Η (προσωρινή) σιωπή δεν είναι πάντα συνενοχή

Το τελευταίο διάστημα, όλο και πληθαίνουν εκείνοι που, στην ομολογουμένως χλιαρή αντίδραση, μπροστά στην καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων που προωθούνται, βλέπουν την ενδόμυχη επιθυμία του λαού για νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών του κράτους. Άλλωστε, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, η επιλογή του ΔΝΤ είναι μονόδρομος, καθώς καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν έχει εκφράσει κάποια εφαρμόσιμη εναλλακτική πρόταση.

Ας αρχίσουμε όμως απ’ την ανάγκη του δημοσιονομικού συμμαζέματος της χώρας, που ξαφνικά βρέθηκε στη δίνη των αγορών. Καλόπιστα, ας θεωρήσουμε πως η πολιτική ανωριμότητα των επί πολλές δεκαετίες κυβερνώντων δεν τους επέτρεψε να αντιληφθούν τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμοζόταν σε ολόκληρο τον “αναπτυγμένο” κόσμο, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης. Αυτή η πολιτική επιλογή είχε ως πρόταγμα την ευελιξία, αντί της σταθερής εργασίας, τη μαθητεία, αντί της ασφαλισμένης δουλειάς και εν πολλοίς, τις αγορές, αντί των ανθρώπινων αναγκών. Η ίδια μάλιστα πολιτική, εν μέσω κρίσης, δεν δίστασε να αποκηρύξει με τον πιο σαφή τρόπο τις έως τότε διακηρύξεις της, επιλέγοντας την παρέμβαση του κράτους -ναι, ναι, του μέχρι τότε, “δυσλειτουργικού” και 1“υδροκέφαλου” κράτους- των ζημιών όσων μεγάλων επιχειρήσεων και κυρίως τραπεζών, κινδύνευαν.

Πόσο τραγελαφικό είναι όμως, οι εκφραστές της πολιτικής αυτής στην Ελλάδα, να επικαλούνται τώρα βαρύγδουπες εκφράσεις, όπως « κυριαρχικά δικαιώματα, εθνική σωτηρία, πατρίδα κ.λπ.» προκειμένου να πείσουν για την αναγκαιότητα του επιμερισμού του δημοσιονομικού προβλήματος, μια και σε αυτόν τον τομέα μάς άγγιξε ουσιαστικά η κρίση. Μας ζητούν δηλαδή προς τέρψη της “εθνοσωτήριας πολιτικής” να αποδεχτούμε τον πλήρη κατακερματισμό των κοινωνικών κεκτημένων και τη διάλυση κάθε δικαιώματος στην εργασία, την παιδεία, την υγεία. Αν η κατάσταση για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν ήταν τόσο άσχημη, φαινόμενα όπως ο “άνθρωπος του μόχθου” που -δια στόματος πρωθυπουργού- για την πατρίδα, ακόμα και τη σύνταξή του θα θυσίαζε ή η καρικατούρα του υπ. Εργασίας να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και να απαριθμεί τα μέτρα που του επέβαλε η κακή τρόικα για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε, θα ήταν τουλάχιστον αστεία. Η συγκυρία ωστόσο θα επέβαλλε τελείως διαφορετική αντιμετώπιση από την πλευρά του κόσμου.

Και ακριβώς στην απάθεια που, κακά τα ψέματα, εκφράζει ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας βασίζεται και το παραπάνω συμπέρασμα, ότι δηλαδή ο λαός αντιλαμβάνεται πως δεν έχει εκφραστεί βιώσιμη εναλλακτική πρόταση.

Ως προς αυτό, πιθανότατα να έχουν δίκιο όσοι μεταφέρουν τέτοιες απόψεις. Δεν έχει παρουσιαστεί καμία πιο ολοκληρωμένη και άρτια πρόταση για να πληρώσει την κρίση ο λαός σαν να είναι δική του, από αυτή που παρουσιάζουν και οι τρεις ουσιαστικά “κυβερνητικοί εταίροι” (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και Ν.Δ., η τελευταία με πιο καλυμμένο τρόπο, αφού δυστυχώς γι' αυτούς δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου). Η εναλλακτική πρόταση δεν θα δημιουργηθεί από κανένα ειδήμονα και από κανένα συμβούλιο σοφών σε κλειστά οφίτσια. Ο λαός θα δώσει τη διέξοδο, βάζοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις πολιτικές, αλλά και τα πρόσωπα όσων για χρόνια καταχρώνται την ψήφο του και τολμούν να ζητούν και τα ρέστα. Και στο πεδίο αυτό κάθε απόπειρα συμψηφισμού και απαξίωσης της πολιτικής δεν είναι δυνατόν να πετύχει, από τη στιγμή που η αριστερά, όσο αυτάρεσκο και αν ακούγεται, αποτελεί τον μοναδικό εκφραστής των λαϊκών συμφερόντων σε κάθε επίπεδο. Η πρόταση λοιπόν αυτή, όσο και αν δεν αρέσει στον δικομματισμό και το κοινοβουλευτικά νέο δεκανίκι του, διαμορφώνεται, όμως βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, εκεί που ο άνθρωπος κατατάσσεται πάνω από κάθε στατιστική ή κέρδος. Πιθανότατα οι αποστάσεις μεταξύ των προτάσεων να είναι τόσο μεγάλες, που οι γαλαζοπράσινοι εταίροι δυσκολεύονται να προσεγγίσουν ή επιλέγουν να στρουθοκαμηλίσουν, αφού ως γνωστόν η παραδοχή ύπαρξης αντιπάλου είναι το πρώτο βήμα για την ήττα σου.

Ας μη βιάζονται λοιπόν οι υποτελείς των καθεστωτικών κομμάτων να μιλήσουν για μηδενικές αντιδράσεις, γιατί δεν θα αργήσει και τόσο η αναζωπύρωση του κινήματος, όπως στην Αργεντινή, όταν επιβλήθηκε η ίδια χούντα του ΔΝΤ. Αυτό που θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για την αριστερά, είναι η πολιτικοποίηση της κοινωνικής οργής, προκειμένου να αποφευχθούν εκτονωτικές δράσεις, όπως οι προσχηματικές κινητοποιήσεις των εδώ και καιρό έκπτωτων ηθικά συνδικαλιστικών ηγεσιών, που μόνο στόχο έχουν την ουσιαστική κάμψη του κινήματος. Η υλοποίηση του στόχου αυτού, είναι ευκολότερη απ’ ό,τι ακούγεται, μπροστά στις ακραίες εικόνες που ίσως αντικρίσουμε στο μέλλον, όσο και αν ορισμένοι δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή -αποδεδειγμένα πολύ πρόσφατα δεν υπολόγισαν τέσσερις ανθρώπινες ζωές- μπροστά στον κίνδυνο των συμφερόντων τους.
Του Αναστάση Γαλανάκη από την Αυγή (μέλος της Νεολαίας του ΣΥΝ)