Αντίο Φίλε και Σύντροφε Μάκη ...

Πριν λίγες μέρες είπαμε ξαφνικά ένα πολύ πικρό αντίο στον δικό μας Μάκη.
Η παγωνιά σ' αυτήν την πόλη είναι μεγαλύτερη από αυτήν που αντέχουμε και οι λιγοστές γωνιές μας δε θα είναι ποτέ πια ίδιες χωρίς εκείνον.

Ήταν φίλος για τους συντρόφους του, αστείρευτο παιδί για τους φίλους του, πηγαίος καλλιτέχνης, εξαίρετος γιατρός, λατρευτός πατέρας και σύζυγος ...;μα πάνω απ' όλα ο Μάκης μας ήταν ένας άνθρωπος όλο ψυχή.

Συνέδεε έμπρακτα και παθιασμένα όλες τις ευχάριστες και δημιουργικές εκφάνσεις της ζωής μας μέσα σε αυτόν τον μικρό τόπο.

Κάθε φορά που έριχνε τα μάτια του πάνω στην κοινωνία και την πολιτική, κάθε φορά που έβλεπε να συμβαίνουν όλα όσα δεν τιμούσε, την αντίδρασή του τη μετέτρεπε σε σκανταλιά, σε ευφυή σάτιρα, σε τραγούδι, σε λόγο αλλά και σε συλλογική δράση.

Η Αριστερά για τον Μάκη ήταν ο ανθρωπισμός, ο ιδεαλισμός, η διαρκής κίνηση αλλά και το μαύρο χιούμορ για την τύχη και τα βάσανά της- μα βασικά ήταν η ένωση των μικρών για τη δημιουργία μεγάλων πραγμάτων, η ενεργοποίηση σε ομάδες που όμως μπορούσαν να φέρουν την αλλαγή έστω και με ένα στίχο, μια νότα, μια ατάκα ...;.

Μια αγκαλιά για όλους, μια γλυκιά καρδιά, ένα χειμαρρώδες χιούμορ, ένα θεατρικό περπάτημα και μια συνεχή πίστη για τη δύναμη που διαχρονικά κρύβουν μέσα τους οι παρέες ...;έτσι θυμόμαστε τον Μάκη μας.

Δε θα σε λησμονήσουμε σύντροφε.

Εκ μέρους της Ν.Ε. Αργολίδας του ΣΥΝ

Κηδεύτηκε τη Δευτέρα 3/1/11 στο νεκροταφείο της Ν Σμύρνης ο Μάκης Σταθης. Ένα μικρό βιογραφικό για την ζωή του Μάκη. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1958 και έμενε στο Ναύπλιο από το 1993. Γιατρός παθολογοανατόμος στο Νοσοκομείο Αργους. Διατέλεσε πρόεδρος των Νοσοκομειακών Γιατρών Αργολίδας. Δραστηριοποιούταν στα πολιτιστικά του Ναυπλίου, μετέχοντας στο Δημοτικό Θέατρο και σε διάφορα μουσικά σχήματα με κύρια μουσική έκφραση το συγκρότημα των IPOMALIS.

Υποψήφιος Νομαρχιακός σύμβουλος στις εκλογές του 2006 και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Ναυπλιέων το 2010.

Το μονόπρακτο του Ι Καμπανέλλη «Διαλεχτή Μάνα Σοφία Αγγελική» ήταν και η τελευταία του παράσταση.

Να τον θυμόμαστε όλοι είναι μια καλή ευχή να του μοιάσουμε όμως ή να τον αναπληρώσουμε είναι δύσκολο. Η μεγάλη αγκαλιά του Μάκη, που αγκάλιαζε έναν έναν ατομικά άλλα και συλλογικά τα πολιτιστικά και τα πολιτικά αυτής της πόλης δεν μπορεί να αντικατασταθεί.