οι κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, έστω την υστάτη στιγμή, να δείχνουν ότι έχουν αίσθηση εθνικής και κοινωνικής ευθύνης". Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σημείωσε ότι η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να προστατέψει το κοινωνικό σύνολο, τη δημόσια υγεία και τη δημόσια τάξη, "αλλά και το δικαίωμα των Ελλήνων να κάνουν λίγες μέρες διακοπών και το δικαίωμα της εθνικής οικονομίας να διατηρήσει το επίπεδο της τουριστικής σεζόν σε επίπεδα όσο γίνεται υψηλότερα".
.....
Οτι πείς Βαγγέλη...
και μη χειρότερα να λέμε..

ΑΡΛΕΤΑ: «Δεν πήραν ποτέ τα όνειρά μας εκδίκηση»

Μπορεί να έχεις συναναστραφεί πολλούς ανθρώπους της τέχνης, αλλά η Αρλέτα είναι τέχνη από μόνη της. Ακόμα και σήμερα, μετά τις περιπέτειες που πέρασε, που θα γονάτιζαν κάθε θνητό, εκείνη κάθεται αρχοντικά με το μπλε αρζάν χιτώνα της στην πολυθρόνα. Συχνά-πυκνά σε ρωτάει εάν θέλεις κάποιο καφέ από την κουζίνα της, διότι τους διαθέτει όλους. «Είμαι καφενείο» λέει χαριτωμένα, «αφού δεν βγαίνω έξω, έρχονται όλοι εδώ». Βαθιά ευγενής, με ενδιαφέρον για τη ζωή και τα ανθρώπινα, σου ανοίγεται γλυκά, άμεσα, ταξιδιάρικα. Ο λόγος της ρέει, ταξιδεύει στο παρελθόν και στο παρόν, ανοίγει τις κεραίες της και αφουγκράζεται αισθήσεις, αρώματα, γεύσεις. Η Αρλέτα, ένας κόσμος γεμάτος σαν βυθός, παραμένει ανοιχτή σε όποιον ψάχνει και θέλει να την ανακαλύψει.



Θα φτάσετε μέχρι τη Νάξο για το Φεστιβάλ στον Πύργο Μπαζαίου...

Και μέχρι τη Λευκάδα θα φτάσω. Αλλά φροντίζω να έχω τη λιγότερη δυνατή ταλαιπωρία. Τώρα, στις 16/8 θα παίξω μία ημέρα στον Πύργο Μπαζαίου, που είναι ένας υπέροχος χώρος, αλλά θα κάτσω τρεις-τέσσερις ημέρες στο νησί.

Περάσατε μια δύσκολη περίοδο με την υγεία σας τα τελευταία χρόνια...

Μόνο δύσκολη... Τα τελευταία δέκα χρόνια εάν καθίσω να σου απαριθμήσω τι έχω περάσει... Είχα τρεις πολύ σοβαρές εγχειρήσεις, ένα σπασμένο χέρι και δύο εγκεφαλικά. Μου λέγανε γιατί δεν έκανες καλλιτεχνικά κάτι τόσα χρόνια. Τι να έκανα; Μπορούσα; Μόλις σηκωνόμουν από το ένα μου ερχόταν το άλλο. Είχα κυνηγητό με το Χάρο δέκα ολόκληρα χρόνια. Ειδικά στο τελευταίο δεν με κυνήγησε, με έπιασε.

Του ξεφύγατε, όμως.

Δεν του ξέφυγα. Μου έδωσε μια κλοτσιά και μου είπε «άντε, πήγαινε». Κατάλαβε ότι δεν του κάνω. Εγώ δεν ξέφυγα από κανέναν. Τη ζωή μου την έσωσε ένας γιατρός που βρέθηκε κατά τύχη στο Βόλο. Είχα μετεγχειρητικές επιπλοκές, έκανα οκτώ μήνες μετά να συνέλθω. Οπότε δεν περπατώ πολύ, αλλά, να σου πω την αλήθεια, είμαι και τεμπελίτσα. Δεν μπορώ να λέω ψέματα.

Έχετε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, αλλά και σημαντικές δημιουργικές στιγμές.

Κοίτα, κορίτσι μου, δεν είχα μια ζωή σπαρμένη με ροδοπέταλα, αλλά μπορώ να πω ότι έζησα μια ευλογημένη ζωή. Έκανα αυτό που μου άρεσε και αυτό που μπορούσα να κάνω. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που κάνουν για όλη τους τη ζωή κάτι που δεν τους αρέσει.

