Εαρινό ταξίδι

του φίλου Κώστα Σκηνιώτη

Στο Νίκο Παπάζογλου

Τιμονεύω

αλυσόδεσα τα αγριεμένα κύματα

έριξα την άγκυρα βαθιά

σταμάτησα σήμερα τον χρόνο

τον έδεσα στα πράσινα φύκια.

Τιμονεύω

μάζεψα τα λευκά πανιά

ξάπλωσα το άλμπουρο καταμεσής

κάθισα στην άκρη αγναντεύοντας.

Τιμονεύω

λοξοκοιτάω την στεριά στο βάθος

θα μείνω εδώ στο πέλαγος

το πήρα απόφαση για τα καλά.

στη θάλασσα σκορπίζω με το χέρι μου

γέλια, χαρές και δάκρυα.

Φυτεύω σπόρο για τα επέκεινα.

Η πόλη μου στο βάθος ξυπνάει

ακούω ένα ραδιόφωνο να ψιχαλίζει

νότες από γνώριμο τραγούδι

«γιατί το τραγούδι να’ ναι λυπητερό».

και για τη συνταξιδεύτρια

Λίτσα Κατσορίδα - Σωτηροπούλου