Πολιτικό déjà vu με τα ίδια λάθη - Ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο

Της Μαρίας Μπαλάφα

Από το 1981 στο 2010 σαν να μην πέρασε μια μέρα. Στην πλέον κρίσιμη καμπή της η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες πρακτικές και μεθόδους.

Με την πτώση της χούντας η ελληνική κοινωνία βίωνε την απελευθέρωσή της, ένα μεγάλο τμήμα της απέκτησε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και υπήρξε πραγματικά έτοιμο για το μεγάλο άλμα. Έβαλε τα μεγάλα αιτήματα για την ανατροπή, αλλά εγενήθη ΠΑΣΟΚ.

Το μεγαλύτερο πολιτικό ανοσιούργημα της μεταπολίτευσης ξεπατίκωσε τα συνθήματα, τις ιδέες της Αριστεράς και κατάφερε να τα λεηλατήσει εξ ολοκλήρου μέσα σε μια νύχτα. Ένας λαοφιλής (λαοπλάνος επί το ορθότερο) ηγέτης κατάφερε με φραστικούς ακροβατισμούς, να πείσει και να διαμορφώσει μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που πίστεψε, πως θα οικοδομήσουν το σοσιαλισμό.

Και όλα αυτά σε πρόσφορο έδαφος, με μια Αριστερά, που δεν κατάφερνε να απενοχοποιηθεί για την ήττα, που δεν μπορούσε να γλείψει τις πληγές της διάσπασης, που κυνηγούσε φαντάσματα και ερινύες , που δεν είχε ολοκληρωμένη και ενιαία πρόταση εξουσίας. Στις πλάτες αυτές πάτησε το ΠΑΣΟΚ το 1981 και βούλιαξε την Αριστερά. Μόνο την τελευταία στιγμή η καθεστηκυία έκφανσή της -το ΚΚΕ- κατάφερε να διασωθεί εκλογικά με το περιβόητο βερμπαλισμό του ό,τι σώσουμε «ΚΚΕ, αλλαγή, δεύτερη κατανομή».

Και τα χρόνια περνούσαν και ο σοσιαλισμός δεν ερχόταν. Αντίθετα το πολιτικό σχέδιο είχε ως συστατικά τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, την αποθέωση του λούμπεν, την ταύτιση της έννοιας του κράτους με το κόμμα, την εκτροφή παραγόντων, βρώμικων στερεότυπων. Και τα προγράμματα λιτότητας περνούσαν το ένα μετά το άλλο. Και τα χρόνια περνούσαν. Όταν πια η κοινωνία ήταν δεμένη χειροπόδαρα η ιδεολογική απογύμνωση του ΠΑΣΟΚ πέρασε απαρατήρητη ή χαρακτηρίστηκε φυσιολογική και επιβεβλημένη για ένα κόμμα εξουσίας στις σύγχρονες συνθήκες.

Αλλά ήρθε το Δ.Ν.Τ και το Μνημόνιο για να αποτελειώσουν ένα ξεχαρβαλωμένο κοινωνικό κράτος, να αποστεώσουν τα δικαιώματα και να αναγκάσουν τα «σήκω Ανδρέα για να δεις τα παιδιά της Αλλαγής» να ζήσουν χειρότερα όχι σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές μόνο, αλλά σε σχέση με τα παιδικά τους χρόνια κυρίως.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου μετέχουν στον σχεδιασμό του διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Ένα σύστημα, που έχει στομώσει και παίζει τα ρέστα του, που επιχειρεί βρυχώμενο στην κατάρρευσή του να παραδώσει την ανθρωπότητα σ’ ένα νέο ολοκληρωτισμό της εξαθλίωσης, σ’ ένα νέο μεσαίωνα με υψηλή τεχνολογία.
Η ιστορία σήμερα είναι μεγαλόψυχη και με την κοινωνία και με την Αριστερά. Δίνει την ευκαιρία οι δυο τους να συναντηθούν, να διορθώσουν τα λάθη τους και να βαδίσουν στον δρόμο της ανατροπής. Σε αυτή την συγκυρία η Αριστερά θα πρέπει να ψάξει την κοινωνία και όχι το αντίθετο.

Δυστυχώς όμως ζούμε ένα πολιτικό déjà vu με τα ίδια λάθη.

Αριστερά κατακερματισμένη και ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια, που ξεδιπλώνονται στην ολότητά τους στην πορεία προς τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη.
Από τη μια το πολιτικό σχέδιο του Αλαβάνου με τον περίγυρο και τα συγκοινωνούντα δοχεία του. Ένα σχέδιο, που το μόνο, που καταφέρνει είναι να βγάζει νέες κόπιες της καταστροφικής πρακτικής της Αριστεράς. Η μοναδικότητα της αλήθειας πάνω απ’ όλα.

Η δαμόκλειος σπάθη της ιστορικότητας της γενεάς, που εκπροσωπούν, να στριφογυρίζει πάνω από τα κεφάλια μας. Πρόσωπα σκληρά εξουσιαστικά, που κουνούν το δάχτυλο και απειλούν, πως δεν ξεμπερδέψαμε με τη γενιά τους. Αυτή η ίδια και διαρκής επίκληση της ιστορικότητας, που έχει καταντήσει πολλούς από αυτούς γραφικούς και ανυπόληπτους στα μάτια της κοινωνίας. Γιατί η κοινωνία γνωρίζει και θυμάται, ότι κρύφτηκαν πολύ καλά πίσω από την ιστορικότητά τους και έγιναν μεγαλοσυνδικαλιστές, που πολλές φορές δεν είναι ευδιάκριτες οι διαφορές τους από τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Κρύφτηκαν πολύ καλά πίσω από την ιστορικότητά τους και έγιναν μεγαλοστελέχη, που κανείς δεν τολμά να τους αμφισβητήσει, αλλά διαρκώς θα πρέπει να τους τιμά από τις πολλαπλές και αλλεπάλληλες θέσεις τους. Κρύφτηκαν πολύ καλά πίσω από την ιστορικότητά τους και έγιναν μεγαλοθεωρητικοί, που οι στρεβλές τους αναλύσεις απέτυχαν, δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Ευνούχισαν πολιτικά τις επόμενες γενιές μιας και στα στρατόπεδα της κομματικής πειθαρχίας ίσχυε ο «παλιός» και ο «ψάρακας». Ζούσαν και ζουν με τον (φροϋδικό) φόβο του μεγέθους. Θέλουν την αριστερά μικρή, για να μετράν το μπόι τους στην σκιά τους. Και τα κάνουν όλα αυτά με τις τρικλοποδιές, τα τάκλιν για κάρτα, που πολλές φορές για να εξηγηθούν πρέπει η σκέψη να φτάσει στα όρια της συνωμοσίας.

Από την άλλη το πολιτικό σχέδιο της συνάντησης με το σοσιαλιστικό χώρο μέσα από τη συνεργασία με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που διαφοροποιούνται και ασκούν κριτική στις κυβερνητικές επιλογές. Ένα σχέδιο, που παρακολουθεί ένα σοβαρό πολιτικό συλλογισμό, ότι επιτέλους η Αριστερά θα πρέπει να πάρει πίσω τα κλεμμένα και να διαμορφώσει μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Αλλά τα «κλεμμένα» δεν έρχονται πίσω με «δανεικά». Αν η συγκυρία επιβάλει ο… διεμβολισμός να γίνει με μεταγραφή σίγουρα δεν είναι ο Μητρόπουλος η λύση. Γιατί αποδομείται η υπεροχή του ηθικού πλεονεκτήματος, έννοια αναπαλλοτρίωτη για τον κόσμο της Αριστεράς.

Και τα δύο σχέδια είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Το πρώτο γιατί θα διατηρεί την Αριστερά στο περιθώριο, θα συνεχίζει (ανέξοδα, πολυτελώς και μακριά από την κοινωνία) να κυνηγά την ουρά της. Το δεύτερο ενώ θα καταφέρει σε μεγάλο βαθμό την επιδιωκόμενη διείσδυση, θα την καρπωθούν άλλοι, δεν θα έχει το αποτύπωμα της Αριστεράς. Θα επαναληφθεί με μαθηματική ακρίβεια το 1981. Και αυτό δεν είναι δαιμονολογία. Ο ίδιος ο Αλέξης Μητρόπουλος ξεκαθάρισε τις προθέσεις τους στην ομιλία του στις 13 Σεπτέμβρη. Στα ίσια επανέλαβε, ότι επιδιώκουν την ίαση του ΠΑΣΟΚ από τη νεοφιλελεύθερη ευλογιά, την επανασύνδεσή του με τις λαϊκές μάζες και την επανάκτηση της εμπιστοσύνης. Σύμφωνα με τον Αλέξη Μητρόπουλο αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Μόνο σε αυτό συναντάται με την Αριστερά. Σε κανένα άλλο πολιτικό σχέδιο για το αύριο.

Έχουν ξεκαθαρίσει, ότι σε καμιά περίπτωση δεν επιδιώκουν και δεν επιθυμούν ο αγώνας να ακολουθήσει την στοχευμένη διαδρομή: κινητοποίηση νέων δυνάμεων – απελευθέρωση της αντίδρασης – ριζοσπαστικοποίηση της δράσης – δημιουργία ταξικής συνείδησης – ανατροπή.

Είναι ξεκάθαρο (και πλέον πρέπει να είναι σε όλους), ότι επιδιώκουν στην ενθυλάκωση της αντίδρασης από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που θα ακουμπήσει στον πιο κοντινό πολιτικά, ο οποίος θα επιχειρήσει να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και πάλι το ΠΑΣΟΚ θα φέρει… σοσιαλισμό.

Όσα πολιτικά πλαίσια από τα Αριστερά και να μπουν στα χαρτιά, με εξαφανισμένες τις ηγεσίες και τα στελέχη της Αριστεράς από το δημόσιο λόγο, στα πρωϊνά φληναφήματα η επωδός δεν θα αλλάζει, «το καλό ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του».

Και δυστυχώς αυτή η ζύμωση δεν θα γίνει με πραγματικούς όρους κοινωνίας, στο χώρο δουλειάς, στο σχολειό, στη γειτονιά, στο πεζοδρόμιο. Αλλά μέσα από μια ψυχρή, απόμακρη, μοναχική και εξουσιαστική διαδικασία, την τηλοψία.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο. Όσο ο καπιταλισμός μας έχει εγκλωβίσει σε κοινωνικά και προσωπικά αδιέξοδα. Για όσους η καθημερινότητα είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Όσοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι πως ο συνάδελφος και ο γείτονας από μαρξισμό μπορεί να μην καταλαβαίνουν γρι, αλλά τον καπιταλισμό τον ζουν πρόσωπο με πρόσωπο και έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια ιδέα ζωντανή. Όσοι επιμένουμε με όρους κοινωνίας
σφίγγοντας χέρια (πολλές φορές και δόντια)να δίνουμε τη μάχη από τα Αριστερά, high risk, εκτεθειμένοι δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να μας παραδώσει στην ιστορία με ήττα βαρύτερη από του ’49.

Σήμερα κιόλας μπαίνει το αίτημα ξεκάθαρο, ότι σε περίοδο κρίσης, που οι αντιθέσεις θα οξύνονται και κανείς δεν θα γλιτώσει από τη μήνιν, δεν απαντάμε στους μονόδρομους με αδιέξοδα, αλλά ανοίγουμε δρόμους στην ανασύνθεση και την ανασύνταξη από τα κάτω των δυνάμεων της Αριστεράς στη μέγιστη δυνατή ενότητά της. Με νέα εργαλεία, που δεν θα μυρίζουν ναφθαλίνη. Με τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες μας ζωντανές κι απτές απ’ όλους . Με Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα από εμάς, χωρίς άλλες εκχωρήσεις, αναθέσεις και αντιπαροχές.