Μιλήστε μου για τη σχέση σας με τη ζωγραφική...

Η σχέση μου με τη ζωγραφική ήταν η πρώτη και νομίζω η τελευταία που θα με εγκαταλείψει. Η ζωγραφική είναι πολύ μοναχική υπόθεση και μου πάει ακριβώς για αυτό, θέλει πολλή υπομονή και επιμονή, είναι σαν το ποδήλατο, έτσι και τη μάθεις, δεν ξεχνιέται. Η μουσική θέλει να την υπηρετείς συνέχεια. Ίσως και για αυτό δεν είμαι τόσο καλή. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί είχα καλούς δασκάλους στη ζωγραφική. Ήμουν μαθήτρια του Γ. Μόραλη, του Πάνου Σαραφιανού, που ήταν εκτός σχολής αλλά ήταν εξίσου σημαντικός για εμένα, και του Παντελή Πρεβελάκη. Από αυτή την άποψη ήμουν πάρα πολύ τυχερή και πολύ άτυχη. Διότι έμαθα σημαντικά πράγματα από αυτούς, αλλά δεν επικράτησαν αυτά στην κοινωνία, συνέβησαν ακριβώς τα αντίθετα.

Πήγατε σχολείο στο Αρσάκειο;

Ναι, στο Ψυχικό. Τι να κάνω... Ήταν ένα εξαιρετικά συντηρητικό σχολείο και δεν ήταν πολύ ευχάριστο αυτό. Αλλά είχα την τύχη να έχω μια σπουδαία δασκάλα στο σχολείο, που καθόρισε πολύ τον τρόπο της ζωής μου.

Θυμώνετε;

Πάρα πολύ. Θυμώνω με τους ανθρώπους γενικά. Αυτοί που δεν με θυμώνουν είναι πάρα πολύ λίγοι. Υπάρχουν, όμως, νέοι άνθρωποι οι οποίοι μου αρέσουν.

Γιατί σας αρέσουν;

Αναγνωρίζω ότι έχουν καταλάβει τις μαλακίες που έχουμε κάνει εμείς ως γενιά, δεν τις κριτικάρουν αλλά δεν τις ξεχνάνε. Πιστεύω ότι αυτοί θα προσπαθήσουν να κάνουν κάτι καλύτερο από αυτό που κάναμε εμείς. Και εμένα μου αρκεί αυτό.

Με τη γενιά σας θυμώνετε;

Όχι πια. Θύμωσα τόσο νωρίς, που δεν άντεξα. Έχω ένα βασικό ελάττωμα, θυμώνω 20 χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι πρέπει. Με κανέναν δεν θυμώνω πια για αυτά που έχει κάνει, γιατί ισχύει το «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Αλλά υπάρχουν και μερικοί που ξέρουν πολύ καλά και είναι και οι πιο επιτυχημένοι από όλους. Ο λύκος αυτός που κυκλοφορεί και παρασταίνει τον άνθρωπο δεν αλλάζει.

Είχατε το ένστικτο να διακρίνετε τους ανθρώπους;

Δυστυχώς, από πάρα πολύ νωρίς. Και λέω δυστυχώς γιατί δεν σε ωφελεί σε τίποτα τελικά. Ίσα-ίσα, γίνεσαι πιο επιεικής με τους ανθρώπους. Τώρα πια δεν αντιδρώ με τους ανθρώπους. Ειδικά μετά την τελευταία περιπέτεια, δεν με παίρνει. Δεν θέλω να σκάσει πάλι το κεφάλι μου.

Συνεχίζετε, όμως, να είστε παραγωγική, δημιουργική...

Όταν ήμουν πολύ νέα, είπα στον εαυτό μου ότι θα χρησιμοποιήσω αυτό που μου χάρισε η φύση έτσι ώστε να μου κρατήσει όσο ζω. Είναι σαν μια περιουσία που ή τη σπαταλάς ή τη χρησιμοποιείς. Εγώ δεν τη σπατάλησα, τη χρησιμοποίησα. Ίσως όχι τόσο όσο θα μπορούσα, αλλά μάλλον δεν μπορούσα παραπάνω. Είναι θέμα δυνάμεων, συνθηκών κ.λπ. Ξέρεις, για να φτάσεις κάπου, ιδίως στο δικό μου χώρο, πρέπει να ακολουθήσεις ένα συγκεκριμένο δρόμο. Εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο δρόμο πουθενά.

