Η "νέα μεταπολίτευση"

Πόσες φορές έως τώρα δεν έχουμε ακούσει για το "τέλος της μεταπολίτευσης". Από τις δυνάμεις της αριστεράς κατά κύριο λόγο, αλλά κι από επίδοξους αρχηγούς νεοπαγών κομμάτων. Ο ισχυρισμός είχε κατά βάσιν να κάνει με την πρόβλεψη ότι το πολιτικό πλαίσιο που στήθηκε μετά τη δικτατορία και προσδιορίζεται ως η εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία εξεμέτρησε το ωφελίμως ζην και φτάνει γι' αυτό στο τέλος του.

Η πρόβλεψη δεν έχει ώς τα τώρα επιβεβαιωθεί παρά το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις (με κορυφαία τη δημοσκοπική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ πριν από ενάμιση χρόνο σε φιλόδοξα ποσοστά ισχυρού τρίτου πόλου) άγγιξε την επαλήθευσή της. Έχουμε έτσι από το 1974 (με το 1981 ως έτος εδραίωσης του απόλυτου δικομματισμού) το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. να εναλλάσσονται σταθερά στην εξουσία ερήμην και συχνά σε πείσμα της ίδιας της πολιτικής πραγματικότητας και των αντικειμενικών αναγκών της...

Ε λοιπόν φαίνεται πως έφτασε η ώρα όχι απλώς να κλείσει ο κύκλος της μεταπολίτευσης του 1974, αλλά να πάμε κυριολεκτικά προς μια "νέα μεταπολίτευση". Με την έννοια της -επί της ουσίας- δραματικής αλλαγής "πολιτεύματος", αλλαγής "καθεστώτος" ή έστω της -επί της ουσίας- καθοριστικής αλλαγής του πολιτικού πλαισίου διακυβέρνησης της χώρας.

Έγραφε προ ημερών δημοσιογράφος - αναλυτής (κάθε άλλο παρά αριστερός, κάθε άλλο παρά αντικυβερνητικός) ότι δεν έχει πλέον παρά να εγκατασταθεί ο κ. Ντομινίκ Στρος - Καν στο Μέγαρο Μαξίμου. Κατά προτίμησιν στο πρώτο γραφείο αριστερά, δηλαδή στο γραφείο το πρωθυπουργού.

Εξάλλου, αν παρακολούθησε κάποιος την πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδου στο Mega, κυριολεκτικά θα τρόμαξε. Με αφοπλιστικό ρεαλισμό, που άγγιξε τα όρια του κυνισμού, ο υπουργός εξηγούσε αναλυτικά πώς και γιατί και ώς ποιο βαθμό οι όποιες προβλέψεις του για το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό τελούν υπό την έγκριση της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

"Το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ" μας ενημέρωσε προ μιας εβδομάδος ο Γιώργος Παπανδρέου απαντώντας στον Αλέξη Τσίπρα στην "ώρα του πρωθυπουργού". Πριν ακόμη προσφύγουμε στις υπηρεσίες του "με τους όρους του", όπως μας εξήγησε ο πρόεδρός του.

Τώρα λοιπόν και μετά τη -βέβαιη- προσφυγή της χώρας στον "μηχανισμό στήριξης", δεν μιλούμε πλέον για "επιτήρηση" σαν κι αυτήν που ζήσαμε και ξαναζήσαμε, μιλούμε για ένα είδος "σύγχρονης κατοχής". Όπου οι αποφάσεις στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο, όλες οι αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας, έρχονται από εντελώς αλλού. Η τελευταία φορά που η πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας θυμάται το ανάλογο είναι επί "σχεδίου Μάρσαλ". Όποιος έχει μελετήσει την ιστορία της εποχής, καταλαβαίνει...