Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΠΛΗΒΕΙΩΝ

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Μετά τις τελευταίες εκλογές στο Ιράν ξέσπασαν, όπως θα θυμόμαστε, διαδηλώσεις καταγγελίας της εκλογικής νοθείας οι οποίες, όμως, σύντομα εκφυλίστηκαν και τελικά έσβησαν. Το ιρανικό καθεστώς κάλεσε με τη σειρά του τους οπαδούς του σε συγκεντρώσεις πολλαπλάσιες σε όγκο και πάθος, όπως ομολόγησαν τα δυτικά ΜΜΕ.

Τότε, με μη αποκρυπτόμενη απογοήτευση, τα ΜΜΕ των δυτικών χωρών ομολόγησαν ότι «ξέρουμε πολύ λίγα για το τι συμβαίνει πράγματι στο Ιράν». Προφανώς άλλα τους είχαν υποσχεθεί (και σε άλλα ήλπιζαν)οι φιλοδυτικοί φίλοι τους στην Τεχεράνη και άλλα προέκυψαν στην πράξη.

Έχω την πεποίθηση ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα διαδραματιζόμενα στην Τυνησία και στην Αίγυπτο-τελώντας εν αναμονή να επεκταθούν και σε άλλες χώρες της περιοχής. Από όσα, λίγα, έχω διαβάσει και ακούσει τις τελευταίες μέρες κατάλαβα ότι όλοι «έπεσαν από τα σύννεφα» πρώτα για την Τυνησία και μετά για την Αίγυπτο. Τελευταίος μάλιστα που πήρε είδηση τι ακριβώς συμβαίνει ήταν ο Νετανιάχου γιατί, καθώς φαίνεται, η πανταχού παρούσα Μοσσάντ ούτε είδε ούτε άκουσε το βάθος και το πλάτος της εξέγερσης στο Κάϊρο, παρά το άμεσο, ζωτικό, ενδιαφέρον του Ισραήλ. Νόμιζαν, αρχικά, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, από το Λευκό Οίκο ως το Τελ Αβίβ, ότι όλα (και πάντως τα ουσιώδη)μπορούσαν να παραμείνουν στη θέση τους και κυρίως να μην ανατραπεί ο Μουμπάρακ. Τους πήρε μέρες (!) να αντιληφθούν ότι αυτή η παρτίδα είχε χαθεί.

Τούτο αποκαλύπτει (για μια ακόμα φορά) την αδυναμία των μυστικών/διπλωματικών υπηρεσιών (ξένων και ιθαγενών) να συλλάβουν τις κοινωνικές/πολιτικές διεργασίες που δρουν υπογείως, αδυνατούν να αφουγκραστούν τον παλμό της κοινωνίας.
( Παρεμπιπτόντως το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα με εκπληκτική τυφλότητα. Ουδείς εδώ, από την πάσης φύσεως Δεξιά ως την πάσης φύσεως Αριστερά, φαίνεται να ενδιαφέρεται (και να υποψιάζεται τη σημασία) ότι όλες και χωρίς εξαίρεση (μυστικές και φανερές, ξένες και ελληνικές) δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι σταθερά ένα ποσοστό άνω του 60% απορρίπτει το υπάρχον πολιτικό σύστημα-ο βαθμός απόρριψης είναι άλλο θέμα.)

Αποκαλύπτει επίσης, εξ αντιδιαστολής, τη γνησιότητα του λαϊκού κινήματος σ’ αυτές τις δυο αραβικές χώρες. Γνησιότητα που αποκάλυψε, όμως, ότι και οι γνωστές, παραδοσιακές θα λέγαμε, πολιτικές δυνάμεις των χωρών αυτών πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Οι περιβόητοι «αδελφοί μουσουλμάνοι» δρουν πάνω από 60 χρόνια στην Αίγυπτο (τον περισσότερο καιρό στην παρανομία, είναι αλήθεια)αλλά δεν κατάλαβαν ότι επιτέλους ήρθε η ιστορική ευκαιρία, έστω και ως ένα «ίσως, τώρα είναι η ώρα». Η πρώτη τους αντίδραση ήταν να μείνουν μακριά από τις διαδηλώσεις, ενώ έτσι αντέδρασε και ο Μπαραντέϊ ο οποίος δεν ήθελε, αρχικά, να γυρίσει στο Κάϊρο-ζούσε στην Ελβετία. Θυμίζει τον γαλλικό Μάη του 68 όπου το ΚΚΓ αποδοκίμαζε τις πρώτες φοιτητικές διαδηλώσεις έως ότου αποφασίσει να τις ελέγξει. Το ΚΚΓ τότε τα κατάφερε. Οι ΗΠΑ τώρα αγωνίζονται και αγωνιούν για το αύριο, το Ισραήλ επίσης, η ΕΕ ιδρώνει και ακολουθεί, ως συνήθως.

Κανείς, λοιπόν, δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει, που θα βγάλει τελικά αυτή η ιστορία. Και αυτό καθιστά τις αισιόδοξες κραυγές (ιδίως από την πλευρά της Αριστεράς), περί ξεσηκωμού για «ψωμί και ελευθερία», απλές φωνασκίες. Όχι διότι οι λαϊκές απαιτήσεις δεν είναι γνήσιες-απόδειξαν, είπαμε, το «γνήσιον της υπογραφής» τους. Αλλά επειδή αυτό δεν φτάνει. Τέτοιες διαδηλώσεις μπορούν, όπως αποδείχθηκε, να διώξουν ένα πρόσωπο/εκπρόσωπο ενός διεφθαρμένου καθεστώτος. Αλλά το ίδιο το καθεστώς είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Άλλωστε για ποιο «άλλο» καθεστώς μιλάμε;

Η «έκτακτη περίσταση» που ξέσπασε, μάλλον θα αποκαλύψει τις αδυναμίες ενός δυναμικού αλλά ακέφαλου κινήματος. Κάποιοι της «Αριστεράς» φαίνονται ήδη διατεθειμένοι να βάλουν τα κλάματα επειδή (φαντάζονται ότι) υπάρχει πιθανότητα να έρθουν στα πράγματα οι φανατικοί (ισλαμιστές) και θα χαθεί η «δημοκρατική υπόθεση» χωρίς καν να αναρωτιούνται ποιοι ακριβώς την εκπροσωπούν-ενώ η κ. Κλίντον το γνωρίζει πολύ καλά και προσεύχεται να πάρουν τα ηνία. Ο στρατός (για όσους δεν αναγνωρίζουν κράτος, πατρίδα και τους πυλώνες τους) φαίνεται (στους άμεσα ενδιαφερόμενους Αιγύπτιους) το ύστατο όπλο απαλλαγής από τον Μουμπάρακ ως σύμβολο της φτώχειας και της καταπίεσης. Διότι αν τα τάνκς άνοιγαν πυρ…
Όλα αυτά καλά. Το ερώτημα είναι αν μετά τον «κοσμικό εθνικισμό» του Νάσερ υπάρχει άλλη λύση εκτός από τον εθνικισμό του Ισλάμ. Η Δύση δεν φαίνεται ικανή να αποδεχθεί ούτε καν το ήπιο (όπως θεωρούσε και επαινούσε διθυραμβικά) Ισλάμ του Ερντογάν. Τώρα κι αυτός της ξινίζει. Αλλά η Δύση δεν φαίνεται να έχει άλλο τι να προσφέρει στα εκατομμύρια πάμπτωχων τριτοκοσμικών παρά αέρα κοπανιστό περί δημοκρατίας και εκλογών, πράγματα που απαξιώνονται στις ίδιες τις δυτικές χώρες. Φρόντισε αστόχαστα ο δυτικός καπιταλισμός να τσακίσει ακόμα και την ιδέα της αστικής τάξης στον Τρίτο Κόσμο και να συνεργαστεί μαζί της, άφησε μόνο την «πλέμπα». Αλλά έτσι, χωρίς (τριτοκοσμικούς) αστούς, δηλαδή χωρίς την κοινωνική βάση της (δυτικού τύπου) δημοκρατίας, αφήνοντας μόνο ανδρείκελα και διεφθαρμένους «αξιωματούχους», κάθε «αποκατάσταση της δημοκρατίας», κάθε ανατροπή του τύραννου δεν θα είναι παρά προσωρινό διάλλειμα έως ότου οι βαθύτερες κοινωνικές δυνάμεις βαδίσουν προς τον αναπόφευκτο δρόμο: Του φανατισμού, θα κλαυθμηρίζουν οι τριτοδρομικοί «προοδευτικοί» στις δυτικές πρωτεύουσες, της εθνικής απελευθέρωσης θα ουρλιάζουν (μεσ)ανατολικά.

Το νόστιμο της ιστορίας είναι ότι στη Δύση (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν (και γι’ αυτό κλαίγονται ότι «δεν ξέρουν») ότι η αστική τάξη και ο καπιταλισμός μπορούν θαυμάσια να ανθίσουν με αυταρχικά καθεστώτα, στη διάρκεια τουλάχιστον της πρώτης συσσώρευσης. Όπως ακριβώς και ο δυτικός καπιταλισμός άνθισε κάτω από βασιλιάδες και αυτοκράτορες. Και ότι το ρόλο της «εθνικής αστικής τάξης» τον αναλαμβάνει το ίδιο το κράτος είτε ως «Ένοπλες Δυνάμεις», είτε ως «φανατικό Ισλάμ» είτε ως Κομμουνιστικό Κόμμα…Κίνας-έχει και τη μορφή «Πούτιν». Όλος ο καυγάς είναι ότι ακριβώς αυτό δεν θέλουν στη Δύση. Να αναδυθούν δηλαδή αντίπαλοι καπιταλισμοί με τα εθνικά τους χαρακτηριστικά, ανεξάρτητοι. Γι’ αυτό το ιδεολόγημα περί του τέλους των πατρίδων εκτός Δύσης ούτε καν άγγιξε ενώ εντός ξόφλησε.
Το πιο βλακώδες είναι ότι αυτή η αστόχαστη στάση των δυτικών κουβάλησε εδώ ολόκληρους πληθυσμούς από αυτή την ατέλειωτη «πλέμπα» και τώρα φοβούνται ότι αν η «πλέμπα» ξεσηκωθεί εκεί, η «πλέμπα» εδώ ίσως παρακινηθεί να κάνει το ίδιο. Τριακόσιοι μετανάστες ήταν αρκετοί για να ανατριχιάσουν πολλοί ιθαγενείς αξιωματούχοι, λες και ήταν Πέρσες.

aristerovima.gr