T E Λ Ι Κ Ω Σ. . .Β Α Ρ Β Α Ρ Ο Τ Η Τ Α . . . . . . . .ΩΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ . . . .. ΣΤΙΓΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ....




«Η αλήθεια είναι επαναστατική»

Αντόνιο Γκράμσι

Ροή Iskra

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ: ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

του ΣΤΑΜΑΤΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΕ ‘’ΜΠΑΝΑΝΙΑ’’ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ !
Τα φιλέτα της κρατικής περιουσίας είναι έτοιμα προς ‘πώληση’.Στις 15 Απριλίου η κυβέρνηση θα παρουσιάσει το πρόγραμμα ''αποκρατικοποιήσεων'' καθώς και το μεσοπρόθεσμο σχέδιο δημοσιονομικής σταθερότητας .
Ήρθε η ώρα λοιπόν η κρατική περιουσία να περάσει σε ξένα, το πιθανότερο , αλλά και ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα, κάνοντας λαό και κράτος φτωχότερα μετά τις επαίσχυντες συμφωνίες της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου με τρόικα και ΕΕ.
Μάλιστα σε ότι αφορά το πρόγραμμα των ''αποκρατικοποιήσεων''(ιδιωτικοποιήσεων') συμφωνήθηκε πως θα εξειδικεύονται ανά έτος .
Το υπουργικό συμβούλιο σήμερα, επίσης , έλαβε αποφάσεις και για το ζήτημα του επιτρόπου των τραπεζών, του οποίου ο ρόλος ενισχύεται, πρώτον, μέσω της απόκτησης του δικαιώματος πρόσβασης στις πληροφορίες των τραπεζών, με τις τελευταίες να υποχρεούνται να παρέχουν πληροφορίες, εφόσον ζητηθούν, και, δεύτερον, μέσω της ενίσχυσης του δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο) του επιτρόπου σε στρατηγικές αποφάσεις των τραπεζών.
Ποιες θα είναι πιθανότατα όπως όλα δείχνουν οι '' αποκρατικοποιήσεις'';
Tα γνωστά ολίγα: «πώληση 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ξεπούλημα του καζίνο της Πάρνηθας, της ΔΕΠΑ, της ΛΑΡΚΟ, των ΕΛΤΑ, την επέκταση της «νεοαποικιοκρατικής» σύμβασης του αεροδρομίου των Σπάτων και άλλα πολλά.
Mα εκείνο που κάνει πραγματικά εντύπωση, κι αυτό γιατί η Υπουργός κ. Μπιρμπίλη μέσω κάποιων ΜΜΕ θέλησε να αποπροσανατολίσει, θα είναι η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ.
Τις μόλις προηγούμενες ημέρες, αναφέρθηκε από μερίδα του τύπου , πως η Υπουργός απεφάνθη πως δεν τίθεται θέμα πώλησης ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ(!).
Η αλήθεια όμως είναι πως ξεκαθάρισε μια και καλή το τοπίο ,γιατί η αναφορά της αφορούσε μόνο τα δίκτυα των δύο ΔΕΚΟ και όχι το σύνολο τους (εργοστάσια ,εγκαταστάσεις και λοιπά ).
Αξίζει δε να σημειωθεί ,ειδικότερα για τη ΔΕΗ ,πως πριν από ελάχιστο χρονικό διάστημα ,η ΔΕΗ υπέστη ‘’ακρωτηριασμό’’, και από ενιαία και κάθετη στη λειτουργία της ,σήμερα, είναι ήδη σε τρία κομμάτια .
Τα δύο κομμάτια τα οποία ‘’γεννήθηκαν ‘’ από αυτόν τον ακρωτηριασμό (κι εδώ είναι το ενδιαφέρον) είναι:
Α) Η δημιουργία θυγατρικής της μεταφοράς ,δηλαδή τα χερσαία στην επικράτεια δίκτυα (πυλώνες και λοιπά).
Β) Και τη διανομή η οποία περιλαμβάνει και ασχολείται με τα αστικά δίκτυα σε πόλεις και χωριά (κολόνες, ηλεκτροδότηση και λοιπά).
Είναι πασιφανές ακόμη και για κάποιον αδαή ποιος ο λόγος και η δημιουργία θυγατρικών μια ενιαίας επιχείρησης ,περί ποιών δικτύων ομιλεί η κ. Υπουργός άραγε;
Tων ήδη τοποθετημένων στη βιτρίνα μέσο θυγατροποίησης προς πώληση;
Και τι σημαίνει αυτό για τις ίδιες τις επιχειρήσεις ,όταν η αναφορά της αφορά μόνο τα δίκτυα τους ;
Mα τι άλλο από την πώληση των υπόλοιπων οικονομικών λειτουργιών τους (εργοστάσια παραγωγής ,ορυχεία, εγκαταστάσεις και λοιπά) ;
Η διανομή στα κερδοσκοπικά κεφάλαια του κρατικού και λαϊκού πλούτου άρχισε και όλα δείχνουν πως λαός και χώρα θα χάσουν στο όνομα του όποιου δήθεν κέρδους τις σπουδαιότερες των επιχειρήσεων τους, που με αγώνες ,ιδρώτα και ακόμα και αίμα του ελληνικού λαού αποκτήθηκαν !

xasma - kati san psema

FRANCISCO G O Y A !!!!


Στις 30 Μαρτίου 1746 έρχεται στο κόσμο ο Ισπανός ζωγράφος Φρανσίσκο Γκόγια, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην Ισπανία αλλά και παγκοσμίως. Τα έργα του αναγνωρίστηκαν στην Ισπανία όσο ήταν εν ζωή, ωστόσο στην Ευρώπη η αναγνώριση ήρθε μετά τον θάνατό του, τόσο από τους ρομαντικούς του 19ου αιώνα, όσο και από τους ανθρώπους της τέχνης του 20ου αιώνα.

Ο Γκόγια γεννήθηκε στο χωριό Φουεντετόδος και σε ηλικία 14 χρονών μετακομίζει μαζί με την οικογένεια του στη Σαραγόσα, την πόλη όπου θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με την ζωγραφική. Ύστερα από μία δεκαετία δίπλα σε δασκάλους ζωγραφικής, οι οποίοι σταδιακά του αποκάλυψαν τα "μυστικά της τέχνης", ο Γκόγια αναλαμβάνει τις πρώτες του δουλειές για μοναστήρια και εκκλησίες στη Σαραγόσα.

Ο δάσκαλός του, Φρανσίσκο Μπαγέ,
θα του δώσει την αδελφή του, Χοσέφα, αλλά και την απαραίτητη βοήθεια για να «εισβάλει» στην αυλή του Βασιλιά, όπου τα επόμενα χρόνια θα αποδείξει το ταλέντο του, αναπτύσσοντας παράλληλα το δικό του ιδιαίτερο προσωπικό ύφος. Η αναγνώριση στους κύκλους της αυλής θα έρθει το 1780, ύστερα από την παρουσίαση του πίνακα «Ο Χριστός στο Σταυρό»,με τον οποίο θα εκλεγεί μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο.

Το 1786, ο Φρανσίσκο Γκόγια ανακηρύσσεται και επισήμως «ζωγράφος του βασιλιά» της Ισπανίας Καρόλου Γ και αναγνωρίζεται ως ο κορυφαίος των «προσωπογραφιών». Το 1792, ύστερα από μία ασθένεια ο Γκόγια χάνει την ακοή του και στρέφεται στον εσωτερικό του κόσμο ανακαλύπτοντας τις σκοτεινές πτυχές του που θα αποτυπώσει πάνω στον καμβά. Το στιλ του αλλάζει και δημιουργεί τη σειρά των χαρακτικών του, με τίτλο «Καπρίτσια», στα οποία στηλιτεύει την Αυλή, τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες και την κενοδοξία των γυναικών. Αυτή η περίοδος σηματοδοτεί και την στροφή του Γκόγια σε έργα αντιμάχονταν το ηγεμονικό και κοινωνικό καθεστώς.

Θα ακολουθήσει μία ταραχώδης περίοδος
, με αλλαγές στον θρόνο και την εισβολή των στρατευμάτων του Ναπολέοντα στο ισπανικό βασίλειο, ωστόσο ο Γκόγια διατηρείται στη θέση του ζωγράφου της αυλής, έχοντας ασπαστεί τα φιλελεύθερα ιδεώδη της Γαλλικής επανάστασης, αλλά ταυτόχρονα συμμεριζόταν την οργή της εξεγερμένης, κατά των Γάλλων, ισπανικής κοινωνίας.

