Το σύνδρομο της Στοκχόλμης ?

Μήπως έχετε αρχίσει να νιώθετε λίγο σαν τη Νατάσα Κάμπους; Ξέρετε, το κορίτσι από την Αυστρία που κράτησε φυλακισμένο για οκτώ χρόνια ένας πυροβολημένος. Η Νατάσα εξομολογείται στην αυτοβιογραφία της (που μοσχοπουλιέται) ότι δεν είναι σίγουρη αν μίσησε ή αγάπησε τον βασανιστή της. Έχει ξανασυμβεί. Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Οι όμηροι αποκτούν συναισθηματική εξάρτηση από τους απαγωγείς τους. Η σχέση εξελίσσεται σε σαδομαζοχισμό. Ούτε ψύλλος στον κόρφο της Νατάσας, αλλά, για σκεφτείτε λίγο. Μήπως έχετε αρχίσει να αισθάνεστε σαν αυτήν;

Όταν άκουσα τον Τόμσεν του ΔΝΤ να λέει πως, συνήθως, το Ταμείο όταν τελειώνει ένα πρόγραμμα βασανιστηρίων μιας χώρας, δεν φεύγει έτσι, μια κι έξω, κάθεται λίγο ακόμη, ομολογώ πως κάτι σκίρτησε μέσα μου. Δεν ήταν φόβος και απέχθεια. Έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει κάτι σαν ανακούφιση.

Τι διάολο, τώρα που αρχίζουμε να τους συνηθίζουμε θα τους αφήσουμε να φύγουν στην τριετία; Εξάλλου, τι είναι τρία χρόνια μπροστά στα οκτώ της Κάμπους; Ευκολάκι… Όχι. Θέλω κι άλλο, κι άλλο… Θέλω Μνημόνιο μέχρι το 2020, κι ακόμη περισσότερο, μέχρι το 2030. Να ’χω προλάβει να βγω στη σύνταξη, να το δω κι αυτό, να εισπράττω τη σύνταξη σε είδος, σε συσσίτιο στην Ομόνοια κι αυτό όποτε το επιτρέπει η τρόικα. Θέλω να δω τον Σαμαρά να υπογράφει το επόμενο Μνημόνιο, τη Ντόρα το τρίτο, τον Καρατζαφέρη να τα υπογράφει όλα.

Θέλω να δω στις δημοσκοπήσεις τον Τόμσεν να ξεπερνάει σε δημοφιλία τους Έλληνες πολιτικούς, τον Ντερούζ να γίνεται ο λατρεμένος των γυναικών, τον Μαζούχ (ή Μαζόχ;) να είναι το ίνδαλμα της νεολαίας. Θέλω να δω την κόρη μου να ξενιτεύεται στην Ουκρανία ή στην Ινδία. Θέλω να δω τις τράπεζες να μας παίρνουν τα ενυπόθηκα σπίτια, τους πιστωτές της χώρας να μην έχουν ν’ αρπάξουν τίποτε άλλο εκτός από τους κατοίκους της, να μας στέλνουν ανδράποδα στα σκλαβοπάζαρα φθηνής εργασίας. Θέλω να δω τον Δασκαλόπουλο πρωθυπουργό, τον Βγενόπουλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Θέλω να δω να εκδίδονται τα απομνημονεύματα του ΓΑΠ «Έτσι έσωσα τη χώρα», και να γίνονται ανάρπαστα στη Φρανκφούρτη και στο Λονδίνο (στην Αθήνα θα δίνονται ως προσφορά, με τις κυριακάτικες, με την ευγενική χορηγία της Goldman Sachs). Θέλω να δω το άγαλμα της Μέρκελ να στέκεται στην Παλιά Βουλή (να φύγει, φυσικά, τ’ άγαλμα του Κολοκοτρώνη). Θέλω ν’ αλλάξουν ονόματα όλοι οι κεντρικοί δρόμοι, θέλω να δω στις οδούς τα ονόματα του Τρισέ, του Μπαρόζο, του Όλι Ρεν.

Θέλω, θέλω… Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θέλω. Τελικά, θέλω να γεράσω μαζί με την τρόικα, θέλω να είναι αυτή η αυταρχική αφέντρα μου κι εγώ ο πειθήνιος σκλάβος της. Πιστεύω στην παιδαγωγική, καθαρτήρια αξία της τιμωρίας, ω, ναι! Την αξίζω την τιμωρία, κι εγώ και σεις, άπληστα σκουλήκια που ρουφούσατε, χρόνια τώρα, το αίμα των ευεργετών πιστωτών μας. Θα ζήσουμε για πάντα μαζί τους. Μας αγαπούν μέχρι θανάτου (μας). Ας τους αγαπήσουμε κι εμείς μέχρι θανάτου (τους).
Να το κοιτάξω σ’ έναν γιατρό; Αλλά ποιας ειδικότητας; Ψυχίατρο, φυσίατρο ή σεξολόγο;

Του ΚΙΜΠΙ στο e-dromos.gr