Ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, Προέδρου του ΣΥΝ και Αντιπροέδρου του ΚΕΑ, στη Σύνοδο της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΕΑ, στη Βουδαπέστη

Οι αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής των Βρυξελλών, τόσο της 11ης όσο και της 25ης Μαρτίου, θα μείνουν στην ιστορία για την κραυγαλέα αδυναμία των ηγετών της Ε.Ε, σε μια κρίσιμη στιγμή για την πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, να προστατέψουν τους λαούς τους από την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική καταστροφή.

Το σύμφωνο για το ευρώ, το ευρωπαϊκό μνημόνιο, στο οποίο συμφωνούν και συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, θα μειώνει διαρκώς τους μισθούς με το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας και τις συντάξεις με το πρόσχημα του προσδόκιμου ορίου ζωής.

Φαίνεται λοιπόν ότι είχαμε δίκιο όταν λέγαμε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν το πειραματόζωο της Ευρώπης. Το πείραμα τώρα γενικεύεται σε ολόκληρη την ευρωζώνη και όχι μόνο.

Είναι το πείραμα της σκληρής λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, της χρεοκοπίας της κοινωνίας και του λαού με στόχο να σωθούν οι τράπεζες και το κεφάλαιο.

Οι μηχανισμοί «διάσωσης» που υιοθετήθηκαν στις συνόδους κορυφής δεν είναι διάσωσης αλλά τιμωρίας.

Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά την κρίση χρέους που απειλεί πλέον σαν ντόμινο να συμπαρασύρει όλη την ευρωζώνη, αλλά με προκλητικό τρόπο οδηγούν τους λαούς στην εξόντωση, στην κοινωνική χρεοκοπία και ακολούθως στη λεγόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία της οικονομίας.

Η ένταξη στο μηχανισμό της Ιρλανδίας και πρόσφατα της Πορτογαλίας, παρόλο που βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, επιβεβαιώνει ότι η κρίση χρέους είναι δομική κρίση του ευρωπαϊκού μοντέλου.

Είναι κρίση συστημική, οφείλεται στην αρχιτεκτονική του ευρώ και της ΟΝΕ, συνεπώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς δομικές αλλαγές σε αυτή την αρχιτεκτονική.

Συνεπώς δεν αρκεί σήμερα η Ευρωπαϊκή αριστερά να αναζητά επικουρικές βελτιώσεις.

Πρέπει να μιλήσουμε για θεμελιακές αλλαγές στη δομή της ΟΝΕ. Να κάνουμε πιο συγκεκριμένο αυτό που λέμε επαναθεμελίωση, επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Να ξαναμιλήσουμε για τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, για τη παταγώδη χρεοκοπία τους και να διεκδικήσουμε την ριζική ανατροπή τους.

Πολλοί θα διερωτώνται μπορεί να αλλάξει η Ευρώπη;

Σώζεται η Ευρώπη;

Κάποιοι ενδεχομένως θα κάνουν και σκέψεις αναδίπλωσης στο έθνος κράτος.

Προσπαθούν να απαντήσουν σε λάθος ερωτήματα και για αυτό προσανατολίζονται σε λάθος απαντήσεις.

Η κρίση είναι δομική, είναι συστημική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού και είναι και ευρωπαϊκή, γιατί η ηγεσία της Ευρώπης υποκλίνεται στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και ακολουθεί κατά γράμμα τις συνταγές της λιτότητας που ως κατευθύνσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, υιοθετήθηκαν σε πλανητικό επίπεδο, στη Σύνοδο των G20 από το καλοκαίρι του 2010.

Σε μια κρίση με παγκόσμια χαρακτηριστικά, απαντώντας με επιστροφή στον εθνοκεντρισμό, είναι σα να βάζεις το κεφάλι σου στην άμμο, σαν τη στρουθοκάμηλο.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι μπορούν οι λαοί να συντονίσουν τις δράσεις τους και τις αντιστάσεις τους, όπως και το διεθνές κεφάλαιο συντονίζει τις επιδιώξεις και την επίθεσή του στους λαούς;

Εδώ πρέπει να απαντήσει η ευρωπαϊκή Αριστερά.

Πρώτα από όλα συντονίζοντας τις δυνάμεις της σε εθνικό επίπεδο και θα ήθελα εδώ να συγχαρώ τους συντρόφους του Πορτογαλικού Μπλόκο, που προωθούν παρά τις διαφορές που έχουν τη συνάντηση, τη κοινή δράση και τη συνεργασία με το Πορτογαλικό Κ.Κ. για να προωθήσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από τη κρίση μέσα από έναν αριστερό, προοδευτικό συνασπισμό εξουσίας.

Ακολούθως όμως είναι αναγκαίο να προωθήσουμε και ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο συντονισμού και αντιστάσεων των λαών στα σχέδια γενικευμένης λιτότητας και κοινωνικής χρεοκοπίας.

Και ταυτόχρονα να ασχοληθούμε και με τη κρίση του χρέους με συγκεκριμένες προτάσεις.

Η κρίση του χρέους δεν αφορά μόνο τους λαούς της περιφέρειας. Αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης και των λαών της. Απειλεί το ευρώ και την ίδια την ευρωζώνη.

Και αν αντιμετωπιστεί με τη συνταγή της γενικευμένης λιτότητας θα πλήξει ισότιμα όλους τους λαούς.

Εδώ λοιπόν είναι το μεγάλο ερώτημα: Αν η κρίση στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα αντιμετωπιστεί ως αυτό που είναι: μια κρίση του ευρωπαϊκού μοντέλου ανάπτυξης, που απαιτεί λύση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ή αν θα τιμωρηθούν οι λαοί και οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, με μια πρωτοφανή στην σύγχρονη Ευρωπαϊκή ιστορία, κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Και εδώ εμείς πρέπει να αναζητήσουμε συγκεκριμένες λύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Να εξειδικεύσουμε τη πρότασή μας για την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους των χωρών που βρίσκονται στο στόχο των κερδοσκοπικών αγορών, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Να μιλήσουμε για την ανάγκη ένα σημαντικό μέρος των εθνικών δημόσιων χρεών να διαγραφεί και ένα άλλο μέρος να περιέλθει στην ΕΚΤ.

Προτάσεις που μελετήσαμε με προσοχή και κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Συνεδρίου για το χρέος στην Αθήνα, το Μάρτη.

Θα πρότεινα, λοιπόν, να συνεννοηθούμε γρήγορα, ώστε με πυρήνα τα κόμματα των χωρών που είτε ήδη βρίσκονται στο μηχανισμό, είτε είναι ένα βήμα πριν, να οργανώσουμε μια άτυπη συζήτηση, ώστε να συντονίσουμε τα βήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Και το λέω αυτό γιατί θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις το επόμενο διάστημα από τη κρίση του χρέους στην ευρωζώνη και πρέπει να τις προλάβουμε.

Ήδη η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πριν την αναδιάρθρωση του χρέους με όρους που φυσικά θα επιβάλει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι αγορές, άρα όρους επώδυνους για τον ελληνικό λαό.

Και ολοένα και περισσότερο η τροπή των εξελίξεων στην Ελλάδα θυμίζει Αργεντινή. Χρεοκοπία του λαού και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου για να σωθούν οι τράπεζες και να κερδίσουν περισσότερα οι κερδοσκόποι.

Για να μη δούμε λοιπόν να μετατρέπεται όλη η περιφέρεια της Ευρώπης σε Λατινική Αμερική, θα πρέπει να δράσουμε άμεσα.

Τέλος, εξαιρετικά κρίσιμο είναι και το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα στη κρίση που πλήττεται βάναυσα.

Στην Ελλάδα παραβιάζεται ακόμα και το Σύνταγμα. Το μνημόνιο παραβιάζει το Σύνταγμα. Οι τεχνοκράτες της τρόικα που σχεδιάζουν την οικονομική πολιτική, δεν είναι εκλεγμένοι ούτε λογοδοτούν πουθενά, ενώ η κυβέρνηση στερείται πια στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμοποίησης για τις επιλογές της και παρόλα αυτά πεισματικά αρνείται τη προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία.

Αλλά και στη Πορτογαλία, η προσφυγή στο μηχανισμό και στο μνημόνιο, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, αποτελεί κραυγαλέα παραβίαση του Συντάγματος και της δημοκρατίας, που ανάγκασε ακόμα και τον πρωτεργάτη της επανάστασης των γαρυφάλλων, τον Καρβάλιο, να αναρωτηθεί αν πέτυχε η μεταπολίτευση όταν τόσο κατάφορα παραβιάζεται η ουσία της δημοκρατίας, σε συνθήκες όχι δικτατορίας αλλά κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Για αυτό και νομίζω ότι πρέπει να υιοθετήσουμε τη πρόταση για διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για το Σύμφωνο του ευρώ σε κάθε χώρα ξεχωριστά, ακόμα και μέσα στην καμπάνια μας, ώστε να ζητήσουμε να δοθεί η δυνατότητα στους λαούς να αποφασίσουν για το μέλλον τους.

Να αναδείξουμε την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των Συνταγματικών επιταγών ως κυρίαρχο αίτημα διεκδίκησης σε μια περίοδο που η κρίση απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα. Όχι μόνο τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και την ίδια την κυριαρχία των λαών της Ευρώπης, αυτό που κάποτε ονομάζαμε ευρωπαϊκό κεκτημένο.