Αυτή η εσωτερική διαμάχη αποτυπώνεται και μέσα στα έργα του, με απεικονίσεις Γάλλων και Ισπανών στρατιωτικών στους πίνακές του, αλλά και αποτύπωση της φρίκης από τη Γαλλική εισβολή. «Οι Συμφορές του Πολέμου» και «3η Μαΐου 1808», στο οποίο απεικονίζονται οι μαζικές εκτελέσεις Ισπανών από το Γαλλικό στρατό, είναι δύο από τα σημαντικότερα έργα του που απεικονίζουν την οδύνη της Γαλλικής εισβολής στην Ισπανία. Το δεύτερο αποτέλεσε και το έργο, με το οποίο βελτίωσε τις σχέσεις του με τον Ισπανό μονάρχη Φερδινάνδο Ζ',ο οποίος ανέβηκε στον θρόνο, ύστερα από την παραίτηση του Ναπολέοντα.

Αν και κατηγορήθηκε ως «φιλελεύθερος» και τα έργα του συχνά προκαλούσαν αντιδράσεις λόγω του προκλητικού για την εποχή περιεχομένου τους – το «Γυμνή γυναίκα» τον έφερε ενώπιον της Ιεράς εξέτασης-, το ξεχωριστό ταλέντο του τον διατήρησε στη θέση του ζωγράφου της αυλής και κατά την επάνοδο του απολυταρχικού καθεστώτος στην Ισπανία.

Το 1819, μετακόμισε στη Μαδρίτη
και η υγεία του σταδιακά επιβαρύνεται. Η τέχνη του γίνεται πιο «σκοτεινή» και φιλοτεχνεί τους «μαύρους» πίνακες. Τα επόμενα χρόνια η πολιτική κατάσταση είναι τεταμένη και οι διώξεις των φιλελευθέρων και αντικαθεστωτικών στοιχείων αυξάνονται στην Ισπανία. Ο Γκόγια ζητάει άδεια μετακίνησης στην Γαλλία και μετακομίζει στο Παρίσι και στη συνέχεια στο Μπορντώ, το μέρος που έμελλε να είναι και το τελευταίο καταφύγιο του.

Στις 16 Απριλίου του 1828, στο Μπορντό, σε ηλικία 82 ετών,
ο Φρανσίσκο Γκόγια αφήνει την τελευταία του πνοή. Σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα, το 1901, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη Μαδρίτη, όπου και θάφτηκαν στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, την οποία διακοσμούν οι νωπογραφίες του από το 1798.

5

Η ΜΆΧΗ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ !!!

Ο Μπελογιάννης ζει...!



ΓΟΥΔΙ 30 Μάρτη 1952

Η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη ...

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΕΦΥΓΕ Η ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑ ΜΠΕΙΚΟΥ


ΕΦΥΓΕ Η ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑ ΜΠΕΙΚΟΥ


«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ»

Η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης Μαρία Μπέικου (1926-2011) έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 24 Μαρτίου 201. Ανέβηκε στο βουνό στα 18 της. Πολέμησε στον ΕΛΑΣ για να διώξει τον εχθρό από την πατρίδα. Έξι μήνες έζησε ως παντρεμένη με τον Γεωργούλα Μπέικο. Εκείνος φυλακή εκείνη ξανά στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό, αμυνόμενη. Και μετά στον δρόμο της προσφυγιάς. Βρέθηκε μόνη στην Τασκένδη και μετά στη Μόσχα. "Εδώ Μόσχα", εκφωνήτρια στον Ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας, ήταν η φωνή της που συνέδεε την καρδιά της Σοβιετικής Ένωσης με τους Έλληνες αριστερούς. Δραστήρια και δημιουργική συμμετείχε μέχρι την περασμένη εβδομάδα στη θεατρική παράσταση «Μάουζερ» που ανεβάζει ο Θ. Τερζόπουλος στο θέατρο Άττις.

Αναδημοσιεύουμε συνεντεύξεις και κείμενα της ίδιας

«Ολη μου η καρδιά είναι στην Ελλάδα»

Της ΕΛΕΝΗΣ ΓΚΙΚΑ,
ΕΘΝΟΣ, 28.03.2011

«Ο Γεωργούλας μού έλεγε συχνά στη Μόσχα: «Μαράκι μου, εμείς οι κομμουνιστές λέμε: όπου γης πατρίς». Ομως εγώ, μέσα μου βαθιά, ήξερα πως όλη μου η καρδιά είναι στην Ελλάδα. Ενα μικρό κομμάτι της βέβαια το άφησα στη Ρωσία, εκεί όπου έζησα τη συνειδητή ζωή μου, με όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπήρξαν υπέροχοι φίλοι για μένα. Κι αν με ρωτήσει κανείς αν θα μπορούσα να ζήσω τα ίδια πράγματα, θα απαντούσα αβίαστα: Ναι, θα τα ζούσα».
Ολα αυτά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν και μία και δύο και δέκα ζωές. Ολα αυτά που αποτελούν την ηρωικά μυθιστορηματική ζωή της Μαρίας Μπέικου. Της γυναίκας που ταύτισε τη ζωή της με τον πολιτισμό και την αντίσταση, με τη γενναιότητα και τη γενναιοδωρία, με τον Αντρέι Ταρκόφσκι.
Η φοιτήτρια Ιατρικής που προσχώρησε στην Αντίσταση στα 17 της και φυγαδεύτηκε για να γλιτώσει τη ζωή της στην ΕΣΣΔ μετά τον Εμφύλιο, η φωνή του ελληνόφωνου ραδιοφώνου στη Μόσχα, η επιστήθια φίλη, κουμπάρα και συνάδελφος του Ταρκόφσκι, το δεξί χέρι μεταγενέστερα του Θεόδωρου Κρίτα, αφού πάλεψε χρόνια με τον καρκίνο, είδε τη ζωή της να γίνεται θεατρικό έργο από τον Τερζόπουλο και πρόλαβε να αφήσει τα σπαρταριστά της απομνημονεύματα σ' ένα βιβλίο που διασώζει μια ολόκληρη εποχή, «Αφού με ρωτάτε» (Εκδ. Καστανιώτη), άφησε την τελευταία πνοή της το βράδυ της Πέμπτης στο νοσοκομείο «Σωτηρία» από καρδιακή κάμψη.
Αφήνοντας ανοιχτή σελίδα το «τέλος» του βιβλίου της, παρακαταθήκη και παραίνεση στους νέους που πάντα την άκουγαν, την ακολουθούσαν και την αγαπούσαν:
«Η μεγαλύτερη ευχή μου είναι να αγαπήσουμε κάποτε αυτή τη χώρα, που είναι μια από τις ομορφότερες του κόσμου και να φροντίσουμε να γίνει καλύτερη, παίρνοντας την τύχη στα χέρια μας».

Η ίδια, ωσεί παρούσα, μέσα από τις αφηγήσεις της, να μιλά για τη δική της ζωή:

«Γεννήθηκα στην Ιστιαία της Εύβοιας. Στον πόλεμο βρίσκομαι στην Αθήνα, φοιτήτρια της Ιατρικής. Οργανώνομαι και δουλεύω παράνομα με τον Λεωνίδα Κύρκο στο πανεπιστήμιο. Συλλαμβάνεται ο αδελφός μου. Οδηγείται στις φυλακές.
Παρά την αντίθεση των γονιών μου, κατατάσσομαι στον ΕΛΑΣ. Λαχταρώ να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι. Η πρώτη μου μάχη είναι στο Καρπενήσι. Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, απέναντί μου όμως είναι ο εχθρός. Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι. Καταλαβαίνω στο πρόσωπο του διπλανού μου τι σημαίνει σύντροφος. Κόβω την κοτσίδα μου για να παρελάσω στην απελευθέρωση. Παραδίδω το όπλο μου στη Βάρκιζα. Παντρεύομαι τον Γεωργούλα Μπέικο.
Ξαναπιάνω το ντουφέκι για να αμυνθώ, δεύτερη φορά, με τον Δημοκρατικό Στρατό. Το αφήνω, ηττημένη πια, στα αλβανικά σύνορα και φεύγω περνώντας στο άγνωστο. Τρομάζω.

