Ευτυχισμένο το 1933 !!!!

Ευτυχισμένο το 1933

της Μαρίας Μπαλάφα

Η ιστορία δε θα σταματήσει να επαναλαβάνεται, γιατί η φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να εμποδίσει την επανάληψη» (Μαρκ Τουαίην)

Οι σελίδες στο ημερολόγιο γυρίζουν γρήγορα προς τα πίσω. Ο ΓΑΠ βάλθηκε να πείσει, ότι η αγαπημένη του ταινία είναι το «Back to the future».

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα κυβερνά με εξουσιοδοτικό διάταγμα, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Για να εφαρμόσει όλα όσα συναποφάσισε με την τρόικα χρησιμοποιεί αλλεπάλληλες κοινοβουλευτικές εκτροπές και οργιώδη καταστολή σε όλα τα επίπεδα. Διώκει -ακόμα και με πολιτικές εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του - κάθε φωνή, που διαφοροποιείται και αντιστέκεται. Φαίνεται καθαρά, ότι επιχειρεί να μεταλλάξει την κρίση σε εκφασισμό του κράτους.

Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει τη θέση, ότι το δικαίωμα είναι deux pièces έννοια. Όσο περιστέλονται οι κοινωνικές κατακτήσεις, τόσο το κράτος βάζει χέρι στις ελευθερίες.

«Ανακαλύπτονται» φυσικά εκ νέου οι ίδιοι εχθροί (εσωτερικοί και εξωτερικοί). Με τον κοινωνικό αυτοματισμό να βάζει στο μπλέντερ ταυτόχρονα τους «ξετσίπωτους συνδικαλιστές», τα «μισθολογικά ρετιρέ», τους «αδίστακτους τρομοκράτες», τους «επικίνδυνους μετανάστες» και με τεράστιες δόσεις αντικομμουνιστικής υστερίας δεν επιχειρεί μόνο την ενεργοποίηση των πιο συντηρητικών ανακλαστικών, αλλά επιδιώκει την πρόκληση του φόβου, της μοναξιάς, της κατάθλιψης, του προσωπικού εγκλεισμού και αναχωρητισμού.

Ο Πάγκαλος αμετροεπώς χλευάζει από κοινωνικές ομάδες μέχρι θεσμούς... Ο Παπουτσής με ασφαλίτικο τρόπο ειρωνεύεται βουλευτές για την δράση τους... Η Αστυνομία χτυπά και συλλαμβάνει εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαίους, πολιτικά στελέχη...

Περιχαρείς οι υπουργοί παίρνουν τα «συχαρίκια» από τους επιτηρητές, το ΣΕΒ, τους εργολάβους με τους πολλαπλούς ρόλους και κάποιες πολιτικές καρικατούρες.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει το δόγμα «ή μαζί μας ή εναντίον μας» και μέσα ενημέρωσης ανερυθρίαστα αναλαμβάνουν την... βρώμικη δουλειά.

Η μετατροπή της Αθήνας σε Τελ Αβίβ δεν είναι τυχαία επιλογή. Μπλε – χακί – με πολιτικά – εποχούμενοι αστυνομικοί βρίσκονται παντού, όχι για να εμπεδώσουν το αίσθημα της ασφάλειας, αλλά για να προκαλέσουν εκείνο της απειλής. «Για να κυκλοφορούν τόσοι πολλοί, μεγάλο κακό συμβαίνει». Μια παραλλαγή του πειράματος με τα σκυλιά του Παβλώφ δηλαδή.

Η βία και η καταστολή το Δεκέμβρη του 2008 είχε για παραλήπτες τους «νοικοκυραίους». «Νοικοκυραίοι» όμως τέλος, τους πήρε και τους σήκωσε το Δ.Ν.Τ Τότε ποιός πρέπει τώρα να αποπροσανατολιστεί και να φοβηθεί; Αυτός, που χάνει τα πάντα: δουλειά, σπίτι, αξιοπρέπεια.

Και αφού πλέον στα επιχειρήματα του «καλοπληρωμένου ΔΕΗτζή», του «επιδόματος κεραίας», του «εκπαιδευτικού, που δουλεύει το μισό χρόνο» η κοινωνία δεν τσιμπάει, δεν αποτελούν γι’ αυτή πειστική απάντηση στο γιατί μια κερδοφόρα επιχείρηση εφαρμόζει προληπτικά (να μη χάσει την ανταγωνιστικότητά της) επιχειρησιακή σύμβαση, η κάνη στρέφεται στο εύκολο θύμα, στον αδύναμο κρίκο, τους μετανάστες.

Φράχτης στον Έβρο, «σκούπα» στο κέντρο της Αθήνας και «τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο» (μέρες, που είναι). Και ας μην απαντά κανείς στο ερώτημα, ποιές κοινωνικές ανάγκες θα κάλυπτε το κόστος της ελληνικής στρατιωτικής δύναμεις στο Αφγανιστάν, πόσο κοστίζει ο φράχτης και η FRONTEX, ποιός κερδίζει από την γκετοποίηση συγκεκριμένων περιοχών και σε τί θέλουν να τις μετατρέψουν; Καμία απάντηση. Μόνο με πολλά «ταρατατζούμ» παρουσιάζονται δημοσκοπήσεις για την κοινωνική αποδοχή των κυβερνητικών επιλογών. Και αντιμετωπίζονται ως εχθροί της κοινωνίας οι δυνάμεις, που υπερασπίζονται το δικαίωμα ΚΑΙ του μετανάστη, που υπερασπίζονται την Αλληλεγγύη των φτωχών.

Κάθε ευρώ, που θα χάνεται από τους μισθούς, κάθε άνεργος, που θα προστίθεται στην τεράστια ουρά, θα συνοδεύεται από «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ για τους «κατοίκους» στον Άγιο Παντελεήμονα, τα «πρεζάκια» στο Μουσείο, τις «πουτάνες» στην Ευριπίδου. Θα συνοδεύται κυρίως από τη γενικευμένη επίθεση και καταστολή σ’ όσους αντιστέκονται.

Σε ρόλο Στουρμαμπτάιλουνγκ πολιτικοί με λερωμένα χέρια, σε ρόλο Στουρμαμπτάιλουνγκ ασφαλίτες με παλαιστινιακές μαντήλες, σε ρόλο Στουρμαμπτάιλουνγκ δημοσιογράφοι με σινιέ κοστούμια και ταγέρ.

Ευτυχισμένο το 1933 λοιπόν.