Πριν την συλλογική κουζίνα ... υπήρξε η ''Μουσική Κουζίνα""

Κάπου στο '75 ,ειμουν εξι χρονών,..Οταν ο κατά 8 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός μου ,ήρθε σπίτι με ένα ..σχεδόν αχυρένιο ταγάρι.. τετράγωνο..δεν κατάλαβα..πως άλλωστε..
Ενα δωμάτιο είχαμε...σε ενα σπιτάκι ,αυθαίρετο ,στην Κάτω Κηφισσια..να φανταστεις ουτε νερό δεν είχαμε ,ούτε βρύσες..είχαμε ενα ''βρυσάκι'',ρώτα τι σημαίνει αυτό ,και κάθε τόσο ερχόταν ένα βυτίο να μας βάλει νερό,ο ''Κοτζαμάνης'' νομιζω υπαρχει καπου στην Πευκη ακόμη, σε μία μεταλική δεξαμενή..ίδια με αυτές που βάζουν πετρέλαιο σήμερα..
Ρευμα πάντως είχαμε..
Και ένα παλιό ξύλινο Dual πικαπ...Οι δίσκοι δυσκολοι οικονομικα στην αγορα τους ,αλλα , τότε,ηταν όλα τα παιδια μαζι ,ενα δισκο ο ενας ,εναν ο αλλος ,αλλαζανε συνεχως και αναγκαστικά....κατι σαν τη συλλογικη κουζινα ,μα τοτε ηταν σε αυτη την εποχή η ''μουσικη κουζίνα''...απο τον αδελφό μου τον Ανδρέα εμαθα να ακούω μουσικη ,γιατί μου χάρησε εκέινη ,τη μία στιγμή,μεσα σε χρονια απίστευτα δύσκολα ,εξαιρετικής σημασίας όμως,στον τρόπο σκέψης μου και στη ζωή που ακολούθησα.
Αυτό Το ταγάρι μου σημάδεψε τη ζωή περισσότερο απο τους αγώνες του Καπετάνιου Κομμουνιστοαναρχικού στην ουσια Παππουμου....Και μαλιστα το συγκεκριμενο τραγουδι......
Εβαλε το Α της σκέψης μου....Και έτσι θα ζώ πάντα..