Εκφωνήτρια

Ζω είκοσι επτά χρόνια στη Σοβιετική Ενωση. Φοιτήτρια στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας, στην τάξη του Μιχαήλ Ρομ, με τον συμφοιτητή και πολύ καλό φίλο μου Αντρέι Ταρκόφσκι. Σκηνοθετούμε από κοινού τους «Φονιάδες» του Χέμινγουεϊ. Δουλεύω ως εκφωνήτρια στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μόσχας. Είκοσι επτά χρόνια χωρίς ιθαγένεια. Ψάχνω κάποιον ν' ακούσει την ιστορία μου. Τη λέω παντού.
Η επιστροφή. Επιστρέφω στην Ελλάδα με την τέφρα του Γεωργούλα, σαν την Ηλέκτρα. Η Ελλάδα. Στα όνειρά μου βλέπω ακόμα ότι τρέχω στα βουνά. Πατρίδα μου είναι όλα αυτά». Πατρίδα της και το θέατρο, όπου έδινε το «παρών» και τον εαυτό της στο «Μάουζερ» του Χάινερ Μίλερ και στο «Αττις» του Θεόδωρου Τερζόπουλου, υποδυόμενη τον εαυτό της στη σκηνή:
«Τον Φεβρουάριο του 2009, δίνουμε ένα ραντεβού με τον Θόδωρο Τερζόπουλο - με τον οποίο έχουμε σχέσεις πάρα πολλά χρόνια... Και μου ανακοινώνει: «Λοιπόν, Μαρία, ετοιμάζομαι να ανεβάσω το «Μάουζερ» του Μίλερ. Θέλω να πάρεις μέρος σ' αυτήν την παράσταση». Του λέω: «Ο,τι θες λες;». «Μιλάω πολύ σοβαρά», μου απαντάει. «Αυτό που γράφει ο Μίλερ μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις. Γιατί πήρες μέρος στον πόλεμο, στην Αντίσταση, στον ΕΛΑΣ και μετά υποχρεώθηκες να πολεμήσεις στον Δημοκρατικό Στρατό για να γλιτώσεις»...

Και η Μαρία Μπέικου δέχθηκε και το έκανε με τη γνωστή της προσήλωση και αγωνιστικότητα μέχρι την ύστατη στιγμή.

Για τη συγγραφή

Επρεπε να ξαναζήσω από την αρχή όλα τα γεγονότα της Κατοχής
«Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολο να αναλάβω το έργο της συγγραφής του βιβλίου. Επρεπε να ξαναζήσω από την αρχή όλα τα γεγονότα της Κατοχής, τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑΣ, τη μετακατοχική τρομοκρατία, τη σύλληψη του άντρα μου και του αδελφού μου, τον φόβο της δικής μου σύλληψης που με οδήγησε στον Δημοκρατικό Στρατό και στη συνέχεια την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, τη διαφυγή μας στην Τασκένδη, τη ζωή μου στη Μόσχα, τη δουλειά μου στον ραδιοφωνικό σταθμό, τις σπουδές μου στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας, τον ερχομό του Γεωργούλα στη Μόσχα, τη διάσπαση του 1968, τον θάνατο του Γεωργούλα το 1975, τη μοναχική ζωή μου στην Αθήνα, τη δουλειά μου σε πολλούς τομείς και την προσαρμογή μου στις νέες συνθήκες που προέκυψαν. Η διαδικασία αυτή ήταν πολύ επώδυνη»...
Το βιβλίο

Μια εποχή στα όρια του μύθου

«Ο Δεκαπενταύγουστος μας βρήκε έξω από το Καρπενήσι, όπου είχαμε στρατοπεδεύσει. Ηταν η γιορτή μου. Οι κοπέλες με πείραζαν: «Δεν θα μας κεράσεις;». Θυμήθηκα που κάποιος μού είχε κάνει δώρο για τη γιορτή μου ένα κουτί ζαχαρούχο. Ανοιξα το κουτί και με ένα κουταλάκι τις κέρασα όλες. Μια κουταλιά στην κάθε μία «για χρόνια πολλά και καλές μάχες». Αυτή ήταν η ευχή».
Μαρτυρία, Βιογραφία, Χρονικό, η Ιστορία των τελευταίων ογδόντα ετών, η ποιητικότητα της ζωής με όλη την αγριότητα και τη μαγεία της, το συλλογικό όνειρο και η πτώση του, η ανθρώπινη δύναμη και το πολιτιστικό γίγνεσθαι, ημερολογιακές σημειώσεις μιας εποχής που επεκτείνεται στα όρια πια του μύθου, όλα αυτά συνυπάρχουν στις 236 σελίδες του βιβλίου της Μαρίας Μπέικου. Αποκαλυπτικός ο τίτλος «Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ...», αφού όλοι μας τη ρωτούσαμε.

Για το πώς ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι ανέβηκε, παρατώντας την Ιατρική και τη ζωή, ξαφνικά στο βουνό, για το πώς είναι όντας γυναίκα να είσαι αξιωματικός αρχικά του ΕΛΑΣ και κατόπιν του Δημοκρατικού Στρατού, για το πώς είναι να ζεις 14 χρόνια μακριά από τον φυλακισμένο ή μελλοθάνατο άνδρα σου, για τα χρόνια της Τασκένδης, της Μόσχας, για τον Ταρκόφσκι και την επιστροφή, ε λοιπόν, η Μαρία Μπέικου τα θυμήθηκε όλα και μαζί με την Τασούλα Βερβενιώτη (εξαιρετική η εισαγωγή της) κι έτσι στους αναγνώστες φτάνει ένα ειλικρινές, αποκαλυπτικό, σπαρακτικά ηρωικό, ιστορικό εν τέλει και για τούτο ποιητικό, ατμοσφαιρικό βιβλίο.

Η Μαρία Μπέικου, βήμα βήμα μας συνεπαίρνει στις κινήσεις της, στα διλήμματα και στους ενθουσιασμούς. Στην καθημερινότητα των ανθρώπων τότε που άγγιζαν ημίθεους.
«Τότε ήμασταν δοσμένοι σε αυτό, σε αυτόν τον αγώνα. Ημασταν όπως ο κρόκος μέσα στο αβγό και αγνοούσαμε τι γινόταν γύρω. Τότε δεν ήξερα ακόμα ότι ο άντρας μου ήταν καταδικασμένος σε θάνατο. Ούτε ο Παύλος Μπέικος, ο αδελφός του, το ήξερε. Τον είχα ρωτήσει αν έχει νέα και μου είπε ότι δεν ήξερε, εκτός εάν ήξερε και δεν μου το είπε. Ο Γεωργούλας έμεινε έξι μήνες στο κελί των μελλοθανάτων...»,

Η πικρή και αναπόφευκτη συνέχεια:

«Ημουν πια στην Τασκένδη. Πού να το φανταστώ! Πάνω από δύο χρόνια πριν, κυνηγημένη, παράνομη και άρρωστη, υποχρεώθηκα να φύγω απ' την Αθήνα, αφήνοντας τον άντρα μου στη φυλακή και τον αδελφό μου στην εξορία, και, για να σωθώ, επειδή έπρεπε να αμυνθώ, βγήκα στο βουνό».
Και η επιστροφή, ως άλλη Ηλέκτρα, με τις στάχτες του άνδρα της στο χέρι. Η βεβαιότητα ότι αυτή ήταν για κείνη η διαδρομή και ότι αν όλα ξεκινούσαν και πάλι από την αρχή, όλα θα ήθελε να είναι κάπως έτσι, μέχρι κεραίας.

