ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ 1999 ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

3 Ιανουαρίου 1999

«Κυριακάτικη ΑΥΓΗ»

1999: Η καπιταλιστική κρίση, το «ευρώ» και τα «κεντροαριστερά» φούμαρα

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη,

Μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ

Παρά τα περί του αντι­θέτου λεγόμενα ο «θριαμβευτής παγκοσμιοποιημένος» καπιταλι­σμός εισέρχεται στο 1999 με ο­ρατή πλέον την προοπτική της ύφεσης, αν όχι και μιας γενι­κευμένης οικονομικής κρί­σης, που θα επιτείνει τα ήδη αυξα­νόμενα φαινόμενα φτώ­χειας και εξαθλίωσης. Οι πιο οξυδερκείς και αμερόληπτοι εκ τον οικονομικών αναλυτών κρούουν από καιρό τον κώδωνα του κινδύνου. […]

Η τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόν άγριας εκμετάλλευσης, στο πλανητικό κέντρο αδυνα­τεί να βρει. επενδυτικές διεξό­δους, είτε εδώ είτε στην περιφέ­ρεια, δημιουργώντας στα μεγάλα Χρηματιστήρια της Δύσης τεράστιες κερδοσκοπικές «σαπουνόφουσκες» έτοιμες να ε­κραγούν. Ας μην ξεχνάμε ότι το Χρηματιστήριο του Τόκυο γνώρισε τη μεγαλύτερη του ά­νοδο λίγο πριν από την πρό­σφατη ιαπωνική κατάρρευση. Όπως γνωστό είναι, επίσης, ότι λίγο πριν από την κρίση του '29 τα Χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου πέ­ταγαν σε ιστορικά ύψη.

Ο μύθος του «ευρώ»

Οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κύκλοι μπροστά στους πολλα­πλούς κινδύνους προσπαθούν να μας εμφανίσουν το «ευρώ», που ξεκίνησε από σήμερα την περιπέτεια του στις έντεκα χώ­ρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως παράγοντα σταθερότητας και ελπίδας για το μέλλον. Λά­θος και παραπλάνηση. […]

Έχουμε ενώπιον μας έ­ναν πρωτοφανή μηχανισμό αυτόματης εκθεμελίωσης και διαμόρφωσης μιας Ευρώπης «φρούριο» για τους μεγάλους επιχειρηματικούς και κερδο­σκοπικούς ομίλους στη φρε­νήρη κούρσα τους γι α παγκό­σμια κυριαρχία.

Η Ελλάδα ό­χι μόνο δεν πρόκειται ν' ανα­σάνει μπαίνοντας στην ΟΝΕ, αλλά εισερχόμενη θα ξεκινή­σει μια νέα περίοδο λιτότητας και απορρύθμισης χωρίς ορατή ημερομηνία λήξης. Η Ευρω­παϊκή Ένωση του ενιαίου νο­μίσματος θα είναι η Ευρώπη της ανεργίας, των ευρυνόμενων περιφερειακών και κοινω­νικών ανισοτήτων και της συ­νεχούς οικονομικής και κοι­νωνικής αβεβαιότητας. Αυτά, δυστυχώς, θα είναι τα επόμενα ευρωπαϊκά χρόνια

Η «κεντροαριστερή» αυταπάτη

Παρουσιάζεται, συχνά, ως στοιχείο αισιοδοξίας για το ευ­ρωπαϊκό μέλλον το γεγονός ότι αυτή την περίοδο υπάρχουν γύρω στις έντεκα περίπου κε­ντροαριστερού προσανατολι­σμού κυβερνήσεις μονοκομ­ματικές και συνεργασίας. Μα­κάρι να ήταν έτσι τα πράγμα­τα. Δυστυχώς όμως όσα παχιά λόγια αρχικά ελέχθησαν από τη «μεταμοντέρνα» και «μετα-σοσιαλδημοκρατική» ευρω­παϊκή αριστερά διαψεύδονται, μάλλον, μέρα τη μέρα.

Το κεί­μενο που παρουσίασαν σε πρώτη μορφή οι «ευρωσοσιαλιστές» ενόψει των ευρωπαϊ­κών εκλογών του Ιουνίου απο­τελεί μνημείο κενολογίας και μόλις συγκαλυπτόμενης αντεργατικότητας. Το αγοραίο οικοδόμημα του «ευρώ» στη βάση του «συμφώνου σταθε­ρότητας», αφήνεται άθιχτο, ενώ η ανεργία πάει ν' αντιμετω­πισθεί χωρίς νέους πόρους, με τις συνήθεις συνταγές της ευελιξίας, της «απασχολησιμότητας» και της μείωσης του «μη μισθολογικού» κόστους των αμοιβών. Οι Γερμανοί «κε­ντροαριστεροί» Σρέντερ και Λαφοντέν, μαζί με τον «οικολό­γο» κ. Φίσερ, και με τη συμπαράσταση του Ζοσπέν, α­ντί αυξήσεως, πιέζουν αφόρητα για την περαιτέρω δραστική μείωση και αυτού του αστείου σήμερα κοινοτικού προϋπολο­γισμού. Ο κ Ντ' Αλέμα στην Ιταλία αναζητεί χώρα για να απαλλα­γεί από τον «τρομοκράτη» Οτσαλάν, ενώ ο αμίμητος κ. Μπλερ απεδείχθη άξιος συνεταίρος του κ, Κλίντον στην ά­θλια, πέραν πάσης διεθνούς νομιμότητας, στρατιωτική επιχείρηση κατά του Ιράκ. Πολύ φοβούμαι ότι η κεντροαριστε­ρά, παρά τις αποχρώσεις της από χώρα σε χώρα, εξελίσσε­ται στο σύγχρονο όχημα για την «αμερικανοποίηση» και τον εκφυλισμό συνολικά της ευρωπαϊκής αριστεράς.

Οι υπάλληλοι

Δεν συζητώ, βεβαίως, για την εγχώρια έκδοση του «κέντροαριστερού» πειράματος που αντιπροσωπεύουν ο κ. Κ. Σημίτης και οι «εκσυγχρονιστές» του -και όχι μόνο αυτοί. Διότι πρωτοπορούν σε όλα. Η Ελλάς των Ελλήνων «εκσυγ­χρονιστών» δεν είναι μόνο η νεοφιλελεύθερη Ελλάδα των αγορών, των διαπλεκομένων και των χρηματοοικονομι­κών αποδόσεων, αλλά και η Ελλάδα της εθνικής αφα­σίας, άφωνη επαρχία των ΗΠΑ και των ηγεμόνων της «ευρωχώρας», στην οποία οι μεταπολεμικές μέρες του Πιουριφόυ φαντάζουν ως πε­ρίοδοι ταραχοποιών. […]

Η ελπίδα

Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα; Α­σφαλώς υπάρχει Μόνο που αυτή δεν βρίσκεται στους κυ­ρίαρχους και επικυρίαρχους αυτού του πλανήτη και τους τοπικούς διαχειριστές τους, οι οποίοι εξαπλώνουν παντού τη βαρβαρότητα, την εξαχρείωση, την κοινωνική αθλιότητα, τον ρατσισμό και τον πόλεμο. Η ελπίδα βρίσκεται στον αγώ­να για την ανατροπή τους και σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης σαν αυτή που πραγματοποίη­σε στην αυγή του νέου χρό­νου η Επιτροπή Πρωτοβου­λίας κομμάτων, οργανώσεων, εντύπων και φορέων στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Καλή Χρονιά!