Το τραγούδι, όμως, πλέον έχει μείνει στην επιφάνεια.

Όλη η κοινωνία έχει μείνει στην επιφάνεια. Από τότε που ήμουν εγώ νέα μέχρι σήμερα έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές. Καμία δεν έγινε σε βάθος, ήταν επιπόλαιες, τελείως, επιφανειακές. Η ουσία παραμένει ίδια, και μη σου πω και χειρότερη. Για να γίνει αλλαγή είναι θέμα παιδείας. Εδώ η παιδεία είναι πίσω. Πάντα έτσι ήταν στην Ελλάδα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κοίτα σε ολόκληρο τον κόσμο κάτι αναζητούν, διαμάντια, χρυσάφι, φυσικούς πόρους, ανθρώπους. Εδώ δεν ψάχνει κανένας για τίποτα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης, και άντε, και αν είναι και καλοί άνθρωποι, να κοιτάξουν και άλλους τρεις δικούς τους. Υπάρχει ένας πολύ βαθύς και πολύ άρρωστος εγωισμός, ο οποίος δεν είναι τυχαίος. Εγώ δεν κατηγορώ τον τόπο. Ξεχνάμε ότι σε αυτό τον τόπο δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ τα πράγματα. Ο Έλληνας κουβαλά μια αίσθηση αδικίας, η οποία είναι σωστή. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο ήρθε το τελικό χτύπημα της εξαθλίωσης και της αδικίας από πάνω. Η αδικία ρίζωσε τόσο βαθιά, που δεν θα ξεριζωθεί ποτέ. Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε, ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες σε κανένα επίπεδο ή βαθμό. Όχι απλώς δεν τιμωρήθηκαν, πήραν και βραβείο. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η μιζέρια αυτή είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, που αντανακλαστικά επανέρχεται σε κάθε κρίση. Δεν πήραν ποτέ τα όνειρα εκδίκηση, όπως έλεγε και ο ποιητής. Και τα όνειρα, όταν δεν παίρνουν εκδίκηση, σαπίζουν. Και εμείς σαπίσαμε. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Γιατί πιστεύετε ότι είναι πια αργά για την ελληνική κοινωνία;

Γιατί το χάσαμε το τρένο. Η μόνη ελπίδα, και λυπάμαι που το λέω, είναι να περάσουμε από μια περίοδο που θα καταστρατηγηθεί ο νόμος. Είναι άγριο αυτό, δεν θέλω να το δω να συμβαίνει. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι εκεί θα φτάσουμε. Και μετά όποιος θα έρθει θα κάνει πολύ βίαιη εκκαθάριση για να επαναφέρει τα πράγματα.

Καινούργια τραγούδια γράφετε;

Έχω γράψει δύο καινούργια τραγούδια για τα οποία είμαι πολύ ευχαριστημένη. Δεν ξέρω πώς θα βγουν και πότε. Το φθινόπωρο θα εμφανιστώ με τον Λάκη Παπαδόπουλο, και συνήθως, όταν βρισκόμαστε με τον Λάκη, βγαίνουν και τραγούδια. Αυτό που θέλω είναι να τελειώσω τη θητεία μου στη δισκογραφία με ένα δίσκο όπου θα είναι όλα τα τραγούδια δικά μου, στίχοι και μουσική. Αρχίζω και μαζεύω υλικό από τώρα. Θα μου πάρει τρία-τέσσερα χρόνια, εάν ζω μέχρι τότε και εάν ακόμα μπορώ να τραγουδήσω... Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος ως προς αυτό. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να έχω σταματήσει να τραγουδώ.

Συμμετέχετε στον καινούργιο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά...

Ο Φοίβος Δεληβοριάς μου έκανε την πρώτη πρόταση συνεργασίας μόλις είχα αρχίσει να συνέρχομαι. Δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά τελικά εμφανίστηκα πέρυσι στη σκηνή γιατί ήταν πολύ προσεκτικός μαζί μου και πολύ ευγενικό παιδί. Αυτό μετράει πάρα πολύ για εμένα. Έχω ένα ελάττωμα, δεν μου αρκεί να είναι κάποιος καλός καλλιτέχνης, πιο πολύ για εμένα σημασία έχει να είναι ωραίος άνθρωπος.
απο citypress