Με τον Ταρκόφσκι

«Κάναμε μαζί αυτοσχεδιασμούς»

Από την πρώτη μέρα ήρθαμε πολύ κοντά με την Ιρμα Ράους και σχεδόν αμέσως γίναμε φίλες, καθώς επίσης και με την Ντίνα Μουσάτοβα. Πολύ όμως φίλοι ήμασταν με τον Αντρέι Ταρκόφσκι. Κάναμε μαζί αυτοσχεδιασμούς, που μας έδινε ο Ρομ. Ο Αντρέι ενδιαφερόταν πάρα πολύ για την Ελλάδα και συνεχώς με ρωτούσε για την ελληνική Ιστορία, τις αρχαιότητες, αλλά και τη σύγχρονη Ελλάδα. Ερχόταν και με έπαιρνε από τον ραδιοφωνικό σταθμό τη νύχτα, με συνόδευε έως το σπίτι και μου μιλούσε για την Ιρμα. Από το πρώτο κιόλας έτος ήταν πολύ ερωτευμένος με την Ιρμα! Πολλές φορές η Ιρμα έμενε σπίτι μου και γιατί διαβάζαμε μαζί, αλλά και γιατί στο κοινόβιο, όπου έμενε, δεν είχε τις ανέσεις που είχα εγώ. Ο Αντρέι το ήξερε και μου μιλούσε συνέχεια για τον έρωτά του προς την Ιρμα, με την ελπίδα ότι θα τα πω και θα την πείσω να τον ερωτευθεί και εκείνη. Τελικά η Ιρμα, την οποία λέγαμε Ιρίνα και χαϊδευτικά Ηρα, ενέδωσε και παντρεύτηκαν. Ηταν πολύ ερωτευμένοι.
Στο τρίτο έτος των σπουδών μας, είχαμε δικαίωμα να γυρίσει ο κάθε φοιτητής μια μπομπίνα εκατό μέτρων. Εκείνη την εποχή άρχισε να μεταφράζεται στη Μόσχα ο Χέμινγουεϊ. Ο Αντρέι είχε διαβάσει το διήγημα «Οι φονιάδες» και μου πρότεινε, καθώς και σε έναν άλλο συμφοιτητή μας, τον Γκαρντόν, να γυρίσουμε μαζί την ταινία. Ο Ρομ το ενέκρινε. Ανάμεσα στις ευθύνες που είχα αναλάβει ήταν να δημιουργήσω στο στούντιο, όσο γινόταν περισσότερο, μια δυτική ατμόσφαιρα. Εψαχνα κυρίως στον ραδιοφωνικό σταθμό, όπου ήταν πολλοί ξένοι, να βρω αντικείμενα δυτικού τύπου...

Η πρώτη μεγάλη ταινία

...Οι σχέσεις μου με τον Αντρέι και την Ηρα ήταν πολύ στενές. Ο γιος τους γεννήθηκε, όταν ο Γεωργούλας ήταν ήδη στη Μόσχα. Εγώ τον βάφτισα. Τον είπαμε Αρσένι, που ήταν το όνομα του πατέρα του Αντρέι, ο οποίος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Ρωσίας και ο Αντρέι έχει χρησιμοποιήσει πολλούς στίχους του στις ταινίες του. Η πρώτη μεγάλη ταινία του Αντρέι ήταν «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν», όπου έπαιξε και η Ιρμα. Στην ταινία του «Αντρέι Ρουμπλιόφ» πήρε μέρος πάλι και απέσπασε για τη συμμετοχή της το Κρυστάλλινο Αστέρι της Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που θεωρήθηκε ένα από τα σπουδαιότερα βραβεία. Είναι η μόνη Ρωσίδα που πήρε αυτό το βραβείο.
Δυστυχώς χώρισαν και ο Αντρέι έφυγε από τη Ρωσία. Μου τηλεφωνούσε πολύ συχνά και ζητούσε να μάθει τα νέα της Μόσχας. Για τελευταία φορά μού τηλεφώνησε πριν αρχίσει την ταινία που θα γύριζε στη Σουηδία, τη «Θυσία». Μου είπε ότι θα έχει σχέση με τους προγόνους μου και πως όταν θα τέλειωνε την ταινία, θα ερχόταν οπωσδήποτε στην Ελλάδα. Ηταν ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά του. Δεν αξιώθηκε να έρθει, που τόσο πολύ το ήθελε, γιατί τον πρόλαβε ο θάνατος. Με την Ηρα και τον βαφτιστικό μου εξακολουθούμε να έχουμε συχνή επικοινωνία και η Ηρα με έχει επισκεφθεί πολλές φορές εδώ στην Αθήνα»...

Δεν με πιάνει μιζέρια

«Αυτά ήθελα να πω για την τελευταία δραστηριότητά μου, στο θέατρο, κι ότι δεν περίμενα στην ηλικία που είμαι ν' ανέβω στο πάλκο. Το ότι κάνω τον κατήγορο δεν είναι βέβαια παρήγορο για μένα, αλλά νιώθω ότι εξιλεώνομαι κάπως με την τελευταία φράση: «Δεν θέλω να πεθάνω», αφού γλίτωσα από τόσα και τόσα...
- Σημαίνει ότι θέλεις να ζήσεις, ότι δεν σε πιάνει...
- Μιζέρια; Ναι. Δεν με πιάνει μιζέρια... Αυτά. Δεν ξέρω πώς να τελειώσουμε. Τι άλλο να πω... Καλή ζωή σε όλους!».

«Τα παιδιά να μάθουν την Ιστορία της χώρας μας και να αντιστέκονται»

Συνέντευξη στην Πολυ Κρημνιωτη για την Αυγή της 5/12/2010

Ανέβηκε στο βουνό στα 18 της. Πολέμησε στον ΕΛΑΣ για να διώξει τον εχθρό από την πατρίδα. Έξι μήνες έζησε ως παντρεμένη με τον Γεωργούλα Μπέικο. Εκείνος φυλακή εκείνη ξανά στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό, αμυνόμενη. Και μετά στον δρόμο της προσφυγιάς. Βρέθηκε μόνη στην Τασκένδη και μετά στη Μόσχα. "Εδώ Μόσχα", εκφωνήτρια στον Ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας, ήταν η φωνή της που συνέδεε την καρδιά της Σοβιετικής Ένωσης με τους Έλληνες αριστερούς. Ήταν όμως και η μαθητεία της στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας, η φιλία της με τον Αντρέι Ταρκόφσκι, η μοναξιά της, το σμίξιμό της μετά από χρόνια με τον άντρα της.

Είκοσι επτά χρόνια χωρίς ιθαγένεια. Επιστρέφει στην Ελλάδα με την τέφρα του Γεωργούλα σαν την Ηλέκτρα. Και γίνεται η "μεταφράστρια" που συνδέει τα μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα της ΕΣΣΔ που παρουσιάζονται στη χώρα μας. Μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Η Μαρία Μπέικου θυμήθηκε τη διαδρομή της και με τη βοήθεια της ιστορικού Τασούλας Βερβενιώτη, κατέγραψε τη βιογραφία της. "Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ... (εκδ. Καστανιώτης). Ο λόγος της ευθύς ξεδιπλώνει στην κουβέντα μας το τρομερό παρελθόν. Χωρίς πάθος, χωρίς μελοδραματισμό. Η μόνη φορά που τα δάκρυα κυλούν από τα μάτια της είναι όταν μιλά για την πατρίδα. "Είναι ένα διαμάντι, ας την παρουμε στα χέρια μας κι ας την αλλάξουμε".

* Είναι δύσκολο να θυμάσαι;

Είναι δύσκολο γιατί όταν θυμάσαι, με πολλά πράγματα δε συμφωνείς πια και σκέφτεσαι ότι δεν έπρεπε τότε να τα κάνεις. Όμως αυτό ερχόταν σε αντιπαράθεση πάντα με αυτά που πίστευες αλλά και με την καθοδήγηση του κόμματος. Εμείς εδώ στη Νότιο Ελλάδα ειδικά στη Ρούμελη παρά τις δυσκολίες που είχαμε συζητούσαμε τα προβλήματα και εξετάζαμε πάρα πολλές φορές τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η κάθε μάχη ή η κάθε ενέργεια. Όλα έπρεπε να είναι μελετημένα. Αν δεν είχαμε τον Διαμαντή δεν θα υπήρχαμε

* Υπάρχουν άλλα τέτοια πρόσωπα που σας καθόρισαν;

Τον Τάσο τον Λευτεριά, το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Παπαδάκης, τον κρατώ στη μνήμη μου, καθώς και τη γυναίκα του τη Ναυσικά με την οποία γίναμε πολύ φίλες. Εκείνη ήταν και από πριν φίλη του Γεωργούλα, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στον ΕΛΑΣ. Ήταν από πολύ ευκατάστατη οικογένεια από το Μικρό Χωριό, και η μόνη που παντρεύτηκε στον ΕΛΑΣ με σύντροφο, παρ' ότι μεταξύ μας το απαγορεύαμε. Είχε τελειώσει τις Καλόγριες στην Αθήνα και σκέφτηκε να κάνει παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς στα χωριά. Ήταν η εποχή που η γυναίκα αναγνωρίστηκε ως άνθρωπος που θα μπορούσε να λάβει μέρος σε διάφορες δράσεις της κοινότητας. Απέκτησε οντότητα. Και η Ναυσικά με ένα μουλαράκι γυρνούσε τα χωριά και δημιουργούσε παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς και οργάνωνε συσσίτια. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα χωριά της Ελλάδας. Κι αυτό στη διάρκεια της κατοχής, αυτό έχει σημασία.

