Τάσος Κανταράς: Η αναγέννηση της Αριστεράς

Τάσος Κανταράς: Η αναγέννηση της Αριστεράς...Αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα
Υπάρχει πειστική εναλλακτική πρόταση και αντίπαλο πολιτικό δέος απέναντι στη βίαιη επικράτηση των δυνάμεων της παγκόσμιας βαρβαρότητας; Το κρίσιμο αυτό ερώτημα τίθεται επιτακτικά από ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα και ζητά απαντήσεις. Τα βλέμματα λογικά στρέφονται προς την αριστερά.
Πού βρίσκεται όμως η αριστερά σήμερα; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε χώρες της Ευρώπης με ιστορική παράδοση και αγωνιστικές περγαμηνές, η αριστερά αναζητείται στον πολιτικό χάρτη ή ομφαλοσκοπεί στρατοπεδευμένη στο περιθώριο των κοινωνικών και πολιτικών διακυβευμάτων. Αδυνατεί να εκφράσει και να κινητοποιήσει, δε μπορεί πια να εμπνεύσει. Η κατάσταση στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία καταδεικνύει την τραγική πορεία μιας αριστεράς, που όχι μόνον δε στάθηκε όρθια μετά τις μεγάλες ανατροπές, αλλά επέλεξε να παίξει το ρόλο του συνεργάτη-κομπάρσου της ευρωπαϊκής μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας, ακυρώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό.

Και το πιο σημαντικό. Η κατάρρευση του «υπαρκτού», οι ιδεολογικές συνέπειες αυτής της ανατροπής, η βεβαιότητα του μονόδρομου του καπιταλιστικού συστήματος και της νέας τάξης πραγμάτων «στέγνωσε» την αριστερά στο χώρο της διανόησης. Την απομάκρυνε από τις κλασικές πηγές της ιδεολογικοπολιτικής της δύναμης. Τον μαρξισμό. Επί της ουσίας, την ώρα που ο καπιταλισμός έκανε ισχυρή ιδεολογική επίθεση, η αριστερά ξέμεινε από κήρυκες. Η εφήμερη τακτική κυριάρχησε στις αναλύσεις της. Η στρατηγική πετάχτηκε στα ερείπια του τείχους του Βερολίνου, ταυτιζόμενη κάκιστα, με τους λόγους της κατεδάφισής του.


Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στη χώρα μας η αριστερά πορεύτηκε με τις δικές της ιδιαιτερότητες.
Ορισμένες από αυτές:
α) επηρεάστηκε λιγότερο από τις ανατροπές του ΄89 (φαίνεται από το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών της την τελευταία εικοσαετία, πλην μιας μικρής υποχώρησης το ΄93). Ίσως ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στην κατοχή και τον εμφύλιο, οι συνθήκες παρανομίας, η έντονη μετά την κατοχή ανταγωνιστική σχέση με το Κέντρο – Σοσιαλδημοκρατία σφυρηλάτησαν και κράτησαν δυνάμεις και για τις μέρες της ιδεολογικής αμφισβήτησης που προκάλεσε το ΄89.
β) δεν ενσωματώθηκε με τη επικρατούσα στην υπόλοιπη Ευρώπη λογική της συνεύρεσης με τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία.
γ) ο ανταγωνισμός των τμημάτων της (Κ.Κ.Ε-ΣΥΝ), αλλά ακόμα και στο εσωτερικό τμήματος της (ΣΥΝ), υπήρξε οξύτερος από κάθε άλλη χώρα. Και είναι σίγουρο πως αυτή η εμφυλιοπολεμική κατάσταση δε βοήθησε στο να ευδοκιμήσει ένα μαζικό και αποτελεσματικό κοινωνικό κίνημα που θα πετύχαινε να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, τουλάχιστον στα αντίστοιχα επίπεδα των ευρωπαίων. Το έλλειμμα αυτό είναι εμφανές στη συγκυρία της περιόδου.
Την τελευταία δεκαετία, κυρίως κάτω από την πίεση της κοινωνίας, και με αιχμή την αντιμετώπιση του νεοφιλελευθερισμού και των επιπτώσεών του, συγκροτήθηκαν κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες. Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, το Αριστερό Κόμμα Γερμανίας (σε μία χώρα που από την εποχή του Χίτλερ η αριστερά είχε εξαφανιστεί από το προσκήνιο) το Μπλόκο της Πορτογαλίας, ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Ακολούθησε η συγκρότηση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, κυρίως ως συντονιστικού κέντρου μέρους του αριστερού τόξου της Ε.Ε.
Ασφαλώς η πορεία όλων αυτών των προαναφερθέντων συλλογικοτήτων σε εθνική και διεθνή κλίμακα έχει καταγράψει θετικά και αρνητικά δείγματα που οφείλουμε να αξιολογήσουμε.


Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ!

Σήμερα όμως βρισκόμαστε σε μια νέα κατάσταση. Στην πιο βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Το παγκόσμιο σύστημα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και της υπερσυσσώρευσης του πλούτου στα χέρια των λίγων, αν και βαριά λαβωμένο, ξεπερνάει σε σκληρότητα και το νεοφιλελεύθερο πρόσωπο του. Επιτίθεται χωρίς έλεος, παίρνει πίσω για να ξεπεράσει την κρίση του παραχωρήσεις ενός αιώνα, επί της ουσίας αλλάζει τους όρους της διεξαγωγής της ταξικής αντιπαράθεσης (και η αριστερά σχεδόν στο σύνολο της φαίνεται να δίνει τη μάχη με το κλασσικό συνταγολόγιο των συμβάσεων της εισοδηματικής πολιτικής).
Ιδιαίτερα σε μια χώρα που έχει επιλεγεί -με τη θερμή συγκατάβαση της δωσίλογης κυβέρνησης Παπανδρέου- ως προπομπός και πειραματόζωο όλης της Ε.Ε, ζούμε το τελευταίο διάστημα την κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων, την εφαρμογή ασφαλιστικών τερατουργημάτων, την τιμωρία του αγροτικού κόσμου με την περικοπή και των ελάχιστων τελευταίων επιδοτήσεων, το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων (με την στρατιωτική επίδειξη πυγμής να στέλνει μηνύματα υποταγής προς το Δ.Ν.Τ. και αποτροπής αντιστάσεων των υπόλοιπων), και άλλα άπειρα πραξικοπήματα.

Είναι φανερό πως η Αριστερά σε εθνική και διεθνή κλίμακα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν πρόκειται για απλή μάχη αλλά για παγκόσμιο πόλεμο.

Χρειάζεται να κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Να ξανασυναντηθεί με το όραμα της. Να ξαναβγάλει τα βέλη από την ιδεολογική της φαρέτρα. Να ξαναδεί το θέμα της συγκέντρωσης των δυνάμεων της, που συγκινεί-ενεργοποιεί ευρύτερο της αριστεράς κοινωνικό ακροατήριο. Να προχωρήσει αποφασιστικά το συντονισμό της σε διεθνή κλίμακα.
Κυρίως όμως πρέπει να προβάλλει, πέραν των άλλων, έναν κοινό μεγάλο στόχο. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον τελικό ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ μετασχηματισμό της παγκόσμιας κοινωνίας.

Υ.Γ Στο πνεύμα των παραπάνω σκέψεων μου δεν έχω παρά να χαιρετίσω και να προσυπογράψω την Πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης.

*Ο Τάσος Κανταράς είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού