Η κοινωνία έχει ανάγκη την αριστερά

Κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, με κορυφαίους σταθμούς το 1974 και το 1981, οι δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις των πολιτών συγκροτούσαν νομοθετικά, αλλά και συμβολικά, αυτό που καθιερώθηκε να ονομάζεται κοινωνικό συμβόλαιο. Η "νέα Μεταπολίτευση", που αποκτά σαφέστερο σχήμα με το "συμβόλαιο" το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση με τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-Ε.Ε., σηματοδοτεί την ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου.

Με την επίκληση του κινδύνου χρεωκοπίας της χώρας επιχειρείται να δοθεί χαρακτήρας "φυσικού φαινομένου" στο νέο "συμβόλαιο". Μπαίνουν στην κατάψυξη οι συλλογικές συμβάσεις, διευκολύνονται οι απολύσεις, εισάγεται ο ανταγωνισμός ακόμη και στον ευαίσθητο χώρο του σχολείου, εγκαταλείπεται η δημόσια υγεία με άλλοθι τη δημοσιονομική κρίση, οι συντάξεις μετατρέπονται σε προνοιακό επίδομα, η γενιά των 700 ευρώ μετασχηματίζεται σε γενιά της "μαθητείας" με 350 ευρώ.

Δεν πρόκειται απλώς για πολύχρονο πρόγραμμα λιτότητας, που όταν τελειώσει θα επανέλθουμε στις παλιές "καλές" ημέρες. Πρόκειται για σχέδιο αποδόμησης κοινωνικών δικαιωμάτων. Άλλωστε οι πρόθυμοι του "κόμματος του ΔΝΤ" έσπευσαν να ζητήσουν ανατροπές και με συνταγματική αναθεώρηση, με πρώτο στόχο τη συνταγματοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του Συμφώνου Σταθερότητας. Αναζητούνται νέα πολιτικά προξενιά, που θα μετασχηματίζουν το σύστημα του πλειοψηφικού δικομματισμού.

Η κοινωνία νιώθει να προσβάλλεται, να τρομοκρατείται, να θυμώνει, αλλά να μη βρίσκει, επί του παρόντος, διέξοδο. Οι κοινωνικές ανατροπές, στον χρόνο τους, θα αιφνιδιάσουν όσους ευελπιστούν ότι οι πολίτες έχουν υποστεί λοβοτομή. Δεν είναι βέβαια ευθύγραμμη η επίδραση των κοινωνικών διεργασιών στο πολιτικό σύστημα, σε συνθήκες πολιτικής ρευστότητας και αποστασιοποίησης των πολιτών από τα κόμματα και τα συνδικάτα.

Η αριστερά καλείται να αντιπαλέψει τον φόβο που τεχνηέντως διαχέεται στην κοινωνία. Να δημιουργήσει συνθήκες μιας νέας ενότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους, σε μια περίοδο κρίσης του συντεχνιακού - πελατειακού κράτους, που συμπαρασύρει όμως και το ιδιότυπο ελληνικό κοινωνικό κράτος. Να συνεγείρει επιστημονικές -κοινωνικές δυνάμεις, ώστε να θεμελιωθεί μια διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, απάντηση στη δίνη της ύφεσης στην οποία το σχήμα ΔΝΤ- Ε.Ε. απειλεί να ρίξει την ελληνική οικονομία. Να ανακόψει την περιθωριοποίηση ιδιαίτερα των νέων, κίνδυνος που εγκυμονείται είτε με την παθητική στάση είτε με την αδιέξοδη προσφυγή στην τυφλή βία. Η αριστερά δεν είναι έτοιμη, κατατρύχεται από εμφύλια πάθη, έχει μετατραπεί σε μέρος της κρίσης. Κι όμως, σήμερα, είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε, τα τελευταία 30 χρόνια, επίκαιρη και αναγκαία για την κοινωνία.