* Φαντάζομαι αφήσατε πολλά έξω από τη βιογραφία σας. Τι θέλετε να ξεχνάτε από εκείνη την περίοδο;

Από την κατοχή τίποτα. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτό που έγινε με τη Φρύνη. Στη διμοιρία των γυναικών που ανήκε στον λόχο διοίκησης της 13ης Μεραρχίας, είχαμε δώσει μεταξύ μας μια υπόσχεση, ότι δεν θα δημιουργηθεί κανένας δεσμός και κανένα αίσθημα μέχρι να ελευθερωθούμε. Κάποια στιγμή ήρθαν δύο κοπέλες από το Μεσολόγγι, η μία η Λιακατά ήταν πλούσια και η άλλη ήταν η Φρύνη Πόλου. Ήταν Φρύνη πραγματική, λες και βγήκε από τη θάλασσα, τόσο όμορφη κοπέλα. Καλώς ή κακώς πάρθηκε μια απόφαση από τη μεραρχία ότι η Φρύνη καλό είναι να φύγει από τη διμοιρία και να πάει να δουλέψει στις οργανώσεις. Εγώ σαν πολιτικός επίτροπος έπρεπε να εκτελέσω τη διαταγή για να φύγει η Φρύνη. Της κόστισε πάρα πολύ, δεν μου έδινε το όπλο της, την αφόπλισα. Αυτό θυμάμαι και πιάνει σύγκρυο.

* "Η απόφαση να πάω στον ΕΛΑΣ ήταν επίθεση, στον Δημοκρατικό Στρατό ήταν άμυνα" γράφετε. Τι εννοείτε;

Στον ΕΛΑΣ η επιθυμία μου ήταν να παλέψω για να φύγει ο εχθρός από τη χώρα μου, κι αυτό ήθελα να το κάνω με κάθε τρόπο. Βιώνοντας την κατάσταση της κατοχής στην Αθήνα με τα πρησμένα παιδάκια, τους θανάτους την πείνα και τη δυστυχία, ήθελα να παλέψω τον εχθρό με το όπλο στο χέρι. Εδώ ήταν επίθεση. Ύστερα απ' αυτά που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση αντί εμείς που ήμασταν νικητές να δούμε την πατρίδα μας όπως την ονειρευτήκαμε και παλέψαμε αντίθετα βρεθήκαμε κυνηγημένοι κι εγώ προσωπικά με τον άντρα μου στη φυλακή και τον αδελφό μου εξορία, κινδύνευα από στιγμή σε στιγμή να με συλλάβουν. Γι' αυτό ύστερα και από την επιμονή του Γεωργούλα και του αδελφού μου, και με φυματίωση και στους δύο πνεύμονες, υποχρεώθηκα να βγω στο βουνό. Για να αμυνθώ. Για μένα είναι πολύ καθαρά τα πράγματα την πρώτη φορά ήταν επίθεση τη δεύτερη άμυνα.

* Το κόμμα τότε πιστεύατε ότι είναι η μοναδική αλήθεια. Σήμερα μετανιώνετε γι' αυτή σας την πεποίθηση; Πιστεύετε ότι σας οδήγησε σε λάθος επιλογές;

Επειδή ήμασταν συλλογικότητα δεν ήμασταν μονάδες, πιστεύαμε όλοι ότι το κόμμα ξέρει την αλήθεια και ξέρει τι κάνει. Γι' αυτό πειθαρχούσαμε σε όλα. Συλλογικά και βέβαια μας οδήγησε σε λάθη και λανθασμένες επιλογές, ατομικά είναι δύσκολο να το πεις".

* Στη βιογραφία σας μας δείχνετε τον εμφύλιο από την πλευρά του Δημοκρατικού Στρατού. Έναν πόλεμο χωρίς ακρότητες και αγριότητες, έναν πόλεμο θυμάτων. Οι αριστεροί δε σκότωναν, δεν έκαναν αγριότητες, δεν έκαναν λάθη πάνω στο βουνό;

"Και να γίνονταν δεν τα παίρναμε είδηση. Από την άλλη όταν μας έλεγαν ότι κάποιος έκανε εκείνο και έπρεπε να σκοτωθεί εμείς δεν είχαμε φωνή, ήμασταν στρατιώτες. Όπως υπακούεις σε όλες τις διαταγές υπακούεις και σ' αυτή. Έγιναν λάθη στο βουνό, λάθη απέραντα.

* Τον Άρη επίσης, τον αναφέρετε μόνο για τις θέσεις του απέναντι στις ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στους συντρόφους. Πώς ήταν αλήθεια ο Άρης, πώς τον θυμάστε;

Εμείς τον Αρη τον βλέπαμε σαν ήρωα. Γιατί ξέραμε ότι από εκείνον ξεκίνησε η επίθεση κατά των Γερμανών και δημιουργήθηκε ο ΕΛΑΣ. Για μένα ο ΕΛΑΣ ήταν ένας από τους καλύτερους στρατούς αντίστασης. Εμείς απελευθερωθήκαμε μόνοι μας. Ο Άρης ήταν η κεφαλή.

* Μετά τη δολοφονία του τι λέγατε μεταξύ σας;

Δε λέγαμε τίποτα. Πονέσαμε πάρα πολύ, αλλά αυτόν τον πόνο τον περάσαμε σιωπηλά μέσα μας. Δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε τον πόνο που νιώσαμε.

* Είχατε έναν άντρα στη φυλακή κι εσείς αντάρτισσα στη 2η Μεραρχία του Δ. Σ. Τι είσαστε τελικά στο βουνό, η Μαρία Φέρλα η καπετάνισσα ή η Μαρία Μπέικου η γυναίκα του Γεωργούλα;

Η Μαρία η καπετάνισσα

* Σκοτώσατε ποτέ;

Δεν μπορείς να πεις ότι σκότωσες. Όταν έχεις κάποιον απέναντί σου που σε σημαδεύει, σημαδεύεις κι εσύ. Εδώ να ξεχωρίσουμε λίγο τον ΕΛΑΣ από τη Δ.Σ. Στο Δ.Σ τα πράγματα ήταν πολύ πονεμένα γιατί απέναντί σου δεν ήξερες ποιόν έχεις. Και αναφέρομαι στο βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη Πυραμίδα 67 που μου το έστειλε ο γιος του σημειώνοντας το σημείο που συμπίπτει μ' αυτά που έλεγα σε μια συνέντευξή μου. Ότι δηλαδή εμείς τότε δεν ξέραμε αν υπάρχει Τσιτσάνης, αν υπάρχουν καινούργια τραγούδια. Οι σκοπιές των δύο στρατών, ήταν τόσο κοντά και όταν τραγουδούσαν οι στρατιώτες του εθνικού στρατού εμείς τα πρωτακούγαμε αυτά τα τραγούδια, τα μαθαίναμε και κλαίγαμε. Ιδίως το Κάποια Μάνα αναστενάζει" του Τσιτσάνη. Πολλές φορές τα τραγουδούσαμε μαζί. Υπήρχαν περιπτώσεις που ανταμώναμε οι εμπροσθοφυλακές και έτσι ταλαιπωρημένοι όπως ήμασταν με τις ολοήμερες μάχες γινόταν μεταξύ μας μια συνεννόηση εκεχειρίας

* Τελικά ήταν ένα λάθος ο εμφύλιος;

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους, δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Για μένα ο ΕΛΑΣ ήταν επίθεση ενάντια στον εχθρό που εισέβαλε σπίτι μου. Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν άμυνα, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Οι φυλακές, γεμάτες, οι εξορίες, γεμάτες, ο άντρας μου στο κελί των μελλοθανάτων έξι μήνες. Τι να κάναμε;.

* Θα ήθελα να ρωτήσω για τη μοναξιά. Στο βουνό, στην Τασκένδη, στη Μόσχα.

Στο βουνό δεν είχα χρόνο να νιώθω μοναξιά. Μπορώ να πω και στην Τασκένδη, εκτός από τις Κυριακές που οι κοπέλες σκορπίζανε στις άλλες πολιτείες για να δουν τους δικούς τους, κι εγώ έμενα μόνη μου. Είχα την ευκαιρία να κλάψω την Κυριακή, μόνο την Κυριακή. Κοντά στην πολιτεία περνούσε ένας παραπόταμος, υπήρχε μια κλαίουσα ιτιά όπου καθόμουν από κάτω κι έκλαιγα. Εκείνη την περίοδο ήταν ο Λουλές, ο Βενετσανόπουλος, ο Φλωράκης στελέχη εκεί. Ερχόταν ο Λουλές και με παρηγορούσε, μ' έπαιρνε σε μια αίθουσα που είχαμε να πιούμε τσάι και να ακούσουμε μουσική, να βάλουμε δηλαδή το γραμμόφωνο που μας είχαν δώσει οι Σοβιετικοί μαζί με διάφορα μουσικά όργανα. Να σας πω την αλήθεια, αυτά τα σοβιετικά πατριωτικά τραγούδια που ακούγαμε τότε με τον Λουλέ, τον Βενετσανόπουλο, τον Φλωράκη στο γραμμόφωνο δεν θέλω πια να τα ακούω. Η Μόσχα ήταν διαφορετική βέβαια.

Κατάφερα, βέβαια, να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να φοιτήσω στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Σοβιετικής Ένωσης να έχω δάσκαλο έναν από τους μεγαλύτερους σοβιετικούς σκηνοθέτες τον Μιχαήλ Ρομ και να αναπτύξω μια απέραντη φιλία με την Ιρμα Ράους μετέπειτα Ιρα Ταρκόφσκαγια και φυσικά με τον Αντρέι. Η μοναξιά όμως ήταν άγρια. Παρ' ότι οι φιλίες ήταν πολλές και καλές, έρχονταν στιγμές που δεν ήθελα άλλο να ζω. Πέρασα Πρωτοχρονιές ολομόναχη ακούγοντας το 1ο κοντσέρτο του Τσαϊκόφσκι, όχι γιατί δεν είχα φίλους αλλά γιατί μόνη μου εγώ, ζευγάρια εκείνοι, δεν μπορούσα να είμαι μαζί τους. Αν και τώρα ομολογώ ντρέπομαι γι' αυτό. Όταν μετέπειτα πλήθυναν οι Έλληνες στη Μόσχα, ήρθαν η Άλκη και ο Γιώργος Σεβαστήκογλου, ο Μάνος Ζαχαρίας, ο Δημήτρης Σπάθης, ο Γιάννης Μότσος, ο Απόστολος Μουσούρης, άλλαξαν τα πράγματα. Μέχρι που αποφυλακίστηκε ο Γεωργούλας όλοι αυτοί πέρασαν από το σπίτι. Όταν απελευθερώθηκε ο Γεωργούλας και ήρθε στη Μόσχα όλα άλλαξαν.

* Έχετε ζήσει σε δυο πατρίδες, Ελλάδα και ΕΣΣΔ. Τι είναι τελικά η πατρίδα;

Το παν. Δεν ξέρω πώς να αναλύσω τη λέξη πατρίδα, δεν ξέρω πώς νιώθουν οι άλλοι που ζουν μακριά με την προοπτική να μην ξαναδούν την πατρίδα. Για μένα δεν υπήρχε πιο οδυνηρό πράγμα. Ακόμη κι όταν ανταμώσαμε με τον Γεωργούλα και δεν ήμουν πια μόνη το όνειρό μου ήταν η Ελλάδα. Πάντα κουβαλούσα μαζί μου, από τον Δημοκρατικό Στρατό ακόμα, διπλωμένο στο βιβλιάριο Αξιωματικού είχα πάντα μαζί μου το ποίημα του Παλαμά Οι Πατέρες: Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, / όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.

* Ο Πωλ Ελυάρ έγραψε στο Ατομικό σας Βιβλιάριο Αξιωματικού: Στη Μαρία που πρόσφερε την ομορφιά της στους δρόμους του πολέμου. Σήμερα θα ξαναπροσφέρατε την ομορφιά σας στους δρόμους του πολέμου; Αν ήταν θα ξαναβγαίνατε στο βουνό;

Πρώτον δεν είμαι όπως ήμουν τότε, όταν αντάμωσα τον μεγάλο αυτό ποιητή, που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το τρίχρωμο στυλό με το οποίο μου έγραψε αυτή τη φράση και τα τρία του χρώματα διατηρούνται ακόμα στο βιβλιάριό μου αναλλοίωτα. Μου φαίνεται ότι ο πρώτος στίχος που λέει ο Παλαμάς τα λέει όλα. Τι είναι πατρίδα; Ας πάρουμε επιτέλους αυτή τη χώρα, που είναι ένα διαμάντι, στα χέρια μας και ας την αλλάξουμε.

* Μπορούμε;

"Αν θέλουμε μπορούμε. Πώς θελήσαμε στην αντίσταση; Πώς ενωθήκαμε σαν μια γροθιά τότε".

* Σήμερα σε τι θα αντιστεκόσαστε;

"Στην κακοήθεια και σ' αυτούς που κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους, σ' αυτούς που κλέβουν και ζουν σε βάρος άλλων και σε τελευταία ανάλυση θα αγωνιζόμουν για το πεζοδρόμιο. Επιτέλους να μην κοιτάμε κάτω όταν περπατάμε αλλά να κοιτάμε μπροστά".
* Tι θα ευχόσασταν σήμερα στα νέα παιδιά;

"Να μάθουν καλά την ιστορία της χώρας μας και να αντιστέκονται".

Τι πρέπει να κάνουμε;
Απαντά η αντιστασιακή μαχήτρια Μ. Μπέικου

(18.01.2011 Tvxs.gr)

Αιτία των σημερινών δεινών μας αποτελεί το γεγονός ότι με το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα βρέθηκε υπό την κηδεμονία της Αγγλίας – όπως είχε αποφασιστεί πολύ πριν το τέλος του πολέμου. Ως συνέπεια, ο λαός δεν μπόρεσε ποτέ να ωριμάσει και να μάθει να διαχειρίζεται την ελευθερία του. Εξ ου και η οικογενειοκρατία και κατ επέκταση κομματοκρατία που αδιαμφισβήτητα κυβερνά έκτοτε.
Εμείς είχαμε μια από τις μεγαλύτερες εθνικές αντιστάσεις παγκοσμίως, και απελευθερωθήκαμε μόνοι μας. Σαν νέοι δεν μπορούσαμε ν' ανεχθούμε ότι κατάκτησε κάποιος τη χώρα μας. Γι αυτό και οι νέοι ξεσηκώθηκαν, όλοι μας ξεσηκωθήκαμε, άλλοι με τ' όπλο στο χέρι, κι άλλοι με τις πολιτικές οργανώσεις, για να διώξουμε τον εχθρό. Είμαστε περήφανοι που συμβάλαμε στην απελευθέρωση. Όμως τα όνειρά μας δεν εκπληρώθηκαν γιατί η επέμβαση των ξένων και η ανωριμότητα των ελλήνων αντί να χτίσουν μια νέα Ελλάδα επέτρεψαν να γίνει αυτό που ζούμε σήμερα.
Τώρα, τι πρέπει να κάνουμε; Καταρχάς, πρέπει να μάθουμε την ιστορία μας γιατί θα συμπεριφερόμασταν διαφορετικά όλα αυτά τα χρόνια, εάν τη γνωρίζαμε σωστά. Θα αντιμετωπίζαμε τις διάφορες πολιτικές καταστάσεις με σύνεση κι αδερφοσύνη, θα αποφεύγαμε έναν Εμφύλιο που κόστισε δυσβάσταχτα σε αίμα και σε πνεύμα. Τότε είχαν γεμίσει οι φυλακές και οι εξορίες και για σχεδόν τρεις δεκαετίες πολύτιμοι άνθρωποι για την ανάπτυξη της χώρας βρέθηκαν ξεριζωμένοι στην ξενιτιά, χωρίς καν ιθαγένεια. Ο Εμφύλιος ήταν ένα οδυνηρό και μεγάλο μάθημα για την πάση θυσία αποφυγή τέτοιων καταστάσεων στο μέλλον. «Τα παθήματα μαθήματα» λέει άλλωστε ο λαός μας. Και που αλλού βρίσκεται η δύναμη για ένα καλύτερο μέλλον, αν όχι στα χέρια των νέων.
Αυτό λοιπόν που έχω να πω στους νέους είναι: ενότητα, αντίσταση και οργάνωση για την αντιμετώπιση ακόμα και των πιο μικρών προβλημάτων της καθημερινότητας μας. Πάντα φέρνω το παράδειγμα των πεζοδρομίων που είναι σπασμένα, κατειλημμένα από τα οχήματα και αποτελούν κίνδυνο για την ακεραιότητά μας, αναγκάζοντάς μας να περπατάμε με το κεφάλι σκυφτό... Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να δημιουργήσουμε μόνοι μας εκείνα τα... πεζοδρόμια, εκείνες τις συνθήκες που θα μας επιτρέπουν να περπατούμε με το κεφάλι ψηλά! Σε όλα
.


I S K R A

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ''ΦΟΥΚΟΣΙΜΕΣ'' ΤΟΥΣ (ΜΑΣ) ..ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΠΑΧΘΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΕΨΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!! (ΤΟ VIDEO ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΟ ''RODO'' KAI ΠΑΛΙ, ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ) !

ΓΙΑΤΙ...ΕΤΣΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΚΡΙΣΗ!!!



400,000 PROTESTERS TAKE TO THE STREETS IN U.K. 3-26-2011

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΠΑΛΑΜΗΔΙ



ΠΑΛΑΜΗΔΙ

«Όλα τα κάστρα κι’ αν χαθούν και όλα κι’ αν ρημάξουν

Το Παλαμήδι το όμορφο θεός να το φυλάει.»

Αριστερά μας προτού μπούμε στη πόλη, υψώνεται το πολυτραγουδημένο Παλαμήδι( ύψος 220 μ. ). Σήμερα ανεβαίνει κανείς με αυτοκινητόδρομο από την ανατολική πλευρά. Οι ρομαντικοί μπορούν να ανέβουν τα 999 σκαλιά, που ανακαινίσθηκαν την εποχή του Όθωνα. Προηγουμένως ανέβαιναν μέχρι ενός σημείου του βράχου μέσα από τις βενετσιάνικες γαλαρίες, που σώζονται ακόμη στα δεξιά της σκάλας.

Το Παλαμήδι οχυρώθηκε από τους βενετσιάνους τον 17ον αιώνα. Τα οχυρωματικά έργα άρχισε ο πορθητής Φραγκίσκος Μοροζίνης και τελείωσαν τα τελευταία έτη της β’ ενετικής κυριαρχίας (1686 – 1715 ). Εκτός από τη ντάπια του Αγίου Ανδρέα, που είναι η ψηλότερη, συναντά κανείς άλλες έξη του Φωκίωνα, του Θεμιστοκλή, του Μιλτιάδη, του Επαμεινώνδα, του Λεωνίδα και του Αχιλλέα. Οι πέντε από αυτές τις ντάπιες συνδέονται μεταξύ τους με έναν αυλόγυρο, που τον λέγανε τείχος του περιβόλου. Ο Αχιλλέας και ο Μιλτιάδης αποτελούν ξεχωριστά φρούρια.

Στο φρούριο υπάρχει το ιστορικό εκκλησάκι του Αποστόλου Ανδρέα, κτισμένο από την εποχή των ενετών.

Στο φρουριακό αυτό συγκρότημα που έκανε το Παλαμήδι απόρθητο, βλέπουμε συχνά τον θυρεό των ενετών, το «λιοντάρι του Αγίου Μάρκου». Τα κελιά των κάστρων που είχαν φιλοξενήσει κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας τον κατάδικο Κολοκοτρώνη, χρησίμευσαν σαν φυλακές και τόπος εκτελέσεως. Εδώ θάφτηκε, υπέφερε και εδώ πέθανε η «λεβεντιά» της Ελλάδας και της Ανατολής, οι φονιάδες και οι κοντραμπατζήδες, όπως λέει ο Βενέζης.

Στο Αλωνάκι λίγα βήματα έξω από το κάστρο, είχε στηθεί η φοβερή καρμανιόλα, η οποία βρίσκεται στο εγκληματολογικό μουσείο των Αθηνών. Ο Αναπλιώτης λογοτέχνης Στέφανος Δάφνης έτσι βλέπει τις τελευταίες ώρες ενός μελλοθανάτου στο Παλαμήδι:

«Στις ντάπιες τα λιοντάρια του Αγίου Μάρκου, στα τείχη σκαλισμένα αραδαριά,

των βενετσάνων χτίσματα θα στέκουν χωρίς παλμό στην πέτρινη καρδιά.

Κι’ όταν ανοίξει η πόρτα η σιδερένια,

Στο φόντο του ουρανού γραφτό μακριά

Να το ψηλό το φάντασμα, το κρύο,

Με τα κλεισμένα τα φτερά!

Στο τέλος ένα χέρι θα με σπρώξει

Και το λεπίδι ελεύθερο με ορμή

Θα πέσει αστροπελέκι να χωρίσει

Στα δυο το αμαρτωλό μου το κορμί».

Το Παλαμήδι πολιορκήθηκε από το πρώτο έτος της επαναστάσεως. Οι οπλαρχηγοί έκριναν σωστά ότι η εκπόρθηση του θα έδινε στον αγώνα ένα σπουδαίο φρουριακό συγκρότημα και μια εστία κατάλληλη για την κυβέρνηση. Μετά από πολλές προσπάθειες και αποτυχίες, τη νύχτα της 29ης Νοεμβρίου του 1822 ο Σταίκος Σταικόπουλος με τον Μοσχονησιώτη και 350 διαλεγμένους στρατιώτες κατόρθωσαν να πηδήσουν στη ντάπια του Αχιλλέα (Γιουρούς – Τάπια ) και να καταλάβουν το Παλαμήδι. Μετά από λίγο έφθασε ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος ανάγκασε τη φρουρά του Ναυπλίου να παραδοθεί και να υπογράψει συνθήκη ( τρατάτο ). Έκτοτε κάθε χρόνο στις 30 Νοεμβρίου εορτάζεται η επέτειος της αλώσεως.

Είσαι εξυπνότερος από ένα χιμπατζή; (Greek Subtitles)

HELLAS !!!!


TI ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΞΑΓΕΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ





Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

Αλουµίνιο: Εδώ και καιρό η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.

Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και αλλού.

Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.

Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.

Ελιές και ελαιόλαδο Η χώρα μας είναι 3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιών κ ελαιόλαδου.
( 15% της παγκόσµια παραγωγής)

Κρόκος. Η χώρα μας είναι 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron)

Σπαράγγια. Η Ελλάδα είναι 5η σε εξαγωγές σπαραγγιών

Βαμβάκι . Η χώρα μας είναι 7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού (τo 2004 ήµασταν 4η)
11η σε παραγωγή.

Τουρισμός . Η Ελλάδα είναι 14η σε αφίξεις τουριστών. 18,2 εκ

Τυροκομικά. Η χώρα μας είναι 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προϊόντων

Ναυτιλία. Η χώρα μας κατέχει την 1η -αναθεμάτην- θέση της παγκόσµιας ναυτιλίας

ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΌ ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ.
ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ 2000 ΠΕΡΙΠΟΥ «ελλήνων» ΜΕΓΑΛΟΚΑΤΑΘΕΤΩΝ ΣΤΙΣ ΕΛΒΕΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΜΟΓΙΩΝ ΠΑΝΤΌΣ ΧΡΏΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑΣ

ο Θεός είναι παντοδύναμος κ.....


Ο Σέρλοκ Χολμς και ο βοηθός του Δρ. Γουάτσον πήγανε για κάμπινγκ.
Αφού λοιπόν το βράδυ έφαγαν και ήπιαν το κρασάκι τους, την πέφτουν για ύπνο.
Ξαφνικά, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, ο Σέρλοκ σκουντάει τον Γουάτσον.
'Γουάτσον, ξύπνα. Κοίτα πάνω και πες μου τι βλέπεις.'

'Τί να δώ, κ. Χολμς; Εκατομμύρια των εκατομμυρίων αστέρια.'

'Και τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό;'
'Κοιτάξτε: Αστρονομικά, συμπεραίνω ότι υπάρχουν εκατομμύρια γαλαξίες στο σύμπαν και συνεπώς άπειρο πλήθος αστέρων και πλανητών.


Αστρολογικά, ο σκορπιός πρέπει να βρίσκεται στο Λέοντα.


Ωρολογιακά, πρέπει να είναι περίπου τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα.


Μετεωρολογικά, μάλλον θα κάνει καλό καιρό αύριο.


Θεολογικά, συμπεραίνω ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και ότι αποτελούμε ένα απειροελάχιστο και ασήμαντο κομμάτι του σύμπαντος.


Εσείς τι συμπεραίνετε κ. Χολμς;'


'Ότι μας έκλεψαν τη σκηνή μαλάκα.'

Γνωρίζετε ότι;


Γνωρίζετε ότι;

1. Η Πέπσι κόλα σαν εταιρεία έχει πτωχεύσει 2 φορές.


2. Το ένα από τα πλοκάμια του χταποδιού είναι το πέος του (Αλλά και τα
8 μπορούν να προσφέρουν απολαύσεις!)

3. Ο μέσος άντρας στη ζωή του παράγει 18 κιλά σπέρμα

4. Τα μηριαία οστά στον άνθρωπο είναι πιο ανθεκτικά και από το τσιμέντο!

5. Το 98.5 % του DNA του ανθρώπου, είναι το ίδιο με του χιμπατζή! (
έχω κάποιους φίλους που μπορούν να στο αποδείξουν αυτό! )

6. Ένα ανθρώπινο σώμα περιέχει 0.2mg χρυσού. (Για βάρος 70 kg- Το
βάρος σου σε χρυσό που λέμε!).

7. Σύμφωνα με την Κομισιόν το όριο φτώχειας είναι τα 22ευρώ την ημέρα.
Ενώ ο βασικός μισθός στην Ελλάδα είναι 18ευρώ ανά ημέρα. Δηλαδή 4ευρώ
χαμηλότερα από το όριο φτώχειας. ( Τα λεφτά δεν φέρνουν την
ευτυχία!!!!!!)

8. O μέσος άντρας βγάζει ένα κιλό γένια σε περίπου 30 χρόνια.

9. Η κοκα κολα θα ήταν πράσινη αν δεν πρόσθεταν χρώμα μέσα της
(Χρώμα; Λες να την κάνει ανθυγιεινή;!!)

10. Ο πιο ακριβός καφές του κόσμου, ο Kopi Luwak, φτιάχνετε από
κόπρανα ( Κι εσείς γκρινιάζετε που έχετε κάνει το σκατό σας παξιμάδι
με τους μισθούς που παίρνετε! Κοίτα αξία το...παξιμάδι!)

11. 52 χιλιάδες αγγλικές λέξεις, είναι ελληνικές (Τότε τι γκρινιάζετε
ότι οι νέοι δεν ξέρουν καλά ελληνικά; Όλοι σε φροντιστήρια αγγλικών
πηγαίνουν!)

12. O ιδιοκτήτης της Αdidas και ο ιδιοκτήτης της Puma ήταν αδέρφια. (τσακωμένα)

13. H μαμά του Χίτλερ πήγε να κάνει έκτρωση, αλλά ο γιατρός δεν την
άφησε και έτσι γεννήθηκε ο μικρός Αδόλφος. (Και μετά σου λέει ότι η
έκτρωση είναι αμαρτία!)

14. Το Bacardi έχει σαν σύμβολό του την νυχτερίδα, γιατί τις νύχτες
έμπαιναν στο αποστακτήριο παραγωγής του ποτού πάρα πολλές νυχτερίδες.
(Κάπως έτσι φτιάχτηκε κι ο Μπάτμαν!)

15. Το λάμα εάν σε συμπαθήσει μπορεί να σε φτύσει.

16. Η Wall Street πήρε το όνομά της από έναν τοίχο ο οποίος
κατασκευάστηκε με σκοπό να εμποδίζει τα γουρούνια από το να μπαίνουν
στην πόλη. (Και μετά μπήκαν όλα μαζί τα γουρούνια στο Χρηματιστήριο)

17. Ο μικρότερος πίθηκος που υπάρχει είναι ο Cebuella pygmaea, ο
οποίος έχει μήκος σώματος 13,6 εκατοστά με ουρά από 17 έως 23
εκατοστά. Το βάρος του είναι 120 γραμμάρια. (Αυτή είναι η έκδοση
"τσέπης"; )

18. Τις αναλογίες της Barbie τις έχει μία στις 100.000 γυναίκες, ενώ
τις αναλογίες του Ken ένας στους 50 άντρες.( Και μετά σου λένε ότι δεν
βρίσκουν άντρα!

19. Στην αρχή όλες οι ζώνες του καράτε ήταν άσπρες. Με τον καιρό όμως
οι άσπρες ζώνες γίνονταν μαύρες (από την βρωμιά). Έτσι ο παλιός
καρατέκα είχε μαύρη ζώνη.(Το πλύσιμο δεν ήταν μέσα στις επιλογές
τους; )

20. O λόγος που οι Μεξικανοί βάζουν μία φέτα λεμόνι στο στόμιο της
μπύρας είναι, για να απωθούν τις μύγες.( Ο λόγος που οι Έλληνες βάζουν
μια φέτα λεμόνι στο στόμιο της μπύρας είναι, για να δείξουν ότι ξέρουν
πως πίνετε η μπύρα. Κι ας μην υπάρχουν μύγες σε ακτίνα 100
χιλιομέτρων!)

21. Ο Marlboro man Ντέιβιντ Μακλίν πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων το
1995. ( Αλλά προς Θεού, δεν έφταιγε το τσιγάρο!)

22. Στον εμφύλιο πόλεμο της Αμερικής, όταν οι Βόρειοι κατέλαβαν την
πόλη των Νότιων, όπου ζούσε ο Τζακ Ντάνιελ, δεν πείραξαν καθόλου τον
Τζακ, γιατί δεν ήθελαν να ξεμείνουν από ουίσκι.


23. Ο Ian Hibbell, από τα πιο μεγάλα ονόματα στον χώρο της ποδηλασίας,
είχε γυρίσει τα τελευταία 40 χρόνια όλο τον κόσμο με το ποδήλατό του.
Από την Ανταρκτική μέχρι τον Αμαζόνιο και από την Αλάσκα μέχρι την
Ινδονησία. Στις 4 Σεπτεμβρίου 2008 έπεσε θύμα ασυνείδητου οδηγού στην
Εθνική οδό, στο ύψος της Βαρυμπόπης. Ο άτυχος Βρετανός άφησε την
τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ Κηφισιάς.( Και κάπου εδώ μένεις κόκκαλο και
συνειδητοποιείς πόσο χαζός λαός είμαστε. Πάντως αυτός κατι ήξερε.
Έκανε 40 χρόνια προπόνηση για να έρθει στην Ελλάδα, μήπως και
καταφέρει να αποφύγει τους έλληνες οδηγούς. Δυστυχώς δεν τα
κατάφερε... )

24. Οι Κινέζοι γιορτάζουν τα γενέθλια τους κάθε 10 χρόνια.(Δεν
ψηλώνουν πολύ από χρόνο σε χρόνο, γι αυτό μάλλον!)

25. To 1989 ένας αστεροειδής με διάμετρο 300m και όνομα 4581 Asclepius
πέρασε 700000km μακρυά από την γη. Ο αστροειδής πέρασε από το σημείο
που η γη βρισκόταν 6 ώρες πριν.

...θα ξαναβάλεις χταπόδι στο στόμα σου (μετα συγχωρήσεως; ) ;;;

Ακόμα δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που διάβασες για τον ποδηλάτη, ε ;

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011