«Γυναίκες έτοιμες για όλα» («Made in Dagenham»

Μια συναρπαστική απεργία θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν όσοι δουν την ταινία «Γυναίκες έτοιμες για όλα» («Made in Dagenham» ο αγγλικός τίτλος), που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Είναι η αληθινή ιστορία μιας απεργίας γυναικών. Το 1968, 187 εργάτριες-ράφτρες καλυμμάτων αυτοκινήτων, στο εργοστάσιο της Ford στο Dagenham του Ανατολικού Λονδίνου, κάνουν απεργία, απαιτώντας να αμείβονται ως ειδικευμένες, όπως και οι άντρες συνάδελφοί τους, και όχι ως ανειδίκευτες. Πολύ γρήγορα όμως καταλαβαίνουν ότι θέλουν πολύ περισσότερα και έτσι προχωρούν σε απεργία διαρκείας, με κεντρικό αίτημα: «Θέλουμε ισότητα στους μισθούς».

Αυτή η ιστορική απεργία άνοιξε το δρόμο για να ψηφιστεί από την αγγλική βουλή, 3 χρόνια αργότερα, το 1970, το διάταγμα για την ισότητα στην εργασία.

Η ταινία είναι απλή και υπέροχη, όσο απλός και υπέροχος είναι ο τρόπος που δρα η εργατική τάξη, όταν μπαίνει σε κίνηση. Ο σκηνοθέτης Νάιτζελ Κόου, σε μια ταινία που θυμίζει Κεν Λόουτς, μας μπάζει στο εργοστάσιο, στον κόσμο των γυναικών και μέσα από την ιστορία απλών γυναικών, όπως η Ρίτα Ο Γκράντι, ηγετική μορφή της απεργίας, μας δείχνει πώς αλλάζουν οι συνειδήσεις των απεργών.

Οι γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά εμπόδια, μέχρι να πετύχουν το σκοπό τους. Δεν είναι μόνο η αδιαλλαξία της διοίκησης, αλλά και η προδοτική στάση των αρχισυνδικαλιστών τους, που τις υποτιμούν και τους ζητούν να κουνούν απλά το κεφάλι, όταν αυτοί διαπραγματεύονται με τα αφεντικά. Ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν το σεξισμό των ΜΜΕ, την κατακραυγή των αντρών συναδέλφων τους, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι θέσεις τους κινδυνεύουν λόγω της απεργίας των γυναικών, αλλά και την οργή των συζύγων τους, που δεν μπορούν ούτε μια ομελέτα να φτιάξουν μόνοι τους, όταν αυτές παρατούν τα οικιακά καθήκοντά τους και κατεβαίνουν στο δρόμο.

Οι γυναίκες, με πολύ χιούμορ, δύναμη και ενότητα, καταφέρνουν τελικά να νικήσουν, κερδίζοντας και την υποστήριξη των αντρών συναδέλφων τους, παρά την προσπάθεια σαμποταρίσματος από τους συνδικαλιστές του κόμματος των Εργατικών, που προσπαθούν να κλείσουν την απεργία. Το γεγονός ότι η ταινία παρουσιάζει την υπουργό Εργασίας Μπάρμπαρα Καστλ ως μια εκρηκτική φεμινίστρια που συζητά ως φιλενάδα με τις εργάτριες σε τίποτα δεν μειώνει τη σημασία της απεργίας. Στην πραγματικότητα η σκληρή και ανυποχώρητη στάση των γυναικών και το γεγονός ότι η κοινή γνώμη ήταν μαζί τους, ανάγκασε την κυβέρνηση των Εργατικών να υποχωρήσει και να δείξει μέσω μιας γυναίκας υπουργού ότι ανθρώπους σαν και μας. Δείτε τη λοιπόν και ελπίζουμε να σας μπουν ιδέες...