Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο ερήμην
απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργει τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια
αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα αστρα
και μ'αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Και φυσάει μι'αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ' αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου