ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ 43 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

«…Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να αναμειχθεί στα κοινά, στην «πολιτική» με την καθιερωμένη ορολογία, έχει μπροστά του να διαλέξει δυο δρόμους: θα υπηρετήσει τα συμφέροντα ή των λίγων ή των ευρύτερων λαϊκών μαζών. Τα συμφέροντα αυτά είναι καθορισμένα και ενιαία, αφού η κοινωνία είναι ταξικά διαρθρωμένη. Οι πολιτικές του πράξεις είναι εκείνες που τον τοποθετούν στη μια ή την άλλη κατηγορία. Απλώς είμαι ένας δημοκράτης που ποθώ ειλικρινά αυτό που λέγεται Πολιτική και Κοινωνική Δημοκρατία. Πάνω από όλα είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος, που θέλω το στόμα μου να’ ναι ελεύθερο να μιλά και το χέρι μου αδέσμευτο να γράφει. Ουδέποτε επηρεάστηκα από την οποιαδήποτε αγελαία πολιτική νοοτροπία. Δεν συμβιβάζεται με την ιδιοσυγκρασία μου και την όποια επιστημονική συγκρότηση διαθέτω, να έχω κανενός είδους αφεντικά…».

΄Νικηφόρος ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ '

Σαν σήμερα, πριν 43 χρόνια, το πτώμα του Νικηφόρου Μανδηλαρά «εκβράστηκε»-σύμφωνα με την τυποποιημένη ανακοίνωση της χούντας στον ελεγχόμενο Τύπο- σε μια ακτή της Νότιας Ρόδου, το Γεννάδι.
Άκου «εκβράστηκε»…
Σαν να αυτοκτόνησε ο Νικηφόρος,
ενώ ήταν ένα από τα πρώτα θύματα-μάρτυρες των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967. Η δολοφονία δεν εξιχνιάστηκε,
οι υπαίτιοι δεν πλήρωσαν γι’ αυτό το έγκλημα,
για τη φυσική εξόντωση ενός δικηγόρου και πολιτικού,
ενός κοινωνικού αγωνιστή επικίνδυνου για την «καθεστηκυία τάξη».

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης έγραψε για τον Νικηφόρο Μανδηλαρα...

Μαθαίνοντας τον θάνατό σου
δεν μπόρεσα να κλάψω.
Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση.
Δεν θα τολμήσουν, έλεγες.
Δεν έχουν άλλο δρόμο, σ’ απαντούσα.
Αυτός ο δρόμος θα ‘ναι ο τάφος τους,
φώναζες με πίστη.
Ναι, Νικηφόρε, θα ‘ναι ο τάφος τους.
Αυτή την υπόσχεση σου δίνουμε αντί για μνημόσυνο.





Ο Μανδηλαράς δολοφονήθηκε σε ηλικία 39 ετών.
Πρόλαβε όμως να μας διδάξει πώς πρέπει να αντιστέκεται κανείς στα λογής κατεστημένα και να υπερασπίζεται το δίκιο του λαού και του καταφρονεμένου και κυνηγημένου ανθρώπου.

«Άρμεγε με τα μάτια του το φως της οικουμένης…», όπως γράφει ο Ρίτσος.