Πανεργατική απεργία 23ης Φλεβάρη:
Αφετηρία για την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου μετράει ημέρες.
Πρόταση για νέα απεργία στις 17 Μαρτίου.
Η επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 23/2 ήταν αναμφισβήτητη, όσο αφορά τα ποσοστά συμμετοχής των εργαζομένων σ’ αυτή και στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Η μαζικότητα στις εκτός Αττικής περιοχές της χώρας μας ξεπέρασε και την κινητοποίηση - ορόσημο κατά του μνημονίου στις 5/5/2010.
Η συμμετοχή και άλλων κοινωνικών κινημάτων (δεν πληρώνω – δεν πληρώνω, ενάντια στο δημόσιο χρέος, Κερατέα κλπ) όπως και χιλιάδων μη ενταγμένων στα συνδικάτα εργαζομένων αλλά και μικροεπαγγελματιών και εμπόρων ήταν ένα νέο ποιοτικό στοιχείο αυτής της κινητοποίησης.
Τα πιο σημαντικά όμως στοιχεία αυτής της κινητοποίησης ήταν η μαζικότερη από κάθε άλλη φορά συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και κυρίως των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και αφετέρου η έντονη πολιτικοποίησή της, που εκφράστηκε με τα συνθήματα της πλειοψηφίας των διαδηλωτών που ζητούσαν την παραίτηση ή την απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της κινητοποίησης ήταν το γεγονός ότι μεγάλα συνδικάτα και ομοσπονδίες, ελεγχόμενα από δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, επέλεξαν συνειδητά, λόγω διαφωνιών τους με τις πρακτικές της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) της ΓΣΕΕ, να συμμετέχουν στην προσυγκέντρωση και στα μπλοκ των διαδηλωτών του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο κατά βάση δραστηριοποιούνται συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Η πανελλαδική απεργία με την μαζικότητα και τη μαχητικότητά της έστειλε πολλαπλά μηνύματα προς την κυβέρνηση και την τρόικα, ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν και δεν ανέχονται πια τις αντεργατικές πολιτικές τους, αλλά και προς τις ηγεσίες των συνδικάτων να εγκαταλείψουν την συμβιβαστική πρακτική τους, να επιδείξουν σταθερότητα και συνέπεια στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και να κλιμακώσουν νικηφόρα τους αγώνες.
Η χρησιμοποίηση από την κυβέρνηση σκληρής καταστολής για να διαλύσει την μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα ήταν το αποκορύφωμα της αυταρχικοποίησης της πολιτικής το τελευταίο διάστημα. Αυτή η πρακτική της αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη χρεοκοπία των εφαρμοζόμενων πολιτικών της και την αδυναμία της να κρατήσει αποχαυνωμένους τους εργαζόμενους παρά την προκλητική στήριξη της από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας ήταν ανάλογη με αυτή των αντίστοιχων κινητοποιήσεων στις 5 Μάη και στις 15 Δεκέμβρη του 2010. Οι τρεις αυτές κινητοποιήσεις αποτελούν την κορύφωση των εργατικών αντιστάσεων κατά του μνημονίου και των κατεδαφιστικών κυβερνητικών πολιτικών κατά τη διάρκεια του τελευταίου δεκάμηνου.
Στο σύνολο τους όμως αυτές οι αντιστάσεις, παρά τις ισχυρές εκλάμψεις τους, δεν ήταν ποιοτικά και ποσοτικά ανάλογες της έντασης και του χαρακτήρα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι αυτή την περίοδο, ούτε μπόρεσαν να ανακόψουν ή να ακυρώσουν τις αντεργατικές επιδιώξεις της τρόικας, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στην αδυναμία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος για αντικειμενικούς και πολιτικούς λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς το τελευταίο διάστημα από τις ταξικές – αγωνιστικές δυνάμεις που δρουν μέσα σ’ αυτό.
Οφείλεται όμως και στο γεγονός, ότι η Αριστερά στο σύνολό της, παρότι όλες οι δυνάμεις της συμμετέχουν ενεργά στις κοινωνικές αντιστάσεις, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μέχρι τώρα το αντίπαλο δέος στις αντεργατικές πολιτικές ούτε να οικοδομήσει ένα ισχυρό πολιτικό αντίβαρο που να αντισταθμίσει στην αδυναμία των συνδικάτων για αγώνες με κλιμάκωση, προοπτική και νικηφόρα αποτελέσματα..
Μια Αριστερά κατακερματισμένη, διασπώμενη εν μέσω της οικονομικής κρίσης, αντιπαρατιθέμενη για μικροκομματικούς και μικροηγεμονικούς λόγους, που διαδηλώνει σε ξεχωριστές πλατείες για τα ίδια ακριβώς αιτήματα, που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για το που θα πάει, πως θα πάει και πόσο θα μείνει στην τελική κατάληξη μιας διαδήλωσης, όπως συνέβη στις 23/2 στο Σύνταγμα, και που δεν μπορεί να περιφρουρεί το προαποφασισμένο πολιτικό πλαίσιο και χαρακτήρα των κοινωνικών αγώνων, είναι επόμενο να μην μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους να ενωθούν οι ίδιοι για να αγωνιστούν μέχρι τέλους για τα κοινά ταξικά συμφέροντά τους.
Η Αριστερά επίσης δεν μπορεί να εμπνεύσει τα θύματα της οικονομικής κρίσης και των κυβερνητικών πολιτικών για μαζικές και μαχητικές αντιστάσεις με νικηφόρα προοπτική, εάν δεν μπορεί να προβάλει πειστικά μια εναλλακτική διέξοδο, ένα άλλο δρόμο από αυτόν του μνημονίου.
Παρά ταύτα η απεργία στις 23/2, όσα προηγήθηκαν, συνέβησαν κατά τη διάρκεια της και μετά από αυτή, εδραίωσαν στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την πλήρη πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και σήμαναν για τα καλά την αρχή του τέλους της.
Επειδή, λοιπόν, οι πολιτικές του μνημονίου και της κυβέρνησης οδηγούνται σε χρεοκοπία, επειδή η απόγνωση και η οργή των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, νέων και μικρομεσαίων επαγγελματιών και αγροτών ξεχειλίζουν και φαίνεται να ωριμάζουν σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που μπορεί να οδηγήσουν σύντομα σε μεγάλες ανατροπές, οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν και πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε να μην τις αφήσουν πίσω οι εξελίξεις. Να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα απ’ αυτό που κάνουν, και καλώς το κάνουν, δηλαδή από την στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων.
Το πρώτο αναγκαίο βήμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες συνεννόησης και κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς για τα στοιχειώδη και αυτονόητα, δηλαδή για την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, που σήμερα αφανίζονται, και για την ακύρωση των αντικοινωνικών μνημονιακών και κυβερνητικών πολιτικών.
Το δεύτερο βήμα έχει να κάνει με τη διαμόρφωση από την όλη Αριστερά μιας κοινής εναλλακτικής πρότασης, που να δίνει διέξοδο και προοπτική στα λαϊκά στρώματα, να μπορεί να σπάσει το φόβο, να εμπνεύσει για συλλογική δράση και να πολιτικοποιήσει την συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση τους.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να κλιμακώσει τους αγώνες του ενόψει της συνόδου κορυφής της ΕΕ στα τέλη Μαρτίου, όπου προετοιμάζονται να παρθούν αποφάσεις που θα βάλουν για πολλά χρόνια στο γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων σ’ όλη την Ευρώπη.
Η πρόταση των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με μία νέα πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 Μάρτη, εφόσον γίνει και απόφαση των συνδικάτων, μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στο ξήλωμα των αντεργατικών πολιτικών της κυβέρνησης του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Ταυτόχρονα οι δυνάμεις της Αριστεράς που δρουν μέσα στα ευρωπαϊκά συνδικάτα μπορούν και πρέπει να προτείνουν πανευρωπαϊκή απεργία των εργαζομένων πριν την σύνοδο κορυφής της ΕΕ, η οποία θα βάλλει ταφόπετρα τα εργατικά δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις. Εάν όχι τώρα, πότε επιτέλους θα νοιώσουν οι νεοφιλελεύθερες ελίτ της ΕΕ και οι πολυεθνικές που υπηρετούν την καυτή ανάσα των εργαζομένων της Ευρώπης.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουμε λίγο ή καθόλου χρόνο να κάνουμε αυτά που απαιτούν οι έκτακτες ανάγκες των καιρών, αλλιώς θα μας ζητηθούν κι εμάς από τις μελλοντικές γενιές της εργατικής τάξης ιστορικές ευθύνες, γιατί δεν κάναμε όσα έπρεπε, ώστε οι δυνάμεις του κεφαλαίου να μην γυρίσουν το ρολόι των εργατικών κατακτήσεων δύο αιώνες πίσω